Social media: Ειδικοί ή ημιμαθείς αυθεντίες;

Το «δεν ξέρω» ή το «δεν μπορώ να έχω άποψη» δεν προκαλεί στα social media, emoji, ούτε «αντιδράσεις», ούτε σχόλια, ούτε κοινοποιήσεις. Εμπεριέχει όμως, μέσα στην αδυναμία του, ένα ισχυρό αντίδοτο στον ορυμαγδό «αυθεντίας» που κατακλύζει τη δημόσια συζήτηση στο εξωτερικό.

Τα social media και οι ημιμαθείς “αυθεντίες”

«Έχουμε ανάγκη να ακούμε πιο συχνά τη φράση “δεν ξέρω” σε έναν κόσμο γεμάτο άμεσες online αποψάρες».

Αυτό γράφει η Amelia Tait σε άρθρο της στον “New Statesman”

Το προφανές τονίζει η αρθρογράφος, καθώς εμφανίζεται απαυδισμένη από αυτό που όλοι μας λίγο-πολύ διαπιστώνουμε καθημερινά. Με την εμπλοκή μας στο πολύβουο αντηχείο των social media, όπου βασιλεύει ο νόμος του ξερόλα. Του ξερόλα που κάθεται αμπαρωμένος στις ατζέντες, στις βεβαιότητες και στις δοξασίες του. Αυτού που εξαπολύει «εμπεριστατωμένες» απόψεις επί παντός επιστητού από το πληκτρολόγιο.

Αυτό που «πονάει» πιο πολύ στο κείμενο είναι η –επίσης προφανής– διαπίστωση ότι στο έντονα ανταγωνιστικό σπορ της «ημιμαθούς αυθεντίας» επιδίδονται με ιδιαίτερη θέρμη οι άνθρωποι που ως ιδιότητα θα έπρεπε να γνωρίζουν όχι μόνο ότι δεν γνωρίζουν τα πάντα αλλά και ότι υπάρχουν πάντα ποικίλες όψεις σε κάθε ζήτημα.

Η άποψη των ειδικών

Όπως γράφει χαρακτηριστικά: «… Ένας από τους λόγους που ήθελα να γίνω δημοσιογράφος ήταν επειδή πάντα ήθελα να γνωρίζω περισσότερα. Στην πραγματικότητα, έχω ελάχιστη πίστη στις απόψεις μου. Το απολαμβάνω όταν μου δίνεται η ευκαιρία να συμβουλεύομαι ειδικούς ή τους ανθρώπους που επηρεάζονται άμεσα από ένα ζήτημα.

Τις περισσότερες φορές οι απαντήσεις τους είναι απροσδόκητες. Μπορούν να διαμορφώσουν ριζικά την αντίληψή μου για τον κόσμο. Είμαι αβέβαιη για πολλά πράγματα – για να είμαι ειλικρινής. Ήδη ντρέπομαι γι’ αυτήν εδώ τη στήλη και τις βεβαιότητες που εκφράζω κατά καιρούς.

Όσο παρακολουθώ τις σύγχρονες εκφάνσεις της δημοκρατίας να ξετυλίγονται ενώπιόν μας, τόσο περισσότερο αισθάνομαι ότι το “δεν γνωρίζω” είναι η πιο ισχυρή φράση που έχουμε στη διάθεσή μας». 

 

Αποσπάσματα από άρθρο του Δ. Πολιτάκη