Prometheus

  Η ιστορία εξελίσσεται γύρω στο 700 μ.Χ. στην Ιαπωνία. Ένας Γιαπωνέζος κατασκευαστής σπαθιών, που ονομαζόταν Αμακούνι, έκλαιγε, καθώς παρακολουθούσε την αξιολύπητη επιστροφή των τραυματισμένων στρατιωτών της Επαρχίας Γιαμάτο, ύστερα από την ήττα τους... Έμπαιναν στο σιδηρουργείο του και του έδειχναν τα σπασμένα σπαθιά, που είχαν καταστραφεί κατά την διάρκεια της μάχης. Ο Αμακούνι ορκίστηκε πως ποτέ πια δεν θα αισθανόταν υπεύθυνος για το θάνατο των φίλων του και των γειτόνων του, εξαιτίας των σπαθιών του, που έσπασαν την ώρα της μάχης. Μερικοί είπαν ότι ήταν θεία έμπνευση, όμως μετά από αυτό το γεγονός, εκείνο το χρόνο ο Αμακούνι κατασκεύασε το περίφημο παραδοσιακό Γιαπωνέζικο σπαθί! Τον επόμενο χρόνο πλέον έκλαψε από χαρά, καθώς όλοι οι στρατιώτες επέστρεψαν στην πατρίδα, κραδαίνοντας τα γερά σπαθιά τους πάνω από τα κεφάλια τους, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, ενώ περνούσαν από την ανοιχτή πόρτα του σιδηρουργείου του.    ΤΟ ΦΟΒΕΡΟ «ΚΑΤΑΝΑ» και ο ΘΡΥΛΟΣ Από τότε, το μοναδικό

Ο Σαρδανάπαλος ήταν, σύμφωνα με τον Έλληνα συγγραφέα Κτησία, ο τελευταίος βασιλιάς της Ασσυρίας, αν και στην πραγματικότητα τη θέση αυτή κατέχει ο Ασούρ Ουμπαλίτ Β΄ (612-605 π.Χ.). Το βιβλίο του Κτησία Περσικά είναι χαμένο, αλλά γνωρίζουμε το περιεχόμενό του από μετέπειτα συλλογές και από το έργο του Διόδωρου (II.27). Σε αυτή την αναφορά, ο Σαρδανάπαλος που υποτίθεται ότι έζησε το 7ο αιώνα π.Χ., παρουσιάζεται σαν έκφυλη μορφή που περνά τη ζωή του στην τρυφή και έχει έναν καταστροφικό θάνατο. Η θρυλική ηθική παρακμή του Σαρδανάπαλου αργότερα έγινε αντικείμενο θεματολογίας στην λογοτεχνία και τη τέχνη, ειδικά κατά τη Ρομαντική περίοδο. Το όνομα Σαρδανάπαλος πιθανόν είναι παραφθορά του Ασσουρμπανιπάλ, αυτοκράτορα της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας, αλλά ο Σαρδανάπαλος που περιγράφεται από τον Διόδωρο έχει πολύ λίγη σχέση με αυτά που είναι γνωστά για αυτόν τον βασιλιά, που στην πραγματικότητα ήταν στρατιωτικά ισχυρός, αποτελεσματικός και μορφωμένος ηγέτης, που ήταν ηγέτης της μεγαλύτερης αυτοκ

 Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από την αποικιοκρατία, την διάνοιξη θαλάσσιων δρόμων προς την Ασία και, γενικότερα,  την εξωστρέφεια θαλασσοκρατούμενων χωρών, η μυθοπλασία και η αφήγηση θαλασσινών ιστοριών, ήταν κοινή ασχολία στους ναυτικούς κύκλους.  Εύκολα, δοξασίες, μύθοι και φαντασία γίνονταν πραγματικές ιστορίες και κάθε ναύτης είχε να διηγηθεί και από μία. Ο «Ιπτάμενος Ολλανδός» είναι ένα –κυρίως  αιωρούμενο-  πλοίο- φάντασμα, το οποίο πρωταγωνιστεί σε θρύλους και ιστορίες από την Εποχή των Ανακαλύψεων (15 ος – 18 ος αι.). Πρόκειται για ένα καράβι – φάντασμα, το οποίο εμφανίζεται μέσα σε ένα μαύρο σύννεφο –κυρίως πριν ή κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας- και προμηνύει τον θάνατο. Το πλήρωμά του αποτελείται, είτε  από τον καπετάνιο – φάντασμα και τους ναύτες- φαντάσματα, είτε μόνο από τον καπετάνιο. Ο μύθος έχει πολλές παραλλαγές σχετικά με τον κυβερνήτη του πλοίου, το πλήρωμα και το τι πραγματικά συνέβη, αλλά όλες συγκλίνουν στην κακοτυχία οποιουδήποτε καραβιού βρ