Η πυξίδα, ο χάρτης, ο ήρωας και ο προορισμός...

«Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σαν τα φύλλα που πέφτουν, στριφογυρίζουν στον αέρα, σείονται και σωριάζονται στο χώμα. Λίγοι είναι σαν αστέρια, που πηγαίνουν σε σταθερή τροχιά, κανένας άνεμος δεν τα φτάνει και έχουν μέσα τους την πορεία και τον νόμο τους.»

- Έρμαν Έσσε

 

Υπάρχουν εκεί έξω τόσοι λαβύρινθοι, άβυσσοι, βαρίδια. Και υπάρχουν και τόσες πεδιάδες, βουνοπλαγιές, “τούνελ” με φως, και πράγματα που σε ανεβάζουν. Το να έχεις παρέα δεν είναι πάντοτε καλό. Δες ποιους ακολουθείς, τόσο στη ζωή όσο και στα κοινωνικά δίκτυα. Σαν σύνολο, φωτίζουν ή μαυρίζουν την ύπαρξη;

Καμιά φορά πρέπει να μείνεις και μόνος. Και καμιά φορά ο μόνος τρόπος να σε βρεις, είναι να σε χάσεις. Η συναναστροφή σε γενικές γραμμές καλό είναι να συμβαίνει με ανθρώπους που έχουν ποιότητες, βιώματα, σοφία και λάμψη. Οφείλεις να προσέχεις αρκετά και συνειδητά τον κύκλο σου. Χρειάζεσαι ανθρώπους που ανάβουν τη φωτιά μέσα στην καρδιά, την ψυχή και το μυαλό σου. Όχι ανθρώπους που στη σβήνουν, για το όποιο γιατί. Αυτά είναι από τα λίγα γιατί που σε αυτή τη φάση τουλάχιστον δε χρειάζεται να απαντηθούν.

Η ουσία είναι να δεις ποιος είσαι μέσα σου. Και αυτό για να το βρεις, χρειάζεται να το ψάξεις συνειδητά. Δε μπορεί να έρθει μόνο του. Πρέπει να το καλέσεις. Και θα το βρεις κοιτώντας και μέσα σου, και στους καθρέφτες γύρω σου. Χωρίς όμως να κάνεις σύγκριση. Η σύγκριση είναι κλέφτης χαράς όπως είχε πει κάποτε κι ο Ρούσβελτ.

Όπου πηγαίνει ο νους πηγαίνει και η ενέργεια. Το ξέρεις αυτό. Αν λοιπόν σκέφτεσαι έξω από εσένα και λες για παράδειγμα θα ήθελα να γίνω σαν κι εκείνον ή εκείνη, χάνεις δύναμη και την δίνεις στη στοχευμένη σκέψη. Είναι καθαρά δική σου επιλογή συνειδητή ή υποσυνείδητη το που θα την σπαταλήσεις, ή θα την επενδύσεις.

Παράλληλα, βλέπεις μόνο ένα κομμάτι της όλης εικόνας εκείνου ή εκείνης που θέλεις να μοιάσεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να γνωρίζεις και να βιώνεις τη συνολική τους πραγματικότητα. Πόσο μάλλον πριν κοιμηθούν αν είναι με ένα χαμόγελο ή κλείνοντας το φως το σκοτάδι που αντικρίζουν δεν είναι μόνο γύρω τους, αλλά και μέσα τους.

 Δε ξέρεις πώς ξυπνούν. Δε ξέρεις τι νιώθουν. Το περιτύλιγμα σχεδόν πάντα είναι κάλπικο ή παραπλανητικό. Είναι πολύ σπάνιο το έξω να είναι απόλυτη αντανάκλαση του μέσα, μιας και για να συμβεί κάτι τέτοιο, ο άνθρωπος πρέπει να είναι απόλυτα ελεύθερος από οποιονδήποτε προγραμματισμό και εγώ, κάτι το οποίο δεν συναντάς κάθε μέρα.

Το μονοπάτι είναι μόνο δικό σου και χαραγμένο μόνο για σένα. Δε μπορεί κανένας άλλος να στο δείξει. Το ανακαλύπτεις εσύ.

Άρα λοιπόν, οφείλεις σε σένα να συνειδητοποιήσεις πως το απόλυτο σύστημα πλοήγησης και κατεύθυνσης για να βρεις τόσο εσένα όσο και τον δρόμο σου, είναι η ψυχή σου. Η απλά, εσύ. Είσαι η πυξίδα, ο χάρτης, ο ήρωας και ο προορισμός ή η Ιθάκη, όλα μαζί σε ένα.