Μου οφείλω

 Όταν η πόλη σου ερημώνει, τα φώτα στους δρόμους ανάβουν για να τους φωτίζουν. Για αυτούς .. τους περαστικούς, μοναχικούς τύπους, που τους αρέσει να περπατούν το βράδυ, γεμίζοντας τα ρουθούνια τους ελευθερία. Και για κάποιους άλλους που περπατούν βιαστικά, για να χαθούν μες στην ασφάλεια του σπιτιού τους. Να σύρουν τα κουρασμένα κορμιά τους στο κρεββάτι και να σβήσουν το φως του μυαλού τους για να ξεκουραστεί.

Το βράδυ που όλα ησυχάζουν, και λίγο πριν σβήσεις το φως, οι σκέψεις σου χορεύουν στο Ρυθμό της ημέρας ή της ζωής σου. Μιλάς μαζί τους και κανείς τον απολογισμό σου. Άλλες φορές βγαίνει μείον το ταμείο σου, άλλες φορές συν, και άλλες ίσα βάρκα ίσα γιαλό..

‌Και αφού φτιάξεις την χορογραφία των σκέψεων σου, και συντονιστείς με τα βήματα τους, τότε ηρεμεί το μυαλό. Πρίν σβήσεις το φως, θέλεις να πεις μια καληνύχτα, για να ηρεμήσει και η ψυχή σου. Κοιτάς γύρω σου και συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις κανέναν να την πεις. Σκοτεινιάζεις για λίγο, βγαίνει μια σκέψη, στις Ίδη τακτοποιημένες σκέψεις σου ρωτώντας γιατί;

Η ψυχή όμως που ξέρει, βοηθά το μυαλό που δεν μπορεί να καταλάβει. Ρίχνοντας αυτή την μαγική χρυσόσκονη για να το φωτίσει, να δω πως δεν είμαι μόνη, έχω εμένα και μου χρωστάω μια καληνύχτα…

Όσα το μυαλό δεν ξέρει για να μπορεί να τα εξηγήσει, η ψυχή τα γνωρίζει. Γιατί αυτή ξέρει το πριν, το τώρα, και το μετά.. Ξέρει την αρχή και το τέλος της..

Όσο στα μάτια θα φυλακίζεται η λογική του μυαλού, κρατώντας τα αναπάντητα γιατί, και η ψυχή θα φυλακίζεται στο σώμα, κρατώντας τις απαντήσεις στα γιατί. Θα δίνει μαγικές λάμψεις στο μυαλό, για να καθαρίζουν τα μάτια και να βλέπουν, πως δεν είμαι μόνη μου, βλέποντας μόνο τον καθρέφτη μου, έχω εμένα ..

Ότι κατάφερα είμαι εγώ, ότι έχασα είμαι εγώ, ότι νίκησα είμαι εγώ, ότι πόνεσα είμαι εγώ, ότι έκλαψα είμαι εγώ. Τα μονοπάτια που περπάτησα τα διάλεξα εγώ, σε αυτά που δεν πήγα δεν ήμουν εκεί εγώ, σε ότι πίστεψα ήμουν εγώ, σε ότι προσευχήθηκα ήμουν εγώ, σε ότι μεγάλωσα το έκανα εγώ….

Μου οφείλω μια καληνύχτα και ένα σ’ αγαπώ ….