Prometheus

  Μερικές από τις πιο περήφανες στιγμές μου τις έζησα μ’ αυτόν τον «απλά ένα σκύλο». Πολλές ώρες περάσανε με μοναδική μου συντροφιά αυτόν τον «απλά ένα σκύλο» και ούτε μια φορά δεν ένιωσα ασήμαντος. Κάποιες από τις πιο δυστυχισμένες στιγμές μου πάλι δίπλα μου ήταν αυτός ο «απλά ένας σκύλος». Σ’ αυτές τις σκοτεινές μέρες το ευγενικό άγγιγμα αυτού του «απλά ένας σκύλος» μου παρείχε παρηγοριά και σκοπό ώστε να ξεπεράσω τις δυσκολίες της ημέρας. Εάν κι εσύ νομίζεις ότι είναι «απλά ένας σκύλος», προφανώς καταλαβαίνεις και φράσεις, όπως «απλά ένας φίλος», «απλά ένα ηλιοβασίλεμα» ή «απλά μια υπόσχεση». Αυτός ο «απλά ένας σκύλος» έφερε στη ζωή μου την πραγματική έννοια της φιλίας, της εμπιστοσύνης και της αγνής και απλής χαράς. Αυτός ο «απλά ένας σκύλος» φέρνει στην επιφάνεια τη στοργή και την υπομονή που με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Χάρη σ’ αυτόν τον «απλά ένα σκύλο» θα ξυπνήσω νωρίς το πρωί, θα κάνω μεγάλες βόλτες και θα ανυπομονώ για το μέλλον. Για μένα, και για κάποιους τύπους σαν κι εμένα,

  «Στα ζώα η ζωή ορίζεται με την αίσθηση, στους ανθρώπους όμως με την αίσθηση και τη νόηση.» Αριστοτέλης,  Ηθικά Νικομάχεια  1170a16-17 Η αριστοτελική φιλοσοφία είναι ένα στέρεο οικοδόμημα. Βιολογία, Ηθική και Πολιτική φιλοσοφία συγκροτούν ένα αδιαίρετο σύνολο. Ως εκ τούτου, δεν είναι άξια απορίας η αναφορά του Αριστοτέλη στις διαφορετικές βιολογικές λειτουργίες των ανθρώπων και των ζώων σε ένα Ηθικό έργο. Η φιλία, αν και απαντάται στα ζώα, διαφέρει από το ιδανικό που έχει ο φιλόσοφος στο μυαλό του για τον «σπουδαίο» άνθρωπο. Η βιολογία για τον ίδιο παρέχει ικανές εξηγήσεις για την ανάγκη του ανθρώπου να συμβιώνει αρμονικά με τους άλλους, καθώς η ζωή είναι ενέργεια. Επομένως, στους ανθρώπους ορίζεται όχι μόνο με την αίσθηση αλλά κυρίως με τη νόηση. Εκεί είναι που θα βασιστεί η ευδαιμονία. «Ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον» επαναλαμβάνει ο Αριστοτέλης στα Ηθικά του και τι πιο φυσικό από την ανθρώπινη συμβίωση (πολιτικὸν γὰρ ὁ ἄνθρωπος καὶ συζῆν πεφυκός); «Κανένας δεν θα επέλεγε να ζει μόνος

Στο Μουλμέιν, στην Κάτω Βιρμανία, με μισούσαν πολλοί άνθρωποι. Ήταν η μοναδική φορά στη ζωή μου που υπήρξα τόσο σημαντικός ώστε να μου συμβεί αυτό. Ήμουν ο τοπικός αστυνόμος της πόλης όπου, μ’ έναν άσκοπο και ανούσιο τρόπο, τα αντιευρωπαϊκά αισθήματα ήταν πολύ έντονα. Κανείς δεν είχε τα κότσια να σηκώσει φασαρίες, αν όμως μια Ευρωπαία πήγαινε μόνη της στο παζάρι, κάποιος θα βρισκόταν για να φτύσει χυμό από μπετέλ πάνω στο φόρεμά της. Σαν αστυνομικός αποτελούσα προφανή στόχο και με περιγελούσαν όποτε μπορούσαν να το κάνουν χωρίς κίνδυνο. Στο γήπεδο, όταν ένας καπάτσος Βιρμανός μού έβαλε τρικλοποδιά κι ο διαιτητής (επίσης Βιρμανός) έκανε ότι κοίταζε αλλού, το πλήθος πανηγύρισε γελώντας πρόστυχα. Κι αυτό δεν έγινε μια φορά. Στο τέλος, οι μορφασμοί στα κίτρινα μούτρα των νεαρών που έβλεπα παντού μπροστά μου κι οι βρισιές που με έλουζαν όποτε βρισκόμουν σε ασφαλή απόσταση είχαν αρχίσει να μου σπάνε τα νεύρα. Οι χειρότεροι απ’ όλους ήταν οι νεαροί βουδιστές μοναχοί. Υπήρχαν κάμποσες χιλιάδες

Ζούσε κάποτε, πριν πολλά χρόνια, ένας βασιλιάς πολύ θλιμμένος που είχε έναν υπηρέτη χαρούμενο και αισιόδοξο. Κάθε πρωί ξυπνούσε τον βασιλιά πηγαίνοντας του το πρόγευμα, τραγουδούσε χαρούμενα στιχάκια, του έκανε αστείους μορφασμούς. Στο κεφάτο πρόσωπό του υπήρχε πάντα ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο, αλλά και όλη του η ζωή ήταν ήρεμη και ευτυχισμένη. Κάποια μέρα ο βασιλιάς δεν άντεξε και τον ρώτησε: -Ποιο είναι το μυστικό σου; -Ποιο μυστικό Μεγαλειότατε; -Μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Ποιο είναι το μυστικό της χαράς σου. Λέγε γρήγορα. -Μα… δεν υπάρχει μυστικό Μεγαλειότατε. -Πως τολμάς να λες ψέματα σ´ εμένα. Έχω κόψει κεφάλια για πολύ μικρότερες προσβολές, από ένα ψέμα. -Πιστέψτε με Μεγαλειότατε, σας παρακαλώ, δεν σας κρύβω τίποτα. Δεν υπάρχει κανένα μυστικό. -Και πως τα καταφέρνεις βρε ανόητε και είσαι όλη την μέρα τόσο κεφάτος; Σε έχω παρακολουθήσει, σε βλέπω. Όλο χαχαχού και αστεία είσαι. -Μα Μεγαλειότατε, η ζωή ήταν τόσο γενναιόδωρη μαζί μου. Η Λαμπροσύνη σας με τιμά και με έχει στη

Οι ξυλοκόποι του χωριού αποφάσισαν να εντάξουν στην ομάδα τους και τον νεαρό Μιχάλη, ένα γεροδεμένο παλικάρι, ίσαμε δυο μέτρα ψηλό! Την πρώτη μέρα μάλιστα του χάρισαν ένα ολοκαίνουργιο τσεκούρι, του υπέδειξαν την περιοχή του δάσους που θα πάει να κόψει σημειωμένα από το Δασαρχείο δέντρα και του ευχήθηκαν να προκόψει στο νέο του επάγγελμα. Ο νεαρός ξυλοκόπος, πολύ ενθουσιασμένος, έφυγε για να κόψει δέντρα. Σε μία μόνο μέρα έκοψε δεκαοχτώ δέντρα! “Τα συγχαρητήριά μου” του είπε ο γηραιότερος των ξυλοκόπων, ο παππούς ο Νίκος. “Συνέχισε έτσι.” Ενθαρρυμένος από τα λόγια του έμπειρου άνδρα, ο Μιχάλης αποφάσισε να βελτιωθεί την επόμενη μέρα. Έτσι, το βράδυ εκείνο πλάγιασε νωρίς. Το επόμενο πρωί σηκώθηκε πρώτος απ’ όλους και πήγε στο δάσος. Παρ’ όλη την προσπάθειά του δεν κατάφερε να κόψει πάνω από δεκαπέντε δέντρα. «Μάλλον είμαι κουρασμένος», σκέφτηκε. Και αποφάσισε να πέσει για ύπνο με τη δύση του ήλιου. Το ξημέρωμα σηκώθηκε αποφασισμένος να κόψει περισσότερα από δέκα οχτώ δέντρα. Ωστόσο, εκε

  Όπως ακριβώς τα ονόματα έτσι και τα επώνυμα (ή «τα οικογενειακά μας ονόματα» αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία του Μανώλη Τριανταφυλλίδη) όχι μόνο σημαίνουν κάτι, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις μπορούν να μας δώσουν στοιχεία για τη γεωγραφική καταγωγή τους, την παλαιότητά, ακόμη και τη γλωσσική τους ιδιαιτερότητα. «Τα περισσότερα ελληνικά επώνυμα προέρχονται συνήθως είτε από τοπωνύμια- όπως Μανιάτης από τη Μάνη, Μωραΐτης από το Μοριά- είτε από διάφορα παρατσούκλια τα οποία ενέπνεαν στους ανθρώπους», αναφέρει η κ. Φούλα Πισπιρίγκου,  φιλόλογος, και προσθέτει: «Από εκεί και πέρα υπάρχουν και μερικές καταλήξεις οι οποίες υποδηλώνουν καταγωγή, όπως για παράδειγμα τα σε ‘ίδης’ και ‘άδης’ που είναι καταλήξεις των Ποντίων, τα σε ‘ογλου’ που είναι Μικρασιατικά και σημαίνουν ο γιος του τάδε, το ‘πουλος’ που απαντάται στην Πελοπόννησο, το «άκος» στη Μάνη και το «άκης» που είναι κρητικό». Συνοψίζοντας, λοιπόν, μπορούμε να διακρίνουμε τα επώνυμα σύμφωνα με τη σημασία τους σε τέσσερις μεγά

  Υπάρχουν κάποια μέρη όμως που αντί για χρήματα χτίστηκαν με την καλλιτεχνική έμπνευση των δημιουργών τους και που για να ταξιδέψεις εκεί αντί για διαβατήριο χρειάζεται μόνο η φαντασία σου! Πως θα ήταν λοιπόν άμα ζούσαμε στη… 1) Μέση Γη! (Middle Earth) του J.R.R Tolkien Γενικότερα, είναι ήρεμη η κατάσταση, είτε ανήκεις στην φυλή των παιχνιδιάρικων Hobbits, ή των εργατικών Νάνων, ή των ξωτικών-παιδιών των λουλουδιών! Το μόνο που πρέπει να φοβάσαι είναι να μη βρεθείς στο δρόμο των αιμοβόρων ορδών του Sauron ή του αδίστακτου μάγου Saruman (ορκς, ουρουκ-χαι κ.τ.λ.) Α και αν ανακαλύψεις τυχαία κανένα δαχτυλίδι, άστο να το πάρει κανένας άλλος, μόνο μπελάδες φέρνει! 2) Gotham City Ποιος δεν θα ήθελε να περάσει μια μέρα, ή μάλλον μια νύχτα στη διαβόητη πόλη-πατρίδα του «Σκοτεινού Ιππότη;» Ο Frank Miller, την περιγράφει σαν «η Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια της νύχτας» ενώ ο άνθρωπος που της έδωσε το όνομά της, ο Bill Finger εξήγησε πως «ξεφύλλιζα τον τηλεφωνικό κατάλογο της Νέας Υόρκης και έπεσε