Prometheus

Ένας καλόγερος κάποτε με αγία ζωή διάβασε στην Αγία Γραφή το «χίλια έτη…».  Είχε μεγάλη ευλάβεια στην Παναγία και με απλότητα της είπε: «Παναγία μου, πες στο Χριστό να μου εξηγήσει πώς είναι τόσο όμορφα στον Παράδεισο, ώστε τα χίλια χρόνια να φαίνονται ότι είναι μία μέρα. Ήταν εκκλησιαστικός στο διακόνημα και ηλικιωμένος. Το βράδυ, όταν έφευγαν οι άλλοι μοναχοί, αυτός έμενε στο ναό, προσευχόταν κι έλεγε: «Παναγία μου, πες μου πώς γίνεται αυτό». Οι πόρτες της εκκλησίας ήταν ανοιχτές. Μέσα στην εκκλησία μπήκε ένας αετός.  Ήταν τόσο όμορφος που δεν περιγραφόταν. Είχε χιλιάδες χρώματα κι έλαμπε. Όταν τον είδε ο μοναχός παρακάλεσε την Παναγία να τον βοηθήσει να τον πιάσει. Κι όταν θέλησε να τον πιάσει, ο αετός έφυγε, πήγε στην πόρτα και προσποιήθηκε ότι δεν μπορούσε να πετάξει. Ο μοναχός τον κυνήγησε και ο αετός ξέφυγε στο δάσος, σ’ ένα ξέφωτο και κάθισε σ’ ένα δέντρο. Ήταν μια ήσυχη βραδιά με πανσέληνο. Ο μοναχός κοιτούσε τον αετό κι άρχισε να κλαίει, γιατί δεν μπορούσε να τον πιάσει. Ο α

  Ο Φρίξος, η Έλλη και το χρυσόμαλλο δέρας... Έτσι πήρε το όνομά του ο Ελλήσποντος! Κάποτε ο βασιλιάς της Βοιωτίας Αθάμας παντρεύτηκε τη θεά Νεφέλη, από την οποία απέκτησε δυο χαριτωμένα παιδιά, τον Φρίξο και την Έλλη. Αλλά αργότερα ο άπιστος σύζυγος εγκατέλειψε τη Νεφέλη και παντρεύτηκε την κόρη του Κάδμου Ινώ, μια δύστροπη και κακιά γυναίκα.    Κοντά στη μητριά τους η ζωή των παιδιών έγινε ανυπόφορη. Τη βαθιά αποστροφή της σ' αυτά την έδειχνε καθημερινά, καταπιέζοντας και βασανίζοντάς τα με τον πιο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο. Η πέτρινη καρδιά της δε συγκινούνταν ποτέ ούτε από τα παρακάλια ούτε από τα δάκρυα των αθώων εκείνων παιδιών. Η παρουσία τους πίστευε ότι στεκόταν εμπόδιο στην οικογενειακή της ευτυχία. Γι' αυτό πήρε την απόφαση να τα βγάλει από τη μέση. Περίμενε λοιπόν την κατάλληλη ευκαιρία, που δεν άργησε να έρθει.   Κάποτε έπεσε πείνα (λιμός) στη Βοιωτία. Κι αυτό γιατί η Ινώ διέταξε κρυφά να βάλουν σε φούρνο και να ψήσουν όλους τους σπόρους των δημητριακών που σκόπευ

–Σεισμός! Πετάχτηκε ἀλαφιασμένη. –Σεισμός! Ἔτρεμε ὁλόκληρη. Ἀπ᾿ τὶς φωνὲς καὶ τὴν τρομάρα της ξύπνησε κι ὁ ἄντρας της. –Τί φωνάζεις ἔτσι, Γιώτα; Τί ἔπαθες; –Ὁ σεισμός… τὸ σπίτι μας… γκρεμίστηκε… –Εἶσαι καλά, γυναίκα; Ποιὸς σεισμός; Ποιὸ σπίτι; Τί εἶναι αὐτὰ ποὺ λές; Ἡσύχασε… Ἡσύχασε… –Δὲν ἔγινε σεισμός, Βασίλη; –Δὲν ἔγινε σεισμός, γυναίκα, δὲν ἔγινε… Ὄνειρο εἶδες… ἔλα, ξάπλωσε. –Μὰ ἐγώ… Θεέ μου! Δὲν εἶναι δυνατόν… Ἐγώ… Ἦταν σεισμός… Ἦταν φοβερό! Νὰ πᾶμε στὴν ἐκκλησία, Βασίλη. Τῆς ἁγίας Μαρίνας σήμερα. Ἁγία Μαρίνα μου… –Θὰ πᾶμε, θὰ πᾶμε, γυναίκα. Ἔλα, ξάπλωσε. Εἶναι νωρὶς ἀκόμα. –Τί ὥρα εἶναι; –Πέντε παρὰ τέταρτο. –Πέντε παρὰ τέταρτο!… Ὅταν γύρισαν ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, τοὺς πρόφτασε καὶ τὸ νέο γιὰ τὸν «σεισμό»:  Ὁ ἀγαπημένος τους ἐγγονός, ὁ Παντελής, εἶχε χτυπηθεῖ, τὸ παλληκάρι τους. Νεκρὸς ἦταν; Ζωντανός; Ἀκριβῶς στὶς πέντε παρὰ τέταρτο ἔγινε τὸ ἀτύχημα. Τὸ ἀκυβέρνητο ἁμάξι δύο μεθυσμένων ἔπεσε πάνω στὸ δικό του καὶ τὸν τσάκισε τὸν λεβέντη τους.  Τώρα χαροπαλεύει διασωληνωμένος στὴν Ἐντατ

  Ο Σωκράτης, στην αρχαία Ελλάδα, είχε σε μεγάλη υπόληψη τη σωφροσύνη. Μια μέρα, κάποιος πήγε και βρήκε τον μεγάλο φιλόσοφο και του είπε: – «Ξέρεις τι έμαθα για τον φίλο σου;» – «Μια στιγμή» απάντησε ο Σωκράτης. «Πριν μου πεις, θα ήθελα να περάσεις από τα τρία κόσκινα». – «Τα τρία κόσκινα;» – «Μα ναι!» απάντησε ο Σωκράτης. «Πριν πούμε οτιδήποτε για τους άλλους, είναι καλό να περάσουμε από τα κόσκινα αυτό που θα θέλαμε να πούμε. Το πρώτο κόσκινο είναι αυτό της αλήθειας. Σιγουρεύτηκες ότι αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια;» – «Όχι, απλώς άκουσα να λένε...» – «Πολύ καλά, δεν ξέρεις λοιπόν αν είναι η αλήθεια. Ας δοκιμάζουμε το δεύτερο κόσκινο, αυτό της καλοσύνης. Αυτό που θέλεις να μου πεις για τον φίλο μου είναι κάτι καλό;» – «Α όχι! Αντίθετα». – «Άρα», συνέχισε ο Σωκράτης, «θέλεις να μου πεις κακά πράγματα γι' αυτόν και δεν είσαι καν σίγουρος ότι είναι αλήθεια. Ίσως μπορείς να περάσεις το τρίτο κόσκινο, αυτό της χρησιμότητας. Είναι χρήσιμο να μάθω αυτό που έκανε ο φίλος

Ο Μέγας Αλέξανδρος γεννήθηκε στις 23 Ιουλίου (6 Λώου κατά το μακεδονικό ημερολόγιο) του 356 π.Χ. στην Πέλλα, που σχεδόν στα πόδια της έφτανε τότε η θάλασσα του Θερμαϊκού κόλπου.   Ο πατέρας του, Φίλιππος Β΄, ήταν έξοχος στρατιώτης, πολιτικός και διπλωμάτης. Ο Φίλιππος σε ηλικία 15 χρονών βρέθηκε στη Θήβα δίπλα στον Επαμεινώνδα, που υπήρξε σχολείο γι’ αυτόν. Δημιούργησε πρώτος τη μακεδονική φάλαγγα και χρησιμοποίησε τη σάρισα στον εξοπλισμό της. Έκανε έτσι το μακεδονικό στρατό παντοδύναμο και σχεδόν ανίκητο. Σ’ αυτόν το στρατό βασίστηκε αργότερα ο Μ. Αλέξανδρος για να κάνει την εκστρατεία του.  Ο Φίλιππος Β΄ κατάφερε να ενώσει όλους τους Έλληνες σε μια πανελλήνια κοινότητα.    Η μητέρα του Αλέξανδρου, Ολυμπιάδα, ήταν βασιλοπούλα της Ηπείρου. Ο Φίλιππος την ερωτεύθηκε στη Σαμοθράκη. Δεν ήταν τότε η Ολυμπιάδα παρά δεκαεπτά χρονών. Ήταν και αυτή μια μεγάλη μορφή. Πανέμορφη, δυναμική, αποφασιστική, με βαθιά πίστη στους θεούς η Ολυμπιάδα ήταν μια πραγματικά σπάνια βασίλισσα, αλλά και μια υπέ

  Ορισμένα από τα πιο σημαντικά ερωτήματα που αφορούν την ανθρώπινη φύση, όπως τι είναι αυτό που καθιστά έναν άνθρωπο «κακό», αν μπορεί ένας «καλός» άνθρωπος να κάνει «κακές» πράξεις και τι μπορεί να είναι αυτό που θα τον οδηγήσει σε αυτές, έχουν προσπαθήσει οι ερευνητές να τα απαντήσουν μέσα από πειράματα ιδιαίτερα δημοφιλή στον επιστημονικό χώρο. Ένα από αυτά αποτελεί το Πείραμα της Φυλακής του Stanford (Zimbardo, 1971), που ανέδειξε τη δύναμη και την ισχύ των κοινωνικών συνθηκών. Σκοπός του πειράματος ήταν η μελέτη του τρόπου με τον οποίο συνηθισμένοι άνθρωποι που είχαν μια φυσιολογική ζωή θα αντιδρούσαν σε μια ραγδαία αλλαγή των κοινωνικών ρόλων που είχαν στη ζωή τους. Στο πείραμα, οι μισοί ανέλαβαν το ρόλο των δεσμοφυλάκων, ενώ οι άλλοι μισοί ήταν οι κρατούμενοι. Οι συνθήκες του πειράματος ήταν τόσο αληθοφανείς, ώστε να προσομοιάζουν στην πραγματική εμπειρία της κράτησης σε φυλακή. Η πρώτη μέρα λειτουργίας της «φυλακής» κύλησε απρόσκοπτα. Ωστόσο, τη δεύτερη μέρα οι

Ο αρχαίος Ελληνικός μύθος της αμυγδαλιάς και της άνοιξης, που εξηγεί γιατί η αγάπη νικά πάντα τον θάνατο. Η αμυγδαλιά δεν κάνει μόνο έναν από τους ωραιότερους καρπούς, αλλά νωρίτερα γεμίζει με τα ομορφότερα άνθη. Τα περίφημα λευκά ή ροζ άνθη αμυγδαλιάς... Τα μπουμπούκια της αμυγδαλιάς μάλιστα σκάνε πολύ νωρίτερα απ' ό,τι αυτά των υπολοίπων δέντρων. Και κάπως έτσι τα άνθη της αμυγδαλιάς εκτός από το να δίνουν τη δική τους πινελιά στους πίνακες της φύσης στέλνουν κάθε χρόνο και το δικό τους προμήνυμα για την άνοιξη. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που συμβολίζουν την ελπίδα.  Τα εντυπωσιακά άνθη της αμυγδαλιάς βέβαια, κουβαλούν και τους δικούς τους μύθους.      Πρώτος Μύθος, η Φυλλίς και η αγάπη που νικά το θάνατο   Ήταν κάποτε στη Θράκη, μια πανέμορφη πριγκίπισσα, η Φυλλίς, η οποία ερωτεύτηκε το γιο του Θησέα, τον Δημοφώντα. Οι δύο νέοι γνωρίστηκαν όταν το καράβι του νεαρού Αθηναίου Δημοφώντα επέστρεφε από την Τροία. Παντρεύτηκαν αλλά μετά από λίγο καιρό ο νεαρός Αθηναίος νοστάλγησε την πατ

Ο αγώνας για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων υπήρξε η σημαντικότερη στρατιωτική αντιπαράθεση μεταξύ Ελλάδας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο μέτωπο της Ηπείρου, κατά τη διάρκεια του Α' Βαλκανικού Πολέμου (5 Οκτωβρίου 1912- 18 Μαΐου 1913). Η πολεμική αναμέτρηση για την κατάληψη της πρωτεύουσας της Ηπείρου κράτησε σχεδόν τρεις μήνες, από τις 29 Νοεμβρίου 1912 έως τις 21 Φεβρουαρίου 1913, οπότε οι οθωμανικές δυνάμεις παραδόθηκαν στον διάδοχο Κωνσταντίνο, που ηγείτο των ελληνικών όπλων.  (φωτό: Εύζωνες μετά τη μάχη του Μπιζανίου) Με το ξέσπασμα του Α' Βαλκανικού Πολέμου, τα ελληνικά στρατεύματα, που είχαν συγκεντρωθεί στην περιοχή της Άρτας υπό τον αντιστράτηγο Κωνσταντίνο Σαπουντζάκη (1846-1931), κράτησαν αρχικά αμυντική στάση, με στόχο να εξασφαλίσουν τη μεθόριο. Οι ελληνικές δυνάμεις στο μέγεθος μεραρχίας υπολείπονταν των οθωμανικών δυνάμεων, που διέθεταν για την υπεράσπιση της περιοχής δύο μεραρχίες υπό την διοίκηση του Εσάτ Πασά (1862-1952), ενός Οθωμανού στρατηγού που είχε γεν

  Κάποιοι, μπορεί να τ' ονομάζουν θλίψη, ή απογοήτευση ή απελπισία ή  απαισιοδοξία, οι πιο αισιόδοξοι.   Είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος. Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιό απλά πράγματα. Και με τα πιό μικρά. Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών. Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές. Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους. Που τα καλοκαίρια έχουν νησιά. Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.   Που ξέρω ν' ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετρο-ράδικα στις κρυψώνες τους. Μου φτάνει που μ' αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι, πολύ. Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους, πολύ. Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι' αυτούς. Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι. Που δε με νοιάζει να με θυμούνται. Που μπορώ και κλαίω ακόμα. Και που τραγουδάω, μερικές φορές. Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν. Και ευωδιές που με γοητεύουν. Μου φτάνουν οι στίχοι του Καββαδία. Ο Μικρός Πρίγκηπας του Σαιντ Εξυπερύ. Οι μουσικές του Μάνου Χατζηδάκη. Το χρώμα στους πίνακες του Β

11 Φεβρουαρίου του 1776, γεννήθηκε στην Κέρκυρα ο μεγάλος πολιτικός και διπλωμάτης και πρώτος κυβερνήτης του νέου Ελληνικού Κράτους, Ιωάννης Καποδίστριας.   Ο πατέρας του Αντώνιος – Μαρία Καποδίστριας καταγόταν από κερκυραϊκή οικογένεια ευγενών, καθώς ένας από τους πρόγονούς του είχε λάβει τον τίτλο του Κόμη από τον Δούκα της Σαβοΐας Κάρολο Εμμανουήλ τον Β’. Ο τίτλος εισήχθη στη «Χρυσή Βίβλο» (Libro d’ Oro) των ευγενών της Κέρκυρας το 1679 και έλκει την καταγωγή του από το ακρωτήριο Ίστρια της Αδριατικής, το σημερινό Κόπερ της Σλοβενίας. Η οικογένεια της μητέρας του Διαμαντίνας (Αδαμαντίας) Γονέμη, ήταν επίσης εγγεγραμμένη στη «Χρυσή Βίβλο» από το 1606.   Ο νεαρός Ιωάννης σπούδασε ιατρική, φιλοσοφία και νομικά στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβα της Ιταλίας. Το 1797 εγκαταστάθηκε στη γενέτειρά του Κέρκυρα και άσκησε το επάγγελμα του ιατρού δωρεάν!!   Το 1801 τα Επτάνησα αυτονομούνται και ο Ιωάννης Καποδίστριας γίνεται ένας από τους δύο διοικητές της Ιονίου Πολιτείας, σε ηλικία μόλις 25 ετών.

  Πανωραία Χατζηκώστα, η άλλοτε εύπορη Μικρασιάτισσα και κατόπιν φτωχή ηρωίδα, που έμελλε τελικά να πολιτογραφηθεί ατυχώς ως Ψωροκώσταινα... Η Πανωραία, μια από τις όμορφες κόρες των Κυδωνιών της Μικρασίας, έζησε μια ευτυχισμένη ζωή με την οικογένειά της μέχρι τον Ιούνιο του 1821 όταν οι Τούρκοι κατέστρεψαν ολοσχερώς τον τόπο της.Ο άντρας της και τα παιδιά της σφαγιάστηκαν άγρια, εκείνη σώθηκε από τύχη και κατέφυγε στα Ψαρά. Εκεί στο νησί, ολομόναχη και πάμπτωχη πλέον, έγινε γνωστή ως Ψαροκώσταινα. Αργότερα βρέθηκε στο Ναύπλιο μέχρι το 1824.   Εκεί βρίσκει τρόπους να βγάζει το ψωμί της πότε κάνοντας την αχθοφόρο και πότε την πλύστρα. Δυο χρόνια αργότερα, ζώντας υπό άθλιες συνθήκες διαβίωσης, αλλά διατηρώντας την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, παρίσταται στον έρανο για τους αποκλεισμένους μαχητές του Μεσολογγίου. Μια γυναίκα τσακισμένη, ανάμεσα σε εξαθλιωμένους και κατεστραμμένους Ελλαδίτες, που δεν έχουν το κουράγιο ή τη δύναμη να προσφέρουν.   Κι όμως, σε κάτι τέτοιες στιγμές ξεχωρίζ

 Όλοι έχουμε χάσει αγαπημένους ανθρώπους μας και μας λείπουν. Είμαστε όμως Χριστιανοί και γνωρίζουμε ΌΤΙ: Η ψυχή δεν μπαίνει κάτω από το χώμα. Η ψυχή δεν σαπίζει, ούτε και γερνάει όπως το σώμα. Η ψυχή δεν μπαίνει σε εντατικές, ούτε και σε χειρουργεία. Η ψυχή δεν είναι όργανο να γίνει μεταμόσχευση σε άλλο σώμα. Ζει στο σώμα μέχρι και την εκπνοή της θνητής ζωής και έκτοτε αναχωρεί,από αυτό και συνεχίζει να ζεί έως και την ημέρα της κρίσης. Η ψυχή μας είναι η ταυτότητα μας,η μόνη που δεν μπορούν να αλλάξουν,και στην οποία τσιπάκια δεν χωρούν.  Η ψυχή είναι ο σκληρός δίσκος που έχει μέσα της γραμμένα όλα όσα έζησε, ένιωσε, έπραξε,καλά και κακά σε τούτο τον θνητό κόσμο.   Η ψυχή είναι αυτή που κινεί το σώμα, και του δίνει πνοή και ζωή. Την οποία μόνον ο Θεός θα εξετάσει.  Δεν είναι μαγικό; Την θνητή ζωή μας μπορούν να μας την αφαιρέσουν, αλλά την ψυχή μας κανείς.  Η ψυχή χαμογελάει, κλαίει,χαίρεται, πονάει, ζηλεύει,μισεί, αγαπάει και πολλά άλλα αισθήματα, γνωστά σε όλους μας. Η ψυχή πρέπει