Όχι δυνατός, απλά άνθρωπος!

Εκείνους που τους αποκαλείς δυνατούς όταν πονούν, σωπαίνουν μπροστά στον πόνο του άλλου. Τον ακούνε σαν να είναι το κέντρο του δικού τους κόσμου. Κι ας θέλουν να τρέξουν τα δάκρυά τους, να γίνουν κουβάρι, να αγκαλιάσουν το κορμί τους μέχρι να σπάσει, είναι εκεί για εσένα!

Εκείνους που τους λες δυνατούς που ακόμη κι όταν όλα έχουν καταρρεύσει μέσα τους, σου απλώνουν το χέρι σαν νιώσουν πως κινδυνεύουν να καταρρεύσουν τα δικά σου…

“Είμαι εδώ” θα σου πουν! “Πες μου πώς μπορώ να σε βοηθήσω” θα τους ακούσεις να λένε και η ψυχή τους χαμογελά, γιατί απλά βοηθούν έναν άνθρωπο!

Νομίζεις είναι άτρωτοι. Πιστεύεις πως δεν έχουν ανάγκη κανέναν και πως επιβιώνουν από κάθε δυσκολία. Δεν έχουν ανάγκη από φροντίδα γιατί μπορούν και φροντίζουν τους πάντες και τα πάντα, άρα και τον εαυτό τους. Άφθαρτοι, ανεξάρτητοι, αυτόνομοι.

Μάθε πως έχουν βαρεθεί να τους λες το “εσύ δεν έχεις ανάγκη κανέναν”!

Κουράστηκαν με αυτήν την ταμπέλα, επειδή είτε εσύ είσαι πολύ εγωιστής για να σταθείς πλάι τους είτε από αμηχανία δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις και τελικά επιλέγεις να τους πληγώσεις, να τους συνθλίψεις. Είναι άνθρωποι, είναι ψυχές, έχουν συναισθήματα σαν κι εσένα! Αγκάλιασέ τους, ξέρεις πώς γίνεται αυτό;

Άκου κι αυτό εσύ με τα βαρύγδουπα συμπεράσματα… Είναι πιο εύκολο να παίρνεις από το να δίνεις, είναι πιο εύκολο να ζητάς από το να προσφέρεις, είναι πιο εύκολο να κρίνεις από το να αναζητάς τι φταίει, είναι πιο εύκολο να φεύγεις από το να μένεις.

Όταν πονούν αυτοί οι άνθρωποι απομακρύνονται! Όχι από εγωισμό, όχι από φόβο, μόνο που δε θέλουν να στεναχωρήσουν κανένα, μόνο αυτό! Έχουν πονέσει τόσο πολύ στη ζωή τους και δεν πρέπει να στάξει δάκρυ που να το έχουν προκαλέσει οι ίδιοι! Κανείς άνθρωπος να μην πονά! Κανείς!

Ο μόνος τους σκοπός να κάνουν ανθρώπους να γελούν! Ο μόνος τους προορισμός η αγάπη και η ευτυχία μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Να λάμπει το χαμόγελό τους! Να θεραπεύσουν όλους τους πόνους των ανθρώπων αν γινόταν!

Όση δύναμη έχουν μέσα τους τόση αγάπη τους λείπει. Όσο μεγάλη είναι η δική τους αγκαλιά άλλο τόσο έχουν ανάγκη να γίνει η δική σου. Όσα “είμαι εδώ” σου στάθηκαν άλλα τόσα “είμαι εδώ” προσμένουν να σταθούν πλάι τους.

Στη σιωπή τους βρίσκεις, εκεί στο πιο απόμερο σημείο. Εκεί που δεν καλύπτει κανένας θόρυβος το κλάμα τους. Τα βράδια ξύπνιοι ώρες αγκαλιά με τα δάκρυα, γιατί εκεί δε θα τους ψάξει κανείς και κανείς δεν τους ακούει.

Το πρωί φορούν το πιο ζεστό τους χαμόγελο, έτοιμοι να είναι εκεί, να σου απλώσουν το χέρι, να διεισδύσουν στα μάτια σου και να διαβάσουν τις σκέψεις σου. Να αισθανθείς ζεστασιά, αλήθεια και πως κάποιος είναι εκεί για εσένα, χωρίς να του το ζητήσεις.

Εσύ να νιώσεις πως κάποιος νοιάζεται κι εκείνοι να νιώσουν άνθρωποι. Όχι δυνατοί, απλά άνθρωποι!