Ο διάλογος του φωτός με το σκοτάδι

 

Δεν έχει νόημα να κοιτάς έξω από το κελί σου… αφού δεν θες να βγεις.

Μην ονειρεύεσαι φτερά…. αφού δεν θες να πετάξεις… μη γυρεύεις ορίζοντες….

Μην ψάχνεις το φως…. αφού σε φοβίζει….

Μη ζητάς την αγάπη αν δεν ξέρεις να την αγκαλιάσεις.

Θες την χαρά …. μα στην λύπη μένεις.

Ψάχνεις τον Έρωτα…. μα με μίσος τον δένεις….

Αποζητάς την φιλία αλλά… δεν θες να θυσιαστείς για αυτήν.

Ψάχνεις στους άλλους την ανθρωπιά, αλλά δεν κοιτάς….. μέσα σου να δεις ποτέ εσύ φέρθηκες ανθρώπινα…..

Πότε έδωσες από το υστέρημα σου σε αυτόν… που δεν είχε ούτε αυτό….

Ποτέ δεν κάθισες να ακούσεις τον πόνο του άλλου….. γιατί σου χάλαγε την ακουστική σου ησυχία ….

Θες ανθρώπινη στοργή και κατανόηση…… όταν εσύ δεν την έδωσες ποτέ. ….

Ψάχνεις για ειρήνη…. κάνοντας πόλεμο…..

Ψάχνεις για ενόχους…. και σκοτώνεις αθώους….

Κι αν θες να βρεις τους ενόχους…. ψάξε στα ένοχα μυστικά σου ….. Θα το κάνεις;;;;

Τελικά ο λόγος που δεν βγαίνεις στο φως, δεν είναι ότι σε φοβίζει …. είναι ότι αγαπάς το σκοτάδι σου ……

Κι αυτό δίνεις …….

Δεν έχει νόημα να ψάχνω να σε βρω να φωτίσω το σκοτάδι σου …. Αφού θες τυφλός να ζήσεις ….