Ένα παιδί μετράει ψευδαισθήσεις

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπω την βροχή να πλένει την φύση. Ο ουρανός φωνάζει δυνατά φωτίζοντας την οργή του. Τα τραγούδια συντροφεύουν την θυμωμένη μέρα μου, νοσταλγώντας κάτι αόριστο, όνειρο χωρίς εικόνα, χωρίς όνομα. Το τζάκι αναμμένο, καίει τις στιγμές μου, ότι έζησα δεν το αναπολώ ότι θέλησα δεν το έζησα, κι ότι αγάπησα εγώ δεν με αγάπησε αυτό…

“Ένα παιδί μετράει τα άστρα” ωραίο βιβλίο, ήμουν παιδί όταν το διάβασα, και με την παιδική μου αθωότητα άρχισα να τα μετράω και εγώ…

Δεν μου είπε κανείς ότι τα άστρα δεν μετριούνται, γιατί είναι μια αμέτρητη ψευδαίσθηση του σύμπαντος, για να έχουμε κάτι να μετράμε με την ελπίδα πως εμείς θα τα καταφέρουμε…

Το τζάκι συνεχίζει να καίει ότι βρίσκει προσπαθώντας να ζεστάνει ότι κρυώνει.

Έξω η βροχή δυναμώνει απειλητικά όλα έγιναν ένα ποτάμι. Το νερό τρέχει σαν τρελό να βρει διέξοδο η πορεία του διαγεγραμμέννη. Με ορμή θα καταλήξει στην θάλασσα και εκεί θα ελευθερωθεί.

Θα απλωθεί στο απέραντο γαλάζιο θα ρουφήξει την αλμύρα της και θα ταξιδέψει σε όλους τους κόσμους. Ελεύθερο θα ολοκληρώσει τον κύκλο του επιστρέφοντας στον γεννήτορα του..

Σταμάτησε πια να βρέχει δεν είναι βράδυ ο ουρανός όμως βαρύς κρύβει το φως του ήλιου και η μέρα φοράει το σούρουπο. Σταματώ να γράφω λέξεις στο χαρτί. Θέλω να βγω έξω να περπατήσω την βρεγμένη γη να γεμίσω τα ρουθούνια μου με τα αρώματα της βροχής και να φτιάξω εικόνες, να ντύσω το παραμύθι μου με πρίγκιπες και νεράιδες . Που δίνουν το μαγικό φίλτρο και όλα ντύνονται με τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Αν με βρει το βράδυ έξω μπορεί να συνεχίσω να μετράω τα άστρα.. ίσως τα καταφέρω…

Ψευδαισθήσεις θα μου πεις.. ναι!! Αλλά o άνθρωπος έχει ανάγκη να ζει και με αυτές για να αντέχει ότι δεν κατάφερε…

Κυριακή Γιούλη