Prometheus

  Είναι κάτι μέρες που όλα πάνε στραβά . Δε μιλάω για ατυχίες της καθημερινότητας, μην μπερδεύεσαι. Μιλάω για μέσα σου. Μη μου πεις ότι δεν το έχεις ζήσει, δε θα σε πιστέψω. Είναι μέρες που ξυπνάς και σου φταίνε όλα. Αρνείσαι πεισματικά να ανοίξεις τα μάτια, να εγκαταλείψεις το άσυλο του κρεβατιού σου. Φοβάσαι όλα όσα θα πρέπει να αντιμετωπίσεις. Όλες εκείνες τις σκέψεις που δεν ξέρεις από πού ξεφυτρώνουν, αλλά σε τριγυρίζουν οι άτιμες και πάνε να σε τρελάνουν. Αυτές τις μέρες της μεγάλης σου μαυρίλας δε θέλεις τίποτα και κανέναν. Δε θέλεις να μιλάς. Δε θέλεις να εξηγείς τι έχεις. Ειδικά το τελευταίο δεν το κάνεις από παραξενιά. Απλά ούτε κι εσύ ξέρεις τι έχεις, πώς λοιπόν να δώσεις σαφή απάντηση σε αυτό; Δε θέλεις τίποτα και κανέναν . Όλα είναι στραβά, όλα είναι άσχημα. Ακόμη και στα όμορφα βρίσκεις ψεγάδι. Και θυμώνεις με σένα που αρνείσαι την ομορφιά κάτι τέτοιες μέρες. Στερεύεις από θετική ενέργεια και βουλιάζεις σε θολά νερά. Άσχημες σκέ

  Υπήρχε μια εποχή που στην Αθήνα ήταν συνηθισμένο να κυκλοφορούν στους δρόμους τσοπάνηδες ντυμένοι με την κάπα και την γκλίτσα στο χέρι και να σφυρίζουν στους πρόποδες του ιερού βράχου της Ακρόπολης, Οι βοσκοί και τα κοπάδια αποτελούσαν μέρος της καθημερινότητας. Διέκοπταν μάλιστα την κυκλοφορία και ακολουθούσαν αστικές διαδρομές από το μαντρί μέχρι το κοντινά βοσκοτόπια. Η ζήτηση για γάλα ήταν μεγάλη και οι βοσκοί είχαν κάθε λόγο να βρίσκονται κοντά στα νοικοκυριά για την άμεση διάθεση των προϊόντων τους. Οι περιβολάρηδες της Αθήνας κατήγγειλαν συχνά τους τσοπάνηδες ότι τους καταστρέφουν την παραγωγή με την ανεξέλεγκτη βόσκηση. Το θέμα των βοσκότοπων στην πρωτεύουσα ήταν ένα παλιό και άλυτο πρόβλημα! Την περίοδο που δήμαρχος ήταν ο Ανάργυρος Πετράκης (1842) υπήρξε τεράστια πολιτική αναστάτωση. Οι κάτοικοι του Ελαιώνα και όσοι είχαν μποστάνια στο Ρέντη, το Μοσχάτο και εκατέρωθεν του Κηφισού, είχαν ξεσηκωθεί εναντίον των βοσκών που άφηναν τα κοπάδια

  Σήμερα, δεν θα μιλήσουμε για έρωτα, δεν θα μιλήσουμε για αγάπη! Σήμερα θα μιλήσουμε για σένα άνθρωπε! Θα μιλήσουμε για την κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο και για τα ταραγμένα μυαλά που επικρατούν γύρω μας. Κοινωνικά και ψυχικά ένας άρρωστος κόσμος του σήμερα. Επικρατεί παντού ο φόβος, ο τρόμος, το άγχος, η στεναχώρια και η νευρικότητα. Βλέπεις ο κόσμος (ξ)έχασε την ελπίδα και το χαμόγελο και διάλεξε στα τυφλά άλλους φίλους για παρηγοριά. Περπατάς στο δρόμο και βλέπεις τους διαβάτες να περνούν σκεφτικοί, μα το κεφάλι πάντα σκυφτό, τα μάτια πάντα χαμηλά. Προσπαθείς να νιώσεις τον καθένα ξεχωριστά προσπαθώντας να καταλάβεις τι συμβαίνει και τι είναι αυτό που τον βασανίζει. Ανθρωπιά! Για κάποιους παραμένει άγνωστη η λέξη, μα και στους περισσότερους ελάχιστη έμεινε. Κλειστές οι ψυχές των ανθρώπων, άθελά τους, σέρνονται έρμαια όλων όσων κατάφεραν να τους πείσουν πως αυτό είναι! “Άνθρωποι”…τους νόμιζαν για δυνατούς, μα στάθηκαν αδύναμοι. Άνθρωπε, ήρθε

  Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη. Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά! Εκεί μέσα εκατοικούσες πικραμένη, εντροπαλή, κι ένα στόμα εκαρτερούσες, «έλα πάλι», να σου πεί. 'Αργειε νάλθει εκείνη η μέρα κι ήταν όλα σιωπηλά, γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Δυστυχής! Παρηγορία μόνη σού έμενε να λές περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά το ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι από την απελπισιά Κι έλεες: «Πότε, α, πότε βγάνω το κεφάλι από τσ' ερμιές;». Και αποκρίνοντο από πάνω κλάψες, άλυσες, φωνές. Τότε εσήκωνες το βλέμμα μες στα κλάιματα θολό, και εις το ρούχο σου έσταζ' αίμα πλήθος αίμα ελληνικό. Με τα ρούχα αιματωμένα ξέρω ότι έβγαινες κρυφά να γυρεύεις εις τα ξένα άλλα χέρια δυνατά. Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή· δεν είν' εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες

Το Άγαλμα της Ελευθερίας, του οποίου η επίσημη ονομασία είναι “Η Ελευθερία φωτίζοντας τον κόσμο” (αγγλιστί “Liberty enlightening the World” γαλλιστί “la Liberte eclairant le monde”), είναι ένα κολοσσιαίο άγαλμα πάνω στην ομώνυμη νησίδα και μέσα στο άνω τμήμα του Κόλπου της Νέας Υόρκης. Το άγαλμα αυτό στήθηκε σε ανάμνηση της φιλίας των λαών των ΗΠΑ και της Γαλλίας. Το συνολικό του ύψος είναι 93 μέτρα (302 πόδια) μαζί με το βάθρο, και κατά την εκδοχή της εγκυκλοπαίδειας Μπριτάννικα παρουσιάζει μια γυναίκα να κηρύττει την ελευθερία. Η γυναίκα αυτή κρατάει έναν πυρσό στο υψωμένο δεξί της χέρι και μια ενεπίγραφη πλάκα στο αριστερό όπου αναγράφεται η ημερομηνία 4 Ιουλίου 1776. Ένας ανελκυστήρας ανεβάζει έως το ύψος του εξώστη και μια ελικοειδής σκάλα οδηγεί σε μιαν εξέδρα παρατηρήσεως πάνω στο στέμμα που φοράει η Ελευθερία. 0 πυρσός που κρατάει βρίσκεται σε 93 μέτρα ύψος πάνω από την επιφάνεια της θαλάσσης. Στην βάση του αγάλματος βρίσκεται το Α

  Δημήτριον νύττουσι λόγχαι Χριστέ μου, Ζηλοῦντα πλευρᾶς λογχονύκτου σῆς πάθος. Εἰκοστῇ μελίαι Δημήτριον ἕκτῃ ἀνεῖλον.     Ἀπολυτίκιον   Ἦχος γ’. Μέγαν εὕρατο ἐv τοῖς κιvδύvοις, σὲ ὑπέρμαχοv, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύvας τὸν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.   Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280 - 284 μ.Χ. και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 303 μ.Χ. ή το 305 μ.Χ. ή (το πιο πιθανό) το 306 μ.Χ. Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303 μ.Χ., διότι αγνόησε

Ένα είδος ανθρώπων που όλοι αντιπαθούμε είναι οι ψεύτες. Ή τουλάχιστον έτσι δηλώνουμε. Μήπως κι οι ίδιοι δε γινόμαστε λίγο-πολύ κατά καιρούς; Σίγουρα, όλοι έχουμε καταφύγει σε ψέματα ορισμένες στιγμές. Όμως γιατί το κάνουμε αυτό; Οι λόγοι είναι αμέτρητοι. Για να αποτινάξουμε από πάνω μας το φταίξιμο ή να δικαιολογήσουμε κάποια συμπεριφορά ή για να αυτοπροβληθούμε ή για καλό σκοπό ή απλά γιατί μας βολεύει ή προκειμένου να χειραγωγήσουμε κάποιον. Ίσως το ψέμα να προσδίδει μια δόση εντυπωσιασμού και κινηματογραφικής αίγλης στις ιστορίες μας. Ίσως να μας παρέχει κι έναν τρόπο διαφυγής καμουφλαρισμένο μέσα στο κοστούμι μιας καλοστημένης δικαιολογίας. Κάποιοι τείνουν να λένε ψέματα παθολογικά και συστηματικά. Μάλιστα, το κάνουν τόσο πιστευτά που δεν ξέρεις πότε λένε αλήθεια και πότε όχι. Μοιάζουν εθισμένοι σ’ αυτήν τους την αδυναμία και δεν ξέρουν πώς να ξεφύγουν απ’ την ίδια τους τη φύση. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι η σωστή οδός κι αυτό αναγνωρίζετα

  Η κρυμμένη Δεντροκκλησιά του Αγίου Παϊσίου στο χωριό Αγία Βαρβάρα της Κόνιτσας. Η Δεντροκκλησιά χτίστηκε -με πίστη και αγάπη- στο εσωτερικό μιας καμένης βελανιδιάς , ακολουθώντας τα βήματα του Αγίου Παϊσίου όπου στα νεανικά του χρόνια περνούσε από την περιοχή, πηγαίνοντας στο διπλανό χωριό Αμάραντος για να εκτελέσει ξυλουργικές εργασίες και επισκευές σε ντόπιες οικίες. Βρίσκεται 22 χιλιόμετρα βόρεια της Κόνιτσας, μόλις λίγα μέτρα μετά την διασταύρωση για το χωριό Αγία Βαρβάρα, δίπλα στον επαρχιακό δρόμο προς τον Αμάραντο. Το υπεραιωνόβιο δέντρο στο εσωτερικό του είχε υποστεί αρκετές φορές καταστροφές και πυρκαγιές, (περαστικοί άναβαν φωτιά για να ζεσταθούν, ή ακόμα και για μπάρμπεκιου) με αποτέλεσμα κάθε χρόνο η κατάσταση του να επιδεινώνεται και να είναι έτοιμο να καταρρεύσει. Χάρη, όμως, στην ιδέα και πρωτοβουλία ενός κατοίκου του χωριού Αγία Βαρβάρα σώθηκε για να μετατραπεί σε προσκυνηματικό τόπο του Άγιου Παΐσιου. Το αδύναμ

    «Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη απ’ τη χαρά του να δίνεις. Να το θυμάσαι, κοριτσάκι» .  Το γράφει ο Ρίτσος στο ποίημα «Πρωινό Άστρο» κι είναι ένας στίχος που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση όταν τον πρωτοδιάβασα, κυρίως γιατί το ίδιο πράγμα μου έλεγε και μου ξανάλεγε η γιαγιά μου, για πολλά χρόνια. Τότε που την άκουγα δεν καταλάβαινα τι εννοούσε. Περνώντας τα χρόνια όμως και μεγαλώνοντας ανακάλυψα ότι η γιαγιά κι ο ποιητής έχουν απόλυτο δίκιο. Η χαρά του να δίνεις είναι πιο μεγάλη κι απ’ το πιο πολύτιμο απόκτημα που μπορεί να κερδίσεις. Αν καταφέρεις να κάνεις τρόπο ζωής αυτή τη συμπεριφορά, θα με θυμηθείς. Λέγεται αλλιώς κι αλτρουισμός, ανιδιοτέλεια. Να δίνεις, δηλαδή, χωρίς να αποσκοπείς σε κανένα κέρδος. Κάτι συμβαίνει όμως κι αυτό που κερδίζεις, τελικά, είναι πέρα από κάθε προσδοκία. Κερδίζεις συναισθήματα, αγάπη, φίλους, εμπειρίες. Κερδίζεις τόσα πολλά και τόσο ανεκτίμητα πράγματα που γίνεσαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου. Και τι είναι αυτ

 Η ευτυχία μου είμαι εγώ, όχι εσύ.. όχι μόνο γιατί εσύ μπορεί να είσαι περαστικός.. αλλά κι επειδή εσύ θες να είμαι αυτό που δεν είμαι..”   Ευτυχία; Τι είναι αυτό.. στιγμές;  Μια ζωή; Νομίζω ευτυχία είναι μονάχα και το γεγονός πως μου δίνεται η ευκαιρία να συλλογιστώ το νόημα αυτής της λέξης.. “Η λέξη ευτυχία είναι σύνθετη από τις λέξεις ευ και τύχη, δηλαδή σημαίνει καλή τύχη, η οποία οδηγεί στην ευδαιμονία και στη μακαριότητα” Ευτυχία είναι να κάθεσαι στη φωτιά με τους παππούδες σου και να ακούς παλιές ιστορίες.. Ευτυχία είναι ένα χαμόγελο.. Ευτυχία είναι μια αγκαλιά.. Ευτυχία είναι ένα απλό χάδι στα μαλλιά.. Ευτυχία είναι το βλέμμα σου, όταν με κοιτάς με τόσο καθαρά μάτια.. Ευτυχία είναι το μοίρασμα.. Ευτυχία είναι να μπορείς να δεις τα αστέρια, άλλοι δεν έχουν το δικαίωμα να σηκώσουν τα μάτια τους στον έναστρο ουρανό.. Ευτυχία είναι να ακούω τον ήχο της φωνής σου, απλά να μου λέει ένα καλημέρα.. Ευτυχία είναι το χασμουρητό ενός μωρού.. Ευτυχία είνα

  «Η ευδαιμονία είναι μια ευχάριστη ψυχική κατάσταση που προκύπτει από τη δραστηριότητα της ψυχής, εφόσον αυτή η δραστηριότητα είναι σύμφωνη με την τέλεια αρετή». Εξετάζοντας τη φιλοσοφική θεώρηση του Αριστοτέλη είναι σημαντικό να δούμε ένα από τα πιο καίρια ζητήματα, το οποίο απασχόλησε τη φιλοσοφική του ηθική, το ζήτημα της ευδαιμονίας, όπως αυτό ορίζεται από τον προσδιορισμό των εννοιών του αγαθού και της αρετής, ως μέσα επίτευξής της και προϋποθετική  της αρχή. Καθώς ακρογωνιαίος λίθος της αριστοτελικής ηθικής είναι η ευδαιμονία, είναι ιδιαίτερης σημασίας να νοήσουμε την ευδαιμονία σε σχέση με το σκοπό μας, το τέλος δηλαδή που επιδιώκουμε. Σύμφωνα με τον Σταγειρίτη φιλόσοφο, κάθε πράξη μας θα πρέπει να προσανατολίζεται προς την επίτευξη αυτού του στόχου, καθώς η ευδαιμονία συνιστά ένα αύταρκες τέλος, το οποίο οφείλει να επιδιώκει ο άνθρωπος σε ολόκληρη τη διάρκεια του βίου του.  Στο βιβλίο του Ηθικά Νικομάχεια, ο Αριστοτέλης καταδεικνύει την ευδαιμονία ως μια α

 Τι όμορφο συναίσθημα να σε αγαπάνε, όσοι αγαπάς. Σε έναν ιδανικό κόσμο δεν θα υπήρχε κακία, δεν θα ευδοκιμούσε η ζήλια. Οι άνθρωποι θα έδιναν βοήθεια χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς να περιμένουν ανταπόδοση. Θα σηκώναμε τα ποτήρια μας και θα λέγαμε στην υγεία μας με χαρά. Τι ωραίο συναίσθημα το στην υγεία μας, τι ωραία ευχή. Σηκώνουμε τα ποτήρια μας και δεν ξέρουμε γιατί ευχόμαστε και απλά το λέμε, γιατί έτσι πρέπει. Πόσο πιο ωραίο να το ευχόμαστε επειδή το νιώθουμε. Σε έναν ιδανικό κόσμο θα σπέρναμε κόκκους χαράς σε χέρσα χωράφια και δεν θα θερίζαμε ανέμους. Σε έναν ιδανικό κόσμο η αγκαλιά θα ήταν το όπλο μας και η ψυχή η δύναμη μας. Καταφέραμε να βλέπουμε περίεργους τους ανθρώπους που δίνουν την ψυχή τους. Μας πνίγει η αγάπη τους και να μας τρομάζει η χαρά τους. Καταφέραμε να απομακρύνουμε ανθρώπους που μας αγάπησαν, τους διώχνουμε με την σιωπή μας, χωρίς να ξέρουμε το γιατί. Ίσως γιατί θέλουμε να τους πληγώσουμε που μας αγάπησαν, ίσως επειδή κάποτ

  «Υποθέτω ότι δεν έχεις πολλούς φίλους. Ούτε κι εγώ. Δεν εμπιστεύομαι αυτούς που λένε ότι έχουν πολλούς φίλους. Είναι ένα σίγουρο σημάδι ότι δεν ξέρουν πραγματικά κανέναν» και το πόσο συμφωνώ με τη ρήση του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν – Ισπανός συγγραφέας – δεν περιγράφεται. Μπουχτίσαμε από λυκοφιλίες, ψεύτικα χαμόγελα σε επιτυχίες και σκηνοθετημένα δάκρυα σε πτώσεις. Ματάκια όλο νάζι σε αποκαλούν «φίλο» και «φίλη», ματάκια που ούτε καν περιεργάζονται την έκφρασή σου. Αν είσαι καλά, ή όχι. Κατά τα άλλα ενδιαφέρονται. Είναι αστείο ξέρεις. Πολλές φορές οι ίδιοι «φίλοι» δεν ρωτάνε καν «πως είσαι», σαν να μην νοιάζονται, γιατί μάντεψε: Δεν νοιάζονται. Επιθυμούν μόνο να «στα πουν», να «βγάλεις διάγνωση» και να μονοπωλήσουν. Όμως σε περίπτωση που δεν το γνωρίζουν, εκεί έξω υπάρχουν ένα κάρο ψυχολόγοι. Και το επάγγελμά τους περνά κρίση. Βοηθήστε τους. Συνήθως, η συγκεκριμένη γκάμα ανθρώπων, θάβει τους άλλους για να «ψηλώσει», προσπαθεί διακαώς να επιβληθεί με

  Εδώ και καιρό κυκλοφορεί αυτό το βίντεο όπου 29 Έλληνες που διαπρέπουν στους τομείς της φιλανθρωπίας, της πολιτικής, της επιχειρηματικότητας, της εκπαίδευσης και της ενημέρωσης εξηγούν στο διεθνές κοινό τι σημαίνει η λέξη «Φιλότιμο». Ο πολιτικός αναλυτής Τζορτζ Στεφανόπουλος, η δημιουργός της δημοφιλούς ενημερωτικής ιστοσελίδας  Huffington Post  Αριάνα Στασινοπούλου Χάφινγκτον, ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος, ο επιχειρηματίας Τζον Κάλαμος και ο επενδυτής Τζιμ Χάνος είναι μεταξύ των Ελληνοαμερικανών που εμφανίζονται στο βίντεο με τίτλο «Το ελληνικό μυστικό». Στο βίντεο γίνεται μία προσπάθεια να εξηγηθούν τα επιτεύγματα της Ελλάδας στο πέρασμα των αιώνων βάσει του… φιλότιμου, όπως και η εξοικείωση του διεθνούς κοινού με έναν όρο, που είναι άγνωστος στον υπόλοιπο κόσμο. Το  «Washington Oxi Day Foundation»   oxidayfoundation.org  είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός, που δημιουργήθηκε το 2011. Στόχος του είναι η πληροφόρηση των φορέων χά

   Σε λένε αναποφάσιστο, μην τους ακούς, ευαίσθητος είσαι. Διστάζεις να διαλέξεις, γενικά δυσκολεύεσαι ν’ απαρνηθείς.   Τόσο καιρό που δέρνεσαι ανάμεσα στο ένα και το άλλο, δέθηκες μαζί τους. Αίσθημα γίνεται στο τέλος το δίλημμα, θέλεις να κρατήσεις και τα δύο, μα είναι νόμος να προτιμάς. Διάλεξε λοιπόν αυτό που σου προτείνει η αβεβαιότητα. Σπανίως πέφτει έξω.. Κική Δημουλά

   Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή είχα ρωτήσει τον μπαμπά μου ”Μπαμπά, πως αγαπάνε οι άνθρωποι;” και μου απάντησε……”Έλα να σου δείξω..” Πλησίασα και με έσφιξε τόσο δυνατά στην αγκαλιά του που ακόμα την νιώθω πάνω μου…”Μόνο έτσι αγαπάνε οι άνθρωποι!” μου είπε…..”Αυτός είναι ο πιο ασφαλής τρόπος αγάπης.”   Και συνέχισα εγώ… “Και πως μαθαίνει κάποιος να αγκαλιάζει;”… “Την αγκαλιά δεν την μαθαίνεις, την αγκαλιά την αισθάνεσαι!”, είπε και με ξανά αγκάλιασε. Από τότε μέχρι σήμερα, όποτε βλέπω αγκαλιασμένο κόσμο το συνδέω πάντα στο μυαλό μου με αγάπη. Τι είναι, όμως η αγκαλιά; Γιατί ο κόσμος δεν αγκαλιάζετε τόσο συχνά; Άκουσα μια γυναίκα πριν λίγο καιρό στη διπλανή μου θέση στο λεωφορείο να αναφωνεί ”Δεν ξέρουν να αγκαλιάζονται οι άνθρωποι!” Και αναρωτιέμαι… μήπως χρειάζεται λεξικό για να μάθουμε τι είναι ένα χάδι, τι είναι μία αγκαλιά; Ορίζεται άραγε μία τόσο απλή και συνάμα άκρως σημαντική και συναισθηματική πράξη; Η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια που

    -Μηηηη!!! Μη το σκοτώσεις!!! Μας φώναζαν οι μανάδες και οι γιαγιάδες, όταν βλέπανε εμάς, τα χαιρέκακα παιδιά του παλιού καιρού (που χαρά είχαμε μα κακία όχι) να καραδοκούμε με κανένα ματσούκι ή καμιά παντόφλα στο χέρι, για να πετύχουμε το σαμιαμίδι (το «γουστεράκι» όπως αλλιώς το λέγαμε) που περπατούσε στον τοίχο ή στο πάτωμα ή στο ταβάνι του παλιού μας σπιτιού.   -Αυτό είναι η τύχη του σπιτιού! Φυλάει το σπίτι! Γιατί, ναι! Αυτό είχε αποθησαυρίσει η σοφία «των παλαιών των ημερών»: Πως το σαμιαμίδι φέρνει τύχη στο σπιτικό και στους ανθρώπους του! Κι εμείς σταματούσαμε και μέναμε μόνο να κοιτάμε πόσο γρήγορα έτρεχε να κρυφτεί σε καμιά χαραμάδα, σε κάποια τρυπούλα, πίσω από το μπαούλο ή κάτω από το ντιβάνι, αυτή η μικρή σπιτίσια σαυρίτσα με το ξεθωριασμένο χρώμα, το φολιδωτό δέρμα, το μεγάλο κεφάλι, τα μεγάλα συμπαθητικά μάτια, τη μικρή ουρά και τα νυχάκια στα ντελικάτα δαχτυλάκια της, που, ξαφνικά, εμφανιζότανε στα σπίτια μας (από το «πουθε

  ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΝΑ ΕΞΕΛΙΣΣΕΣΑΙ. Υπάρχει λόγος που είσαι διαφορετικός. Ένα σχολείο είναι η Ζωή. Δε χρειάζεται να «μένεις στην ίδια τάξη», από φόβο μη χάσεις τους αγαπημένους σου. Η αγάπη μεταξύ σας, δε χάνεται επειδή ξέρεις περισσότερα, ούτε επειδή πήγες παρακάτω, στην «επόμενη τάξη». δίδαξε τον κόσμο πώς να γίνει καλύτερος, με το παράδειγμά σου. Κάποιοι θα σε καταλάβουν, κάποιοι θα σου πουν μπράβο, κάποιοι θα σε μιμηθούν, κάποιοι θα σε χλευάσουν, κάποιοι θα θυμώσουν ακόμα. ΕΣΥ ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ. Οι αντιδράσεις τους, δεν αντικατοπτρίζουν αυτό που νιώθουν για σένα, αλλά αυτό που νιώθουν για τον εαυτό τους, σχετικά με την αλλαγή. Κάθε καινούργια ιδέα, συμπεριφορά, στάση ζωής, ταράζει τα νερά των γύρω. Αν κάποιος δε θέλει να ξεβολευτεί, τώρα, θα αντιδράσει. ΕΣΥ ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ. Καμιά εξέλιξη στην ανθρωπότητα δεν ήρθε μέσα από αυτά που θεωρούνταν δεδομένα. Φαντάσου να υποχωρούσε ο Γαλιλαίος (έλεγε η Γη κινείται γύρω από τον ήλιο… και είχε δίκιο!, ενώ για τη

    Μια ζωή μεγάλωσα κάνοντας το σωστό. Εκείνο το σωστό που οι άλλοι είχαν ορίσει για μένα χωρίς εμένα. Εκείνο το σωστό που μου είχαν επιβάλλει από μικρό παιδί. Μου είχαν πιπιλίσει το μυαλό να είμαι πάντοτε το « καλό παιδί». Αυτό σήμαινε πάντοτε να υπακούω στους άτυπους κανόνες που μου είχαν ορίσει. Κανόνες όπως: Να μην αντιμιλάω ποτέ, να ακούω σε ότι μου λένε, να λέω πάντοτε “ ευχαριστώ”, “παρακαλώ”, να μην επιθυμώ και να μην ζητώ το κάτι παραπάνω. Να είμαι πάντοτε ευγενική και το κυριότερο, να είμαι ολιγαρκής και να μη αρνούμαι τίποτα σε κανέναν, να μην λέω όχι στους άλλους.   Περπατούσα πάντοτε με σκυμμένο το κεφάλι, τρομαγμένο και φοβισμένο μη τυχόν και χάσω ποτέ τον τίτλο μου που με τόσο κόπο είχα αποκτήσει , “ το καλό παιδί”. Ώρες ώρες φοβόμουν μη τυχόν και γελάσω δυνατά και δε πρέπει, να φωνάξω, να χτυπήσω την πόρτα δυνατά, μα και προπάντων να ζητήσω κάτι που τόσο επιθυμούσα, μη τυχόν και είναι λάθος. Σαν ” καλό παιδί ”έτρεμα να μην κάνω φασαρία και μη π

   Καλή η ιλαρή θάλασσα, μα ο καπετάνιος ο καλός στη φουρτούνα είναι που αποδεικνύει τις δυνάμεις του. Μάθε να μη σε φοβίζει η φουρτούνα. Μάθε να την καλωσορίζεις σαν πρόκληση, αλλά και σαν ευκαιρία για να αποδείξεις στον εαυτό σου μέχρι ποιο σημείο μπορείς να σπρώξεις τα όριά σου. Κάθε κύμα που σκάει επάνω σου, σε παγώνει και σε ταρακουνά αρχικά, μα όταν το νερό υποχωρήσει, κι εσύ αντιληφθείς πως συνεχίζεις να στέκεσαι ακλόνητος, μη έχοντας του δώσει μια ίντσα εδάφους, τότε ευθύς ζεσταίνεσαι και στεγνώνεις – το κάνεις σχεδόν αυτόματα.   Απαστράπτεις! Το έχετε νικήσει το κύμα, εσύ και η ψυχή σου παρέα, και μαζί πανηγυρίζετε για αυτόν σας τον συλλογικό θρίαμβο. Αντί να επιτρέψεις στη δυσκολία να σε λυγίσει, έσπρωξες πίσω και την θρυμμάτισες, την νίκησες στο δικό της παιχνίδι, και με αυτή σου τη νίκη έρχεται και η διαπίστωση – οι δυσκολίες δεν μας σκοτώνουν, απλά μας κάνουν πιο δυνατούς, μας χτίζουν χαρακτήρα. Αν κρατήσεις το έδαφος σου στα δύ

  Ήταν « σκηνοθετημένη » από την αμερικανική κυβέρνηση η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους; Ένας στους επτά Αμερικανούς απαντά με βεβαιότητα «ναι» Ο Μπιν Λάντεν δεν έχει καμιά σχέση: η 11η Σεπτεμβρίου ήταν μια συνωμοσία της κυβέρνησης Μπους με στόχο να δικαιολογήσει τις εισβολές στο Αφγανιστάν και το Ιράκ… Δέκα χρόνια έχουν περάσει από τις επιθέσεις, όμως οι θεωρίες συνωμοσίας δεν λένε να ξεφτίσουν. Περιφρονώντας αναρίθμητες επίσημες, ανεξάρτητες ή δημοσιογραφικές έρευνες, συχνά ακόμη και προσβάλλοντας την κοινή λογική, ένας Αμερικανός στους επτά δηλώνει πεπεισμένος πως η αμερικανική κυβέρνηση ήταν αναμειγμένη σε συνωμοσία για τη σκηνοθεσία των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου που κόστισαν τη ζωή σε σχεδόν 3.000 ανθρώπους. Μάλιστα η πεποίθηση πως υπήρξε συνωμοσία είναι πιο διαδεδομένη μεταξύ των νεοτέρων, καθώς την προσυπογράφει το 24% των προσώπων ηλικίας 16-24 ετών.   Από τη δολοφονία του Κένεντι μέχρι τις αμφιβολίες για την εθνικότητα του Μπαράκ Ομπάμα, οι

  Ο καφές φραπέ είναι ένα Ελληνικής επινόησης αφρώδες κρύο ρόφημα. Τα βασικά συστατικά του είναι στιγμιαίος καφές, ζάχαρη, νερό και παγάκια. Η εφεύρεσή του έγινε τυχαία το 1957 από τον Δημήτρη Βακόνδιο στην Θεσσαλονίκη. Παρασκευή Τα συστατικά του φραπέ είναι στιγμιαίος καφές, νερό, ζάχαρη και προαιρετικά γάλα. Ο φραπές χαρακτηρίζεται “σκέτος”, “μέτριος” ή “γλυκός” ως προς τις αναλογίες των συστατικών του. Κατασκευάζεται βάζοντας την επιθυμητή αναλογία καφέ και ζάχαρης σε ένα ψηλό ποτήρι ή σε σέικερ. Προσθέτοντας νερό σε ύψος ενός εκατοστού από τον πάτο του ποτηριού το μείγμα χτυπιέται στο σέικερ ή με ηλεκτρικό αναδευτήρα μέχρι να σχηματιστεί αφρός. Ακολούθως γίνεται προσθήκη πάγου και νερού και προαιρετικά γάλακτος. Σερβίρεται και πίνεται με καλαμάκι. Ο φραπέ είναι ευχάριστος και δροσιστικός καφές, ιδίως το καλοκαίρι. Όμως είναι πολύ ενεργειογόνος έως διεγερτικός. Ιστορία Η δημιουργία του φραπέ ήταν τυχαία. Κατά την διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης στη Θ

  Λαικές φράσεις που εξακολουθούν να είναι διαχρονικές και να τις χρησιμοποιούμε καθημερινά: Χρωστάει της Μιχαλούς: Η λαϊκή έκφραση συνδέεται με τη μετεπαναστατική ζωή στο Ναύπλιο, πρωτεύουσα τότε της Ελλάδας. Συγκεκριμένα, μετά την επανάσταση του 21 υπήρχε στο Ναύπλιο μια ταβέρνα που ανήκε σε μια γυναίκα, τη Μιχαλού . Η Μιχαλού είχε το προτέρημα να κάνει « βερεσέδια » αλλά υπό προθεσμία. Μόλις εξαντλείτο η προθεσμία – και η υπομονή της – στόλιζε τους χρεώστες της με «κοσμητικότατα» επίθετα. Όσοι τα άκουγαν, ήξεραν καλά ότι αυτός που δέχεται τις «περιποιήσεις» της « χρωστάει της Μιχαλούς ». Έφαγα χυλόπητα: Γύρω στα 1815 υπήρχε κάποιος κομπογιαννίτης, ο Παρθένης Νένιμος, ο οποίος ισχυριζόταν πως είχε βρει το φάρμακο για τους βαρύτατα ερωτευμένους. Επρόκειτο για ένα παρασκεύασμα από σιταρένιο χυλό ψημένο στο φούρνο. Όσοι λοιπόν αγαπούσαν χωρίς ανταπόκριση, θα έλυναν το πρόβλημά τους τρώγοντας αυτή τη θαυματουργή πίτα – και μάλιστα επί τρεις ημέρες, κάθε π