Τι μας κρατάει τελικά ζωντανούς;

Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο που βουλιάζει, υπάρχει κάτι που μας κρατάει ακόμη ζωντανούς και ναι ίσως να φαίνεται στο χειροκρότημα. Από τι αποτελούμαστε, ποιοι είμαστε, που πάμε, τι θέλουμε απ’ την ζωή μας και άλλα τόσα ερωτήματα που καθημερινά σκεφτόμαστε. Απ’ τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης, μέχρι το ταξίδι της αυτοπραγμάτωσης μια γέφυρα ανάμεσα τους, που άλλοτε μεγαλώνει και άλλοτε μικραίνει. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι να κλείσουμε την πόρτα και να βουλιάξουμε στο μαύρο σκοτάδι και άλλοι τόσοι για να την αφήσουμε ανοιχτή και να βγούμε έξω. Το πως διαμορφώνω τον τρόπο αντίληψης μου, κάνει την μεγάλη διαφορά.

Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται από τις στάχτες τους και άλλοι που αφήνονται στον άνεμο. Τι είναι αυτό που τους διαφοροποιεί; Γιατί κάποιοι μπαίνουν στον δρόμο της αυτό-πραγμάτωσης και άλλοι όχι; Τελικά τι είναι αυτό που μας κρατάει σε επαγρύπνηση και αναζητάμε την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας; Υπάρχει αυτή η φλόγα μέσα που παραμένει δυνατή που όσο κι αν βρέχει μέσα μας, ακόμη κι αν χάσει την δύναμη της, δεν σβήνει. Από τι υλικό είναι φτιαγμένη η αντοχή μας; Πως καταφέρνει μια λάβα που ενώ καίει εκτάσεις γης ολοσχερώς, το έδαφος μετά από χρόνια καρποφορεί; Πως μια ανεμοθύελλα καταστρέφει σχεδόν τα πάντα;

Για να αντέχει οτιδήποτε χρειάζεται μια γερή βάση και η βάση χρειάζεται τα πιο καλά υλικά. Η μοναδική βάση που υπάρχει για εμάς, είμαστε εμείς. Όσο κι αν θέλουμε να ψάχνουμε σε εξωτερικές αγορές να βρούμε τα κατάλληλα υλικά, αυτά βρίσκονται μπροστά μας, μέσα μας. Χτίζοντας την βάση μας, από εκεί αντλούμε την δύναμη μας. Ακόμη κι αν ραγίσει, ξέρουμε πως να την φτιάξουμε, γιατί εμείς την χτίσαμε. Αν υπάρχει μια βλάβη στο σπίτι μας για παράδειγμα, φέρνουμε τον κατάλληλο να την διορθώσει, γιατί ακριβώς αυτό εκπαιδεύτηκε να κάνει, αυτή είναι η κατάρτιση του.

Τα συναισθήματα, ο εαυτός, τα βιώματα, το περιβάλλον που ζούμε, οι ανθρώπινες σχέσεις, οι συμπεριφορές μας, είναι μερικά από τα υλικά της βάσης μας. Ο τρόπος διαχείρισης αυτών, φαίνεται στις όποιες καταστάσεις έρχονται στην ζωή μας. Αν μπορώ να αναγνωρίσω το συναίσθημα μου και μπορώ να το μεταφράσω με λέξεις, τότε είναι ελεύθερο. Αν γνωρίζω ποιος είμαι και που θέλω να πάω, τότε έχω οδηγό και χάρτη. Αν τα βιώματα μου δεν πονάνε πια, γιατί έχω έρθει σε ειρήνη με εκείνο τον κομμάτι του εαυτού μου, αν το περιβάλλον που ζω με αγκαλιάζει, με στηρίζει και με εξελίσσει, τότε γνωρίζω καλά πως να αντεπεξέλθω. Όλα αυτά δίνουν άλλο νόημα στον τρόπο που συμπεριφέρομαι, πρώτα σε μένα και έπειτα στους υπόλοιπους.

Γράφει ο Άρης Γεωργίου