Prometheus

  Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή είχα ρωτήσει τον μπαμπά μου: »Μπαμπά, πως αγαπάνε οι άνθρωποι;» και μου απάντησε……»Έλα να σου δείξω..» Πλησίασα και με έσφιξε τόσο δυνατά στην αγκαλιά του που ακόμα την νιώθω πάνω μου…»Μόνο έτσι αγαπάνε οι άνθρωποι!» μου είπε…..»Αυτός είναι ο πιο ασφαλής τρόπος αγάπης.» Και συνέχισα εγώ…»Και πώς μαθαίνει κάποιος να αγκαλιάζει;»……..»Την αγκαλιά δεν την μαθαίνεις, την αγκαλιά την αισθάνεσαι!», είπε και με αγκάλιασε ξανά. Από τότε μέχρι σήμερα, όποτε βλέπω αγκαλιασμένο κόσμο το συνδέω πάντα στο μυαλό μου με αγάπη. Τι είναι, όμως η αγκαλιά; Γιατί ο κόσμος δεν αγκαλιάζετε τόσο συχνά; Άκουσα μια γυναίκα πριν λίγο καιρό στη διπλανή μου θέση στο λεωφορείο να αναφωνεί: »Δεν ξέρουν να αγκαλιάζονται οι άνθρωποι!». Και αναρωτιέμαι…..μήπως χρειάζεται λεξικό για να μάθουμε τι είναι ένα χάδι, τι είναι μία αγκαλιά; Ορίζεται άραγε μία τόσο απλή και συνάμα άκρως σημαντική και συναισθηματική πράξη; Η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια που θέλει και αναζητάει τις αγκα

  Κοιτάζεις τις παλιές φωτογραφίες και σκέφτεσαι, ενώ την ίδια στιγμή χαμογελάς νοσταλγικά. Θυμάσαι και νιώθεις αμέσως την καρδιά σου να μεγαλώνει απ’ το πολύ συναίσθημα. Βάζεις τις αγαπημένες σου μελωδίες να παίζουν και βλέπεις τους αγαπημένους σου τραγουδοποιούς πόσο έχουν αλλάξει, οι ρυτίδες έχουν αγκάλιασαν το πρόσωπο τους, οι αύρες τους με τα χρόνια αφήνουν μια απέραντη αγάπη στο διάβα τους. Μεγάλωσαν αυτοί, μεγαλώσαμε κι εμείς, μα δεν μπορούν να ξεχαστούν, κατοικούν μέσα στα σπίτια μας, στο μυαλό μας, σε κάθε κύτταρο του σώματος μας και ρέουν στις φλέβες μας οι μουσικές τους, σαν το κατακόκκινο αίμα μας. Αυτές οι μελωδίες, όσα χρόνια κι αν περάσουν, παραμένουν ίδιες, ίδιος ρυθμός, ίδιος και ο αντίκτυπος απάνω μας. Είναι σπουδαίο πράγμα η μνήμη, η ικανότητα να θυμόμαστε τι έχουμε ζήσει και να μπορούμε να ανακαλούμε αυτές τις θύμησες. Έρχονται με διάφορα ερεθίσματα όπως εικόνες, μυρωδιές, γεύσεις, όλες οι αισθήσεις μας ενωμένες για να ζωντανέψουν μια στιγμή, που έχει