Not all superheroes wear capes…
Υπάρχουν επαγγέλματα κι επαγγέλματα. Υπάρχουν επαγγέλματα και λειτουργήματα. Κάποιοι δεν έχουν αυτονόητη την καθημερινότητα, για να την έχουμε εμείς οι υπόλοιποι. Δεν εννοούν το: «θα τα πούμε το βράδυ» φεύγοντας από το σπίτι και η αξία του μισθού τους δεν μετράται σ’ αυτά που μπορούν να αποκτήσουν, αλλά σ’ αυτά που προθυμοποιούνται να στερηθούν.
Συνήθως ηρωοποιούνται εκ των υστέρων.
Συνήθως μιλούν λίγο και οι πράξεις τους πολύ.
Σπάνια ή μάλλον ποτέ δε δρέπουν δάφνες.
Πάντα είναι οι ταπεινές ηγετικές φυσιογνωμίες που αλλάζουν τον κόσμο γλυκαίνοντας τις αιχμηρές γωνίες που στέκουν ως περίγραμμα στα θέματα Εθνικής Ασφάλειας. Δεν είναι η κατηγορία των επωνύμων και των γνωστών, γιατί το γενικό καλό είναι τόσο αυτονόητα αναγκαίο και πολύτιμο που δε χωρά ένα μόνο ονοματεπώνυμο.
Δεν είναι ώρα για ακόμη μερικά μικρογραμμάρια μελάνης, ούτε ώρα για πολλά κλικ στα πληκτρολόγια. Το χρέος ημών που δεν παίζουμε κορώνα γράμματα τη ζωή μας για να έχουν οι πολλοί το δικαίωμα να επιλέγουν πως θα ζήσουν τη δική τους, είναι να θυμόμαστε και να υποκλινόμαστε στη δύναμη αυτών των ανδρείων των Ενόπλων Δυνάμεων, που κάνουν με υπερκομματική δύναμη και θάρρος πάντα το καθήκον τους, σε ώρες ηρεμίας, ειρήνης και ευταξίας. Διότι η ειρήνη και η ηρεμία υπάρχει επειδή αυτοί είναι κάποιοι απ’ όσους την εξασφαλίζουν.
Το περιοδικό CIGAR κι εμείς βρεθήκαμε το 2008 να μιλάμε στην Τανάγρα με τον τότε Αντισμήναρχο κύριο Γ. Σπανάκη και τον Αντισμήναρχο Η. Παναγόπουλο, σπουδαίους φύσει και θέσει ανθρώπους που μιλούν λίγο και κάνουν πολλά, ακριβώς όπως όλοι οι ιπτάμενοι της Πολεμικής μας Αεροπορίας, που κινδυνεύουν συνεχώς και ξέρουν πως ανά πάσα στιγμή ίσως ενταχθούν στους γαλανόνευκους ουρανούς που οι ίδιοι προστατεύουν, περνώντας στο πάνθεον των εθνικών επί τω καθήκον πεσόντων.
Η αναδημοσίευση γίνεται για να θυμόμαστε να αποδίδουμε εύσημα, δάφνες κι ευγνωμοσύνη και στις μέρες που τα αεροσκάφη επιστρέφουν στα σιλό τους και οι πιλότοι σπίτι τους, αν όχι κυρίως τότε.
Κυρίως όμως για να μη λησμονούμε πως δε φορούν κάπα πάντα οι υπερήρωες, και δεν κομπάζουν για τα έργα τους.
Ίσως άλλωστε να μην μας κάνει και εντύπωση μια είδηση για αναχαίτιση πάνω από το Αιγαίο. Για τους ιπτάμενους της 331 Μοίρας της 114 Π.Μ η κάθε μέρα είναι ένας προσωπικός και συλλογικός στόχος, που πρέπει να επιτευχθεί, ένα καθημερινό στοίχημα. Άλλωστε, ακόμη κι αν έχουν ένα υπερεργαλείο στα χέρια τους, όπως το MIRAGE 2000-5, ο στόχος είναι πάντα ίδιος: H κοινή ασφάλεια των πολιτών.
«Δεν είναι εύκολο να διοικείς μια Πολεμική Μοίρα, χρειάζεται επαγρύπνηση και καθημερινός αγώνας για να είσαι πάντα σε ετοιμότητα…», ανέφερε ο Αντισμήναρχος (I), Γ. Σπανάκης, Διοικητής της 331 Μοίρας, ενώ στην συνέντευξη που παραχώρησε το 2008 στο CIGAR για την ιστορία της Μοίρας, τις αρμοδιότητες του αλλά και για το νέο τότε Mirage 2000-5: «Η ιστορία της Μοίρας, ξεκινάει από το 1988 με την τότε άφιξη των αεροσκαφών MIRAGE 2000. Πολύ γρήγορα η Μοίρα, αναλαμβάνει επιχειρησιακό ρόλο με αποστολές αναχαίτισης. Αργότερα, έρχονται στο οπλοστάσιο της Μοίρας νέα όπλα και η Μοίρα παίρνει ειδικό ρόλο με βλήματα εναντίον πλοίων. Από τον Μάρτιο του 2007 η Μοίρα αναστέλλει τη λειτουργία της για να προετοιμαστεί για την υποδοχή των MIRAGE 2000-5. Το MIRAGE 2000-5, εξέλιξη των MIRAGE 2000, ένα υπερσύγχρονο αεροσκάφος, με νέα ηλεκτρονικά συστήματα, νέο ραντάρ και αναβαθμισμένο οπλικό σύστημα, που παράλληλα το σύστημα αυτοπροστασίας του, το καθιστά βασική μαχητική μονάδα για το Αρχηγείο. Ο ρόλος των αεροσκαφών αναχαίτισης, είναι λίγο – πολύ γνωστός, πετάνε στο Αιγαίο και οι ιπτάμενοι εκπαιδεύονται με αυτό προκειμένου να είναι πάντα σε θέση να αναχαιτίζουν τα όποια ξένα αεροσκάφη μπαίνουν στον Ελληνικό εναέριο χώρο. Σε καιρό πολέμου, φυσικά σκοπός είναι να αποτρέψουν την απειλή. Απ’ την άλλη, ο Διοικητής είναι υπεύθυνος για όλη τη Μοίρα -ότι και αν σημαίνει αυτό- εκπαιδεύει και διατηρεί επιχειρησιακή και ετοιμοπόλεμη τη Μοίρα, σε περίοδο ειρήνης έτσι ώστε, όταν κληθεί, ν’ αντεπεξέλθει σε όλες τις απαιτήσεις και σ’ όλες τις συνθήκες. Δεν είναι εύκολο να διοικείς μια Πολεμική Μοίρα, που απαρτίζεται από 30 ιπτάμενους, 25 αεροσκάφη, και 180 τεχνικούς. Χρειάζεται καθημερινός αγώνας και επαγρύπνηση και απόλυτη ετοιμότητα. Έτσι, όταν δεν καλεί με οποιοδήποτε τρόπο το καθήκον, προσπαθούμε να αφιερώσουμε τον ελάχιστο χρόνο μας στις οικογένειές μας, αλλά ελεύθερος χρόνος δεν υπάρχει αρκετός, και όσος υπάρχει είναι απαραίτητος για σωματική ξεκούραση».
«Όταν το πάθος για την πτήση μπορεί να εμπνευστεί από μια ανατολή πάνω από τις Οινούσσες, τον Άι Στρατή, και την Γαύδο, το Top Gun του Hollywood απλά θυμίζει κάτι από μια πραγματικότητα που δεν “ντουμπλάρεται”. Ξέρετε, έχω μια φιλοσοφία για την ζωή. Να ακολουθώ το όνειρο. Ακόμη και αν το όνειρο αυτό μας φαίνεται άπιαστο», υποστήριζε με εσωτερική δύναμη ο Αντισμήναρχος (Ι), Η. Παναγόπουλος, Αξιωματικός Επιχειρήσεων, 331 Μοίρας, εξηγώντας παράλληλα το τυπικό των καθηκόντων του Αξιωματικού Επιχειρήσεων τα όποια περιστρέφονται γύρω από το σωστό προγραμματισμό και την εκτέλεση είτε των εκπαιδευτικών είτε των επιχειρησιακών πτήσεων, ενώ η συνεργασία και η εποπτεία του Διοικητή της Μοίρας, εξασφαλίζει πάντα ένα υψηλό επίπεδο ετοιμότητας. «Και ειδικά σ’ επίπεδο καθημερινότητας οι απαιτήσεις είναι μεγάλες», παρατηρεί ο Αντισμήναρχος και φωτίζει το δύσκολο ρόλο του Αξιωματικού Επιχειρήσεων: «Πρωτίστως, το κύριο και καθημερινό μέλημα μου, είναι να κατανοώ και να επικοινωνώ αποτελεσματικά με ανθρώπους – τεχνικούς και Ιπτάμενους-των οποίων ηγούμαι, υπακούω, υποστηρίζω και ακολουθώ. Όταν οι βασικές αρχές ηγεσίας και management δεν αλλάζουν, αρκεί να γνωρίζεις πως παρακινείται ή υποκινείται η ανθρώπινη συμπεριφορά, καθώς και το τι μπορεί να την επηρεάσει, μεταδίδοντας στους υφιστάμενους σου το πνεύμα της πειθαρχίας, του ανταγωνισμού και την αποφασιστικότητά για την εκτέλεση της όποιας αποστολής. Κι η ηθική ανταμοιβή; Αυτοπεποίθηση, σημαντικές εμπειρίες, επιστήθιους φίλους και σεβασμό από τους απλούς ανθρώπους, γνωστικά εξειδικευμένη συστηματική επιμόρφωση και δύο μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών σε πανεπιστήμιο των ΗΠΑ. Όμως, το πιο μεγάλο κέρδος είναι το συναίσθημα εν πτήσει: Μεγάλες ταχύτητες και αδρεναλίνη, η πληρότητα όλου του κόσμου από ψηλά».
Η συνέχεια της συζήτησης στρέφεται προς τις προσωπικές μνήμες που ανασύρουν μη αναστρέψιμες απώλειες, ενώ ο Αντισμήναρχος θυμάται χαρακτηριστικά:
«Έχω στο σπίτι την τελευταία φωτογραφία που βγάλαμε τέσσερις φίλοι στο αποχαιρετιστήριο ταξίδι της Σχολής Ικάρων με την λεζάντα στα αγγλικά “we wish to ourselves good luck”. Ένας απ’ αυτούς, ο Νίκος Σιαλμάς μας “άφησε” δύο χρόνια μετά. Ο Νίκος Παρούσης και ο Παντελής Γκέλης είναι από την Μοίρα μου και λέω ακόμη “είναι” γιατί “δεν έφυγαν ποτέ”. Με τον Κώστα Ηλιάκη μεγαλώσαμε στην ίδια πόλη… Μπορεί να ακούγεται κοινότυπο, αλλά μιλάμε για πραγματικούς ήρωες. Άνθρωποι που χάθηκαν φυλάσσοντας τις σημερινές Θερμοπύλες με την ίδια αλήθεια και το ίδιο υψηλό φρόνημα». Ο ίδιος, σε μια συγκινητική του δήλωση μιλάει για την οικογένειά του και αναφέρει: «Έχω μια υπέροχη γυναίκα και έναν καταπληκτικό γιο, ξέρω ότι τους χρωστάω πολλές και σημαντικές στιγμές. Τους χρειάζομαι για να είμαι καλύτερος. Όλα βελτιώνονται και πετυχαίνονται μέσα από το πρίσμα του να κυνηγά κανείς το όνειρό του. Το ίδιο θα συμβούλευα τον γιο μου, το ίδιο και κάθε άλλο παιδί ή έφηβο: Να μη σταματήσει να ονειρεύεται… Έχω δεκατέσσερα χρόνια σε πολεμικές Μοίρες και πιστεύω ότι είναι μια μοναδική εμπειρία που αξίζει να ζήσει κανείς. Η Σχολή υπάρχει και περισσότερο από κάθε άλλη φορά δίνει όλα τα απαραίτητα εφόδια για να προχωρήσεις σωστά στο ίδιο αντικείμενο αλλά και στη ζωή γενικά…»
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου