Οι μνήμες είναι σαν την αγκαλιά που μας ανακουφίζει

 

Κοιτάζεις τις παλιές φωτογραφίες και σκέφτεσαι, ενώ την ίδια στιγμή χαμογελάς νοσταλγικά. Θυμάσαι και νιώθεις αμέσως την καρδιά σου να μεγαλώνει απ’ το πολύ συναίσθημα. Βάζεις τις αγαπημένες σου μελωδίες να παίζουν και βλέπεις τους αγαπημένους σου τραγουδοποιούς πόσο έχουν αλλάξει, οι ρυτίδες έχουν αγκάλιασαν το πρόσωπο τους, οι αύρες τους με τα χρόνια αφήνουν μια απέραντη αγάπη στο διάβα τους. Μεγάλωσαν αυτοί, μεγαλώσαμε κι εμείς, μα δεν μπορούν να ξεχαστούν, κατοικούν μέσα στα σπίτια μας, στο μυαλό μας, σε κάθε κύτταρο του σώματος μας και ρέουν στις φλέβες μας οι μουσικές τους, σαν το κατακόκκινο αίμα μας. Αυτές οι μελωδίες, όσα χρόνια κι αν περάσουν, παραμένουν ίδιες, ίδιος ρυθμός, ίδιος και ο αντίκτυπος απάνω μας.

Είναι σπουδαίο πράγμα η μνήμη, η ικανότητα να θυμόμαστε τι έχουμε ζήσει και να μπορούμε να ανακαλούμε αυτές τις θύμησες. Έρχονται με διάφορα ερεθίσματα όπως εικόνες, μυρωδιές, γεύσεις, όλες οι αισθήσεις μας ενωμένες για να ζωντανέψουν μια στιγμή, που έχει παραμείνει πίσω στον χρόνο. Με μια γουλιά κρασί και επιστρέφεις πίσω, σ’ εκείνο το μεσημεριάτικο τραπέζι την Κυριακής, μιας ανοιξιάτικης μέρας του Μάη, η κουζίνα μοσχοβολάει πατάτες που ψήνονται στον φούρνο με μπαχαρικά, ακούς τις μουσικές που έρχονται απ’ τον κήπο και βλέπεις τους αγαπημένους σου να γεμίζουν τα ποτήρια τους και η νιότη μας ντυμένη με φορέματα και παντελόνια ανάλαφρα, όπως και τις καρδιές μας.

Δεν θυμόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο, η μνήμη είναι επιλεκτική. Σε κάθε καινούργια κατάσταση, γυρνάμε πίσω να δούμε τι κοινό υπάρχει με μια παλιότερη που έχουμε περάσει, νιώθουμε μεγάλη οικειότητα να αναζητάμε ένα κοινό παρανομαστή, θέλουμε να βαδίζουμε σε γνώριμα μονοπάτια και αυτό μας δίνει την αίσθηση της ασφάλειας. Υπάρχουν άνθρωποι που λειτουργούν μ’ ένα συγκεκριμένο μοτίβο σκέψης και μνήμης. Έχουν εκπαιδεύσει τον εγκέφαλο τους να σκέφτονται αρνητικά και συνάμα θυμούνται μόνο τα αρνητικά γεγονότα που έχουν βιώσει. Με τα χρόνια βλέπεις αποτυπωμένα στο πρόσωπο και στο σώμα τους τα σημάδια της χρόνιας κόπωσης και τον τρόπο ακριβώς που έχουν επιλέξει να διαβούν την ζωή τους. Αν θες να δεις πως θα είσαι σε μερικά χρόνια, δες τις σκέψεις που κάνεις σήμερα.

Είναι και άλλοι που όσα κι αν έχουν περάσει, κρατάνε ζωντανές τις όμορφες στιγμές που είχαν, κρατάνε ζωντανό το συναίσθημα της τρυφερότητας, τις ευγνωμοσύνης, της αγάπης και μ’ αυτόν τον τρόπο συνεχίζουν να πορεύονται. Βλέπουν την θετική εικόνα σε κάθε κατάσταση γιατί έχουν μάθει να βλέπουν πίσω από κάθε δυσκολία, το κρυμμένο μήνυμα. Το κάθε εμπόδιο, είναι μια μικρή πρακτική για την ενδυνάμωση τους. Η χαρά, η θλίψη, η στεναχώρια, η καταιγίδα, το ουράνιο τόξο, είναι όλα μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν μπορεί εξάλλου το ένα να υπάρξει χωρίς το άλλο. Δεν είναι όλα άσπρα, μα ούτε όλα μαύρα, υπάρχουν τόσα μα τόσα πολλά χρώματα και συνδυασμοί. Όταν μπορείς να δεις όλες τις πλευρές ενός βουνού, μπορείς να ανακαλύψεις κι άλλες διαδρομές να το ανέβεις.

Ο χρόνος όταν θέλει σε καλεί να θυμηθείς και να αισθανθείς, μα ποτέ δεν μπορείς να τον καλέσεις εσύ. Προχωράει ακάθεκτος είτε ακολουθείς, είτε όχι. «Δεν έχω χρόνο, δεν μου φτάνουν εικοσιτέσσερις ώρες». Πόσες φορές το έχουμε πει ή το έχουμε ακούσει. Χρόνος υπάρχει, εμείς απλά χάσαμε τη ροή μας μέσα σ’ αυτόν, χάσαμε την ισορροπία μας και δυσκολευόμαστε πολύ να μπούμε στην πορεία και βλέπουμε τα πάντα να μας προσπερνάμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σαν ένα τραίνο που αφήνει πίσω του την προηγούμενη στάση και τα απέραντα τοπία χάνονται. Αυτό που μας θλίβει, δεν είναι ο χρόνος που περνάει, αλλά οι μνήμες που αφήνουμε να ξεθωριάζουν σιγά – σιγά.

Όσο πορευόμαστε στην γραμμή της ζωής, ας αφηνόμαστε να θυμόμαστε εκείνες τις όμορφες στιγμές που όλοι έχουμε ζήσει, να αφηνόμαστε στο συναίσθημα που μας δίνουν, να μπορούμε να διαχωρίζουμε το μήνυμα που λένε οι δύσκολες και άσχημες εμπειρίες μας και να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για όλα, εξάλλου όλα αυτά μας έχουν διαμορφώσει. Οι αρνητικές σκέψεις θα γίνουν κουβάρι στο στομάχι, στην πλάτη και θα καμπουριάσουμε ακόμη πιο πολύ. Ας φροντίσουμε τον εαυτό μας για να μπορέσει να ανθίσει, μέσα απ’ το καθετί που διαπέρασε τα κύτταρα μας. Ο εγκέφαλος μου μπορεί να εκπαιδευτεί σε καινούργια μοτίβα σκέψης και συμπεριφοράς. Ο καθένας μπορεί να το κάνει και αυτό είναι υπέροχο, γιατί μπορούμε να δουλέψουμε και να το καταφέρουμε.

Τον χρόνο τον υπολογίζουμε συναισθηματικά, έτσι και οι μνήμες μας, μπορούν να υπάρχουν ζωντανές όσο εμείς τους δίνουμε χώρο να ανασαίνουν.

 

Γράφει ο Άρης Γεωργίου