Ενσυναίσθηση λέγεται ρε άνθρωπε, και την κατάντησες κατάρα..

Συναiσθήματα και σκέψεις που όσο και να τα δείχνεις, όσο και τα εξηγείς ή να τους τα αναλύεις δεν θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν απόλυτα κατανοητά από τους ανθρώπους ή τον περίγυρο!
Μόνο θα ελπίζεις πως ίσως να “έπιασαν” κάτι λίγο, κάτι ελάχιστο, ώστε να νιώσουν τον παλμό, την αγωνία σου και τις ανησυχίες σου.
Έστω ένα δράμι απο εκείνα που σε βαραίνουν, που πλακώνουν το στήθος σου και μαστιγώνουν αλύπητα το μυαλό σου.

Ρε, αν συνειδητοποιήσουμε ποτέ πόσο μόνοι μας είμαστε, πόσο αποξενωμένοι και πόσο ακατανόητοι μπορεί να γίνουμε στη προσπάθεια να εξηγήσουμε και να μοιραστούμε εκείνο που νιώθουμε ή σκεπτόμαστε θα απελπιστούμε! Θα νιώσουμε τόσο αδύναμοι, που θα είναι αδύνατο να ελέγξουμε ή να μετρήσουμε την απογοήτευση μας. Αν είσαι και άτυχος και σε κυριεύει εκείνη η ρημάδα η ενσυναίσθηση, τότε με τις υγείες σου, την πάτησες πανηγυρικά!

Ναι, θα είσαι άτυχος, γιατί περί ατυχίας επρόκειτο πλέον! Πολύ λίγοι άνθρωποι κατέχουν αυτό το κάποτε προνόμιο. Εκείνο το προνόμιο που σε κάνει να γίνεσαι ένα με τη σκέψη και το πρόβλημα του άλλου, να το νιώσεις σαν δικό σου, να το αγκαλιάσεις σαν να συμβαίνει σε εσένα, να ψάχνεις τρόπο να το λύσεις, να σπάσεις το κεφάλι σου για μια σου συμβουλή που θα είναι όσο το δυνατόν σωστότερη, ώστε να απαλύνεις τον πόνο του και να τον τραβήξεις απο τον βούρκο του.

Ανθρωπιά λέγεται μωρέ, όπου στη σύγχρονη εποχή έπαψε να λογίζεται ως αρετή θεωρώντας την πλέον ελάττωμα και μειονέκτημα.
Εκεί φτάσαμε!

Και αφού η τεχνολογία προχώρησε και κάνει θαύματα πλέον, ας μεριμνήσει κάποιος εφευρέτης να φτιάξει εκείνο το ρομπότ, εκείνο το μηχάνημα ή τον αποκωδικοποιητή συναισθημάτων – σκέψεων ώστε να κάνει την καθημερινότητα και τη ζωή μας ευκολότερη..

Ναι, τη ρουφιάνα! Ευκολότερη! Να τα πετάς όλα εκεί μέσα και να τα μεταφράζει στη γλώσσα που μπορεί να καταλάβει, να νιώσει και να τα κατανοήσει ο αποδέκτης τους!
Γαμώ την τύχη μου, τόσο δύσκολο είναι;

Ένας εφευρέτης ρε παιδιά!

Γράφει ο Κώστας Ανδρεόπουλος.