Φερσέφασσα

 Έζησα χιλιάδες χρόνια. Θυμάμαι κάθε φορά τα τελευταία εκατό. Με έχουν αποκαλέσει κατά καιρούς με διάφορα ονόματα, αν κάτι θαυμάζω στους ανθρώπους είναι η επινοητικότητά τους. Άδης, Χάρος, Ίφθιμος, Πλούτωνας, Κρατερός, Στυγερός, Άδμητος, Ζαγρέας, Θάνατος. Κάποια για να με καλοπιάσουν, κάποια άλλα, όχι και τόσο ευγενικά. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ποιο είναι το όνομά μου, δεν θυμάμαι να υπήρξα ποτέ παιδί, δεν ξέρω ποια ήταν η μητέρα μου, ούτε αν είχα ποτέ. 

    Για όλους εσάς η γέννηση είναι η πρώτη ψυχή σας. Όλη την σπαρακτικά σύντομη ζωή σας, η ψυχή σας, σας κουβαλάει και την κουβαλάτε μέσα από μικρές και μεγάλες προσωπικές ιστορίες που, κάποιες από αυτές, στα θνητά μάτια σας φαντάζουν τραγωδίες. Ω, ένιωσα πολλές φορές συμπόνια παρά τα όσα φοβερά μου προσάπτετε. Κάποιες φορές σας χάιδεψα τα μαλλιά κι έκλαψα που δεν μπορέσατε να το νιώσετε. Καμιά παρηγοριά δεν μπορώ να σας προσφέρω μα είμαι πάντα εκεί, όταν η ψυχή σας, έγκλειστη στην τελευταία σας ανάσα, φτάνει στις πύλες μου. Το τι συμβαίνει εκεί, κανένας σας δεν κατάφερε να το μάθει αν και κάποιοι έφτασαν πολύ κοντά στην αλήθεια με θεωρίες που οφείλω να ομολογήσω ήταν ανατριχιαστικά εμπνευσμένες. Ο βαρκάρης που περνάει τις ψυχές απέναντι ήταν πολύ ενδιαφέρουσα θεωρία. Ο λειμών με τους ασφοδέλους, τα Τάρταρα, το Έρεβος, η Πηγή της Μνημοσύνης, τα Ηλύσια Πεδία!! Αίδος Κυνέην, είπατε την περικεφαλαία μου, που φοράω και γίνομαι, τάχα μου, αόρατος! Η φαντασία των ανθρώπων δεν έπαψε ποτέ να με εκπλήσσει και να με συναρπάζει. Θα ήθελα να σας πω την αλήθεια αλλά πολύ φοβάμαι ότι η έμφυτη ροπή σας προς την αυτοκαταστροφή θα έθετε σε κίνδυνο το μέλλον της ανθρωπότητας κι αυτό δεν μπορώ να το επιτρέψω.
    Από όλην αυτήν την ιδιότυπα μοναχική συναναστροφή μου μαζί σας, υιοθέτησα κάποιες δικές σας συνήθειες. Δεν αισθάνομαι ποτέ πείνα φυσικά, αλλά μερικές φορές τρώω πατατάκια. Και πολλές φορές, όταν αποσύρομαι τα βράδια στα ιδιαίτερα μου πίνω ουίσκι και καπνίζω ακριβά πούρα. Εγώ, σε αντίθεση από εσάς, δεν κινδυνεύω να φθαρώ. Κατάφερα με τους αιώνες να φτιάξω μια ζηλευτή βιβλιοθήκη. Δεν διαθέτω υπερφυσικές ικανότητες, διαβάζω στους ίδιους ρυθμούς με εσάς, αλλά έζησα τόσο πολύ...

 
    Πολλά από τα βιβλία αυτά, με άφησαν άφωνο κι ένιωσα τόσες πολλές φορές λίγος. Σε λιγότερο από αιώνα ζωής υπήρξαν άνθρωποι που παρήγαγαν πνευματικό έργο τόσο μεγαλειώδες που με τρόμαξαν. Εγώ δεν είμαι ικανός για βαθιές σκέψεις. Όλες οι γνώσεις μου προήλθαν από την προσεκτική παρατήρηση των ζωών σας. Τα ταξίδια σας με διασκέδασαν, οι θεωρίες σας με εξέπληξαν, οι μεγάλες ανακαλύψεις σας με συγκλόνισαν, κάποιες από τις εφευρέσεις σας τις χρησιμοποιώ κι εγώ. Το μόνο που δεν καταλάβατε είναι ότι παρόλο τον φόβο σας για τον θάνατο, τα μεγαλύτερα και τα πιο ευγενικά σας έργα τα πετύχατε εξαιτίας του. Τόσος είναι ο φόβος σας γι' αυτόν που ζείτε τη ζωή σας επινοώντας χίλια δυο για να τον ξεχνάτε. Και πολλοί από σας ζείτε συναρπαστικές ζωές. Κάποιες τις ζήλεψα πολύ. Δεν θέλω να αναφέρω ονόματα. Τους έχω εδώ κοντά μου και δεν θέλω να το πάρουν απάνω τους...
    Μόνο έναν ανθρώπινο πόνο κατάφερα να ζήσω. Κι οι γραμμές αυτές μου είναι επώδυνες. Ακόμη και για τον πόνο της απώλειας, θα μπορούσα να σας ανακουφίσω αν σας έλεγα το "μετά". Μια στιγμή κρατάει ο θάνατος και όλα αρχίζουν ξανά. Δεν μπορώ να σας πω με ποιόν τρόπο, ούτε να σας υποσχεθώ ότι θα είναι ευχάριστο, τίποτα όμως δεν χάνεται ποτέ στ' αλήθεια. Μόνο ο έρωτας αφήνει τα σημάδια του τόσο ανυπόφορα βαθιά. 

 

 

   

 Την έλεγαν Φερσέφασσα. Κι ήταν τόσο συγκλονιστική η ομορφιά της, που διέπραξα το μεγαλύτερο, το πιο αποτρόπαιο λάθος. Την έκλεψα. Τυφλωμένος από την δύναμή μου, την απίστευτη έλξη που ένιωσα για πρώτη φορά στην στέρφα από κάθε πόθο ζωή μου, άπλωσα το χέρι κι αντί να χαϊδέψω τον όμορφο νάρκισσο, τον έκοψα. Την πήρα μαζί μου και παρά τις σπαρακτικές ικεσίες της την έκανα δική μου με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Μην συγκλονίζεστε τάχα μου, δικά σας κατορθώματα μιμήθηκα...
   Δεν με συγχώρεσε ποτέ. Όσο κι αν με πικρή μεταμέλεια έκλαψα στα πόδια της, το βλέμμα της ήταν πάντα σκληρό, η ψυχή της κρύα και κοφτερή. Την άφησα να φύγει ένα πρωί κι αντίθετα με όσα λέτε στους μύθους σας για τον διακανονισμό των έξι μηνών, δεν γύρισε ποτέ στο βασίλειο μου. Κάθε έξι μήνες στέλνει μόνο το πέπλο της. Και στην γη έχετε χειμώνα, γιατί το μόνο που σας λείπει είναι η ζεστασιά του να σας σκεπάζει. Στο δικό μου το βασίλειο, το μόνο που κάνει το πέπλο της είναι να σκουπίζει τα δάκρυά μου. Γιατι εγώ, σε αντίθεση με εσάς, δεν αξιώθηκα ποτέ καμιάς συγχώρεσης. Η έννοια της δεν υπάρχει σε μας τους Θεούς. Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη ανακάλυψη σας και ότι κρατάει ακόμη αυτόν τον κόσμο ζωντανό.. Η δύναμή σας να συγχωρείτε....