Ο Τοίχος, ο Κήπος, το Άσπρο Άλογο και άλλες κακές συνήθειες.

Ήταν, λέει, κάποτε ένας ζωγράφος, που πάνω στον οίστρο του τον μεγάλο, τον καλλιτεχνικό, θέλησε να ζωγραφίσει ένα άσπρο άλογο αφηνιασμένο. Ένα στιγμιότυπο που θα εκπέμπει όλη αυτή την ωμή δύναμη και βιαιότητα του ζώου. Έβαλε όλη του τη μαεστρία και όλες του τις καλλιτεχνικές δεξιότητες κι όταν, προς το τέλος, κοίταξε από απόσταση τον καμβά ικανοποιήθηκε από το αποτέλεσμα. Είχε πετύχει να αποτυπώσει ακριβώς εκείνο που ήθελε. Την ορμή, το πάθος, την υπερβολική ένταση. Με όλες τις λεπτομέρειες, τα διογκωμένα μάτια, τις φουσκωμένες φλέβες, τη σύσπαση των μυών. Ήθελε, τώρα, να βάλει και την τελευταία πινελιά που θα ολοκλήρωνε αυτό που είχε στον νου του. Ήθελε να αποτυπώσει τον αφρό που διέφευγε απ’ τα χείλη του μανιασμένου ζώου, χαρακτηριστικό στοιχείο του συγκεκριμένου έργου του. Προσπάθησε μια και δυο, αλλά το αποτέλεσμα δεν τον ικανοποιούσε. Δεν είχε ούτε τη φυσικότητα ούτε την τυχαιότητα -τη διασπορά που επιθυμούσε. Και διόρθωνε τον καμβά και ξαναπροσπαθούσε από την αρχή. Μάταια! Μετά από πολλές προσπάθειες απελπίστηκε από την αδυναμία του να ζωγραφίσει τον αφρό. Και, νευριασμένος όπως ήταν, πέταξε το πινέλο του με μανία προς τον πίνακα και έφυγε. Αφού δεν μπορούσε να αποτυπώσει αυτήν τη λεπτομέρεια, κι ολόκληρος ο πίνακας δεν άξιζε για ‘κείνον.

Όταν, όμως, αργότερα ξαναγύρισε στο εργαστήριό του για να συμμαζέψει τα εργαλεία του, παρατήρησε έναν τέλεια σχηματισμένο αφρό να ξεπετάγεται από το μισάνοιχτο στόμα του αλόγου, ακριβώς έτσι όπως τον είχε φανταστεί! Το πινέλο, που είχε πετάξει προς τον πίνακα, και τώρα έστεκε ξερό στο πάτωμα, είχε αφήσει στον καμβά την τέλεια αποτύπωση της λεπτομέρειας που ώρες προσπαθούσε να συμπληρώσει.

Ένα τυχαίο γεγονός, μια φορά, το πέταγμα του πινέλου προς τον καμβά, μπόρεσε να φέρει ένα ιδανικό αποτέλεσμα, τον αφρό στα χείλη του αλόγου. Το ίδιο πέταγμα του πινέλου, όμως, αποκλείεται ποτέ να κατάφερνε να σχηματίσει όλον τον υπόλοιπο πίνακα, το άλογο με όλες του τις ορμές και τα μάτια και την ένταση και τη σύσπαση της στιγμής. Εκεί οπωσδήποτε χρειαζόταν η παρέμβαση του ζωγράφου, οι επιλογές του, η διάθεσή του, η θέλησή του, η ικανότητά του.

Το «τυχαίο» και οι συγκυρίες έχουν ένα -μικρό- όριο στον βαθμό επηρεασμού της ζωής μας. Κατεξοχήν καθοριστικές είναι οι δικές μας επιλογές και αποφάσεις, η θέληση και η διάθεση να τις επιτύχουμε, τα (βιώσιμα) σχέδια επίτευξής τους, αλλά, κατ’ ανάγκην, και οι απαραίτητες γνώσεις και δεξιότητές μας, οι ικανότητές μας.

***