Prometheus

  Είναι αυτή η κατάσταση που εσύ δίνεις… και δεν παίρνεις! Όλοι έχουμε συναντήσει τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μας. Άτομα καλοπροαίρετα, φιλικά, συμπαθητικά. Ανθρώπους που δίνουν και τους ευχαριστεί μόνο αυτό. Δεν εθελοτυφλούν, δεν πιστεύουν ότι δίνουν όσα παίρνουν, γιατί στην τελική αυτό τους αφήνει αδιάφορους. Δε δίνουν μόνο όταν έχουν συμφέρον, δεν σκέφτονται καν τις συνθήκες τόπου, χρόνου και κυρίως ατόμου, όταν είναι να προσφέρουν. Για αυτούς ο καλός λόγος, η χαρά που θα μοιράσουν και η αγάπη που απλόχερα δωρίζουν έρχεται αυθόρμητα. Δε θέλει σκέψη η καλοσύνη! Είναι άτομα, που  όπως λένε , και το τονίζω το όπως λένε, χαίρεσαι να συναντάς, να κάνεις παρέα μαζί τους, να τους έχεις στη ζωή σου στην τελική! Μιλάς για αυτούς και τα λόγια σου στάζουν μέλι, τους επιδοκιμάζεις και θεωρείς με το κουτό σου το μυαλό ότι έτσι ανταποδίδεις αυτό που… δεν σου ζητούν! Αλλά τελικά όλα είναι μόνο… λόγια! Είναι κοινότυπο, αλλά εδώ αρμόζει απόλυτα η φράση «να τα βράσω τα λόγια, η πράξη έχει σημασία»! Αν

  1.  «Κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να σ’ το λύσει ο άλλος. Είμαι εδώ και σου απλώνω το χέρι. Θες να σηκωθείς στα πόδια σου; Αυτό είναι το ερώτημα. Αν έχεις βολευτεί στο να σε λυπούνται, δεν έχεις θέση στην “Κιβωτό”. Αν θες βοήθεια για να σταθείς όρθιος, είμαστε εδώ. (protothema.gr) 2.  Αφού συγκινούμαστε και με τα ζωάκια όταν είναι σε άσχημη κατάσταση, πόσο μάλιστα με τους ανθρώπους που έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο, σαν τα αδέσποτα ζώα να βρίσκονται στο δρόμο. Αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους.  (eleftheriaonline) 3.   «Έχω πει κι άλλες φορές πως πήγα να παίξω μπάσκετ με τα παιδιά. Αυτό, όμως, τι σήμαινε; Σήμαινε ότι σήκωνα το ράσο μου, κατέβαινα τα σκαλιά της εκκλησίας και πήγαινα να “σκουντήξω” ένα παιδί που μπορεί 5 λεπτά πριν να είχε κλέψει ή να είχε κάνει χρήση ναρκωτικών. Αυτά τα παιδιά ήταν το ποίμνιό μου. Σε αυτά ήθελα και έπρεπε να απευθυνθώ. Πήρα μια μπάλα του μπάσκετ και είπα “ελάτε να παίξουμε”. Ήρθαν! Και μετά τους είπα να κάτσουν στα σκαλιά της εκκλησίας να μιλήσ

  Να είσαι σαν το νερό και θα αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες. Μην είσαι επιθετικός αλλά προσαρμόσου με το αντικείμενο και θα βρεις ένα τρόπο για να περάσεις από γύρω ή από μέσα του. Αν τίποτα μέσα σου δεν μείνει άκαμπτο, όλα τα εξωτερικά πράγματα θα αποκαλυφθούν. Άδειασε το μυαλό σου, να μην έχεις ούτε μορφή ούτε σχήμα, σαν το νερό. Αν βάλεις νερό σε μια κούπα, θα γίνει η κούπα. Αν βάλεις νερό σε ένα μπουκάλι εκείνο θα γίνει το μπουκάλι. Αν το βάλεις σε μια τσαγιέρα, θα γίνει η τσαγιέρα. Τώρα το νερό μπορεί να κυλήσει ή να συγκρουστεί. Να είσαι νερό φίλε μου.» –  Μπρους Λι Αυτό το διάσημο απόφθεγμα του Μπρους Λι που μιλά στον  Mike   Longstreet , έναν χαρακτήρα της τηλεοπτικής σειράς « Longstreet » συνοψίζει όλη την έννοια του  Wu   Wei , δηλαδή να ενεργείς αβίαστα ενώ καταβάλλεις προσπάθεια ή σθεναρά χωρίς να χρησιμοποιείς δύναμη. Το εκπληκτικό με αυτή την δήλωση είναι το επίπεδο αυτό-πραγμάτωσης και αυτό-αφύπνισης του Μπρους Λι, ένα παράδειγμα που όλοι πρέπει να ακολουθήσουμε. Μέσω του

Τριγύριζε πάλι κοντά στον αναμμένο λαμπτήρα. Χορός τρελός, χωρίς ρυθμό, ζαλισμένος από το ένστικτο. Δεν ήθελε να καεί, ούτε και να παραδοθεί. Ήθελε να το ζήσει και να μεταμορφωθεί από πεταλούδα σε πυγολαμπίδα. Όμως δεν τολμούσε. Ήξερε, πώς κάτι τέτοια ταξίδια, δεν έχουν γυρισμό. Πως έπρεπε να αφεθεί και να μυρίσει πρώτα αυτός, τα καμμένα φτερά του. Η αντανάκλαση του, περνώντας μέσα απ τον λαμπτήρα, στον τοίχο, έδειχνε μια τεράστια σκιά. Την δική του, παραμορφωμένη κάπως , μα μεγάλη για το μέγεθος του. Την είδε και ταράχτηκε. Είμαι μεγάλος, δεν αξίζει να καώ, τίποτα δεν τ’ αξίζει να μεταμορφωθώ, να μεταλλαχτώ. Δεν έχω λόγο… Φώναξε μέσα στην συντριβή του. Ηρέμησε. Ξέχασε τα βράδια που έτρεμε από αμφιβολία για το είναι του. Ξέχασε αυτά τα ατέρμονα φανταστικά ταξίδια του μυαλού του, εκείνα που χόρευε ελεύθερα στο σκοτάδι, ετερόφωτος και λυτρωμένος. Ξέχασε την χαρά που θα ζούσε, μοιράζοντας φως και τα σκοτεινά παιχνίδια με άλλες πυγολαμπίδες στο σκοτάδι. Αμυδρά θυμόταν πια, την εποχή που απ

  Παύλος Βρέλλης, ο συνταξιούχος γυμνασιάρχης που δημιούργησε για 13 ολόκληρα χρόνια το γιαννιώτικο μουσείο Σαν να το θέλησε λες η μοίρα, ο άνθρωπος που θα αναβίωνε με κερί και τέχνη ζηλευτή τον αγώνα του έθνους μας το 1821 γεννήθηκε ανήμερα της επετείου της εθνικής μας παλιγγενεσίας, 25η του Μαρτίου. Κι έτσι σήμερα, λίγα χιλιόμετρα έξω από τα Γιάννενα, μας περιμένει μια αξέχαστη περιπλάνηση στη νεοελληνική ιστορία μέσα από τα κέρινα ομοιώματα του Παύλου Βρέλλη, ένα έργο ζωής για τον ίδιο και μια εμπειρία μνήμης για τον επισκέπτη. Ο γλύπτης Βρέλλης αναπαρέστησε τις μεγάλες στιγμές του τόπου μας υπενθυμίζοντας τις μορφές που σημάδεψαν τους αγώνες μας, αφήνοντάς μας να μένουμε με το στόμα ανοιχτό μπροστά στα κέρινα ομοιώματά του. Για τον ίδιο βέβαια μόνο ρόδινη δεν ήταν η όλη περιπέτειά του, καθώς εργάστηκε κάτω από αντίξοες συνθήκες για να στήσει αυτό το μουσείο-στολίδι λαογραφίας, χτίζοντάς το κυριολεκτικά με τα χέρια του. Δεν ήταν μόνο το πάθος και το μεράκι του, ήταν και η έμφαση που

  Όλοι οι νέοι γιατροί σήμερα στον όρκο τους αναφέρουν ότι δεν θα βλάψουν ή αδικήσουν, όρκος που αποτελεί ίσως τη διασημότερη κληρονομιά του Ιπποκράτη. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος της σοφίας του αναφέρεται σε όλους – και όχι μόνο σε αυτούς που διαθέτουν πτυχίο ιατρικής. Ο Ιπποκράτης ήταν ένας οραματιστής, ο οποίος βρήκε τους σημαντικότερους τρόπους για να παραμένουμε υγιείς και σχεδόν όλοι έχουν επιβεβαιωθεί από τη σύγχρονη επιστήμη. Γι’ αυτό και στο παρόν άρθρο αναφέρουμε πέντε από τους σημαντικότερους κανόνες υγείας που έχουν αντέξει στο πέρασμα του χρόνου (σχεδόν 2.000 χρόνια). Το περπάτημα είναι το καλύτερο φάρμακο Ο Ιπποκράτης έκανε τις πρώτες του κλινικές έρευνες, παρατηρώντας ανθρώπους και συγκρίνοντας τις συνήθειές τους σχετικά με την υγεία. Παρατήρησε ότι το σώμα χαλαρώνει και «παραιτείται» μέσω της καθιστικής ζωής, οδηγώντας στην εμφάνιση διάφορων ασθενειών. Όσοι περπατούσαν περισσότερο, έμεναν και για περισσότερο καιρό υγιείς. Γι’ αυτό και σύστηνε άσκηση. Σημερινά δεδομένα:  Εκ

Τα αδέρφια μας είναι οι φίλοι που δε θα χάσουμε ποτέ, θα είναι πάντα εκεί για μας μετά από κάθε τσακωμό και κάθε βαριά κουβέντα. Αλήθεια έχετε αναλογιστεί ποτέ για πόσο ασήμαντα θέματα μαλώνουμε με τα αδέρφια μας και πόσα άσχημα λόγια ανταλλάσουμε χωρίς να υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος; Κανένας, όμως, τσακωμός δε θα κρατήσει πάνω από μία ώρα. Πώς να κρατήσεις κακία στον άνθρωπό που είναι δίπλα σου από την ώρα που γεννήθηκες; Πάντα θα μας ενώνει ένας γόρδιος δεσμός μαζί τους. Όποιος έχει αδέρφια, γνωρίζει καλά αυτήν την αίσθηση της έντονης σύνδεσης. Μιας σύνδεσης που αλλάζει ανάλογα με το αν τα αδέρφια είναι ίδιου ή διαφορετικού φύλου. Είναι όμορφο πράγμα να ‘σαι κορίτσι και να έχεις μεγαλύτερη αδερφή. Ανέκαθεν τα παιδιά ίδιου φύλου έχουν μια καλή σχέση από μικρά, ίσως επειδή δε διαφέρουν και τόσο, τους συνδέουν τα κοινά ενδιαφέροντα βλέπεις. Αν έχεις μια μεγαλύτερη αδερφή μπορείς να μοιραστείς μαζί της τα πάντα. Από το να ανταλλάζετε τα ρούχα σας, θα φτάσετε να μιλάτε για ώρες για

Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο που βουλιάζει, υπάρχει κάτι που μας κρατάει ακόμη ζωντανούς και ναι ίσως να φαίνεται στο χειροκρότημα. Από τι αποτελούμαστε, ποιοι είμαστε, που πάμε, τι θέλουμε απ’ την ζωή μας και άλλα τόσα ερωτήματα που καθημερινά σκεφτόμαστε. Απ’ τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης, μέχρι το ταξίδι της αυτοπραγμάτωσης μια γέφυρα ανάμεσα τους, που άλλοτε μεγαλώνει και άλλοτε μικραίνει. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι να κλείσουμε την πόρτα και να βουλιάξουμε στο μαύρο σκοτάδι και άλλοι τόσοι για να την αφήσουμε ανοιχτή και να βγούμε έξω. Το πως διαμορφώνω τον τρόπο αντίληψης μου, κάνει την μεγάλη διαφορά. Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται από τις στάχτες τους και άλλοι που αφήνονται στον άνεμο . Τι είναι αυτό που τους διαφοροποιεί; Γιατί κάποιοι μπαίνουν στον δρόμο της αυτό-πραγμάτωσης και άλλοι όχι; Τελικά τι είναι αυτό που μας κρατάει σε επαγρύπνηση και αναζητάμε την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας; Υπάρχει αυτή η φλόγα μέσα που παραμένει δυνατή που όσο κι αν βρέχει μέσα μας, ακόμη κι αν χ

Μια μέρα, ένας ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ. Είχε μάθει να δίνει με­γάλη σημασία στα προαισθήματα του, που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν, άγνωστο δε. Μετά από δύο μέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους, διέκρινε από μακριά το Καμίρ. Λίγο πριν φτά­σει στο χωριό, του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δε­ξιά από το μονοπάτι. Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα, πουλιά και μαγευτικά λουλούδια. Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος από βαμμένο ξύλο. Μια μπρούντζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει. Ξαφνικά, αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυ­ψε στην επιθυμία του να ξαποστάσει για λίγο σ’ εκείνο το μέρος. Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο κι άρχισε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα. Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πε­ταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου. Τα μάτια του, όμως, ήταν μάτια ερευνητή, κι ίσως γι’ αυτό ανακάλυψε