Prometheus

    Τι αξία έχει το να δίνουμε; Τι σημαίνει να “δίνεσαι¨; Είναι λίγο όταν δίνεις, γιατί δίνεις από τα αποκτήματά σου. Μόνο όταν δίνετε από τον εαυτό σας, δίνετε πραγματικά.  Γιατί τι είναι τα αποκτήματά σας έκτος από πράγματα που κρατάτε και φυλάτε από φόβο μη τα χρειαστείτε αύριο;  Υπάρχουν εκείνοι που δίνουν λίγα από τα πολλά που έχουν – και τα δίνουν για αναγνώριση- και αυτή η κρυφή τους επιθυμία κάνει τα δώρα τους μισερά.  Και υπάρχουν εκείνοι που έχουν λίγα και τα δίνουν όλα. Αυτοί είναι εκείνοι που πιστεύουν στη ζωή και στην αφθονία της ζωής, και το σεντούκι τους δεν αδειάζει ποτέ.  Υπάρχουν εκείνοι που δίνουν με χαρά, και η χαρά αυτή είναι η άνταμοιβή τους. Είναι καλό να δίνεις όταν σου το ζητούν, αλλά είναι καλύτερο να δίνεις χωρίς να στο ζητήσουν από κατανόηση. Και για τον απλόχερο άνθρωπο η αναζήτηση εκείνου που θα δεχτεί είναι χαρά μεγαλύτερη από το δόσιμο.  Και υπάρχει τάχα κάτι που θα έπρεπε να κρατήσεις; Όλα όσα έχεις κάποια μέρα θα δοθούν. Γι’ αυτό δώσε

Το έργο «Δον Κιχώτης», ή ακριβέστερα «Δον Κιχώτης της Μάντσα», γράφτηκε το 1597 από τον Don Miguel De Cervantes. Κατά περίεργο τρόπο, το βιβλίο, που περιγράφει ένα μεγάλο περιπετειώδες ταξίδι, γράφτηκε ενώ ο Θερβάντες ήταν στη φυλακή της Σεβίλης, για οικονομικά χρέη. Ίσως, αν ο Θερβάντες είχε χρήματα για να πληρώσει τα χρέη του, ένας από τους πιο αγαπημένους χαρακτήρες της λογοτεχνίας να μην είχε γεννηθεί. Ποιο είναι όμως αυτό το στοιχείο στην προσωπικότητα του Δον Κιχώτη που τον ανάγει σε αγαπημένο ήρωα και προκαλεί τη φαντασία μας; Γιατί ενώ από τη μια περιγελούμε τα όνειρά του και την παράλογη περιπέτεια στην οποία εμπλέκεται, την ίδια στιγμή ταυτιζόμαστε μαζί του; Τι είναι αυτό που μας κάνει να γελάμε με τον Σάντσο Πάντσο, τον ακόλουθό του, και παράλληλα να τον αγαπάμε τόσο πολύ; Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε λίγο καλύτερα τον «ιππότη με τη θλιμμένη έκφραση» για να ανακαλύψουμε ποια ευαίσθητη χορδή της ψυχής αγγίζει μέσα μας. Ο χαρακτήρας του Δον Κιχώτη προκαλεί α

Αυτή είναι μια όμορφη ιστορία που μας τη διηγήθηκε ο Απουλήιος το 2ο αιώνα μ.Χ. Ο Απουλήιος γεννήθηκε σε μια επαρχία της Ρώμης, στη σύγχρονη Αλγερία, σπούδασε κι έζησε πρώτα στην Καρχηδόνα, που αποτελούσε τότε το μεγάλο κέντρο των λατινικών σπουδών της Αφρικής, κι έπειτα στην Αθήνα την πόλη της σοφίας. Το βιβλίο του ονομάζεται “Μεταμορφώσεις” και το έγραψε το 61 μ.Χ. Μέσα σ’ αυτό βρίσκουμε μια όμορφη διήγηση που αφορά το μύθο του Έρωτα και της Ψυχής. Λέει λοιπόν ο Μύθος: «Η Ψυχή ήταν μια κοπέλα εκπληκτικά όμορφη που επισκίαζε ακόμη και την Αφροδίτη, τη θεά της ομορφιάς και του έρωτα, σε σημείο που οι βωμοί της Θεάς να εγκαταλειφθούν εντελώς. Η Αφροδίτη θύμωσε με την Ψυχή και κάλεσε το γιο της Έρωτα, δίνοντάς του εντολή να κάνει την Ψυχή να ερωτευθεί τον κατώτερο άνδρα που θα μπορούσε να βρει. Μόνο που δεν υπολόγισε πως και ο Έρωτας θα ερωτευόταν την Ψυχή. Τα χρόνια περνούσαν και ενώ οι αδερφές της βρήκαν συζύγους,, η όμορφη Ψυχή παρέμενε μόνη. Οι γονείς της ανήσυχοι ζήτησαν βοήθεια απ

  «Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας άνθρωπος τόσο υπέροχος που ακόμη και τα ομορφότερα λόγια αδυνατούσαν να τον περιγράψουν. Νωρίς αντελήφθη πως ο κόσμος υπερχείλιζε από τύπους τοξικούς. Έτσι, αφοσιώθηκε ολόκαρδα στην εξόντωσή τους. Μη φανταστείτε βέβαια ότι τους κυνηγούσε στα βουνά με κυνηγητικό όπλο. Υπήρξε, άλλωστε, καθόλα νομοταγής και, για να είμαστε δίκαιοι, δεν είχε πειράξει ποτέ στη ζωή του ούτε κουνούπι. Απεχθανόταν, ωστόσο, τους ελαφρόμυαλους, όσους χόρευαν με τα πόδια στον αέρα και ονειρεύονταν με τα μυαλά στα σύννεφα. Αντιπαθούσε, επίσης, σφόδρα τους εγωιστές, που σήκωναν μπαϊράκι για κάθε χατίρι τους που δεν εκπληρωνόταν και για οποιαδήποτε ναρκισσιστική τους εκδήλωση δεν αποθεωνόταν. Δε χρειάζεται, φυσικά, ν’ αναφέρω ότι απέφευγε μετά βδελυγμίας και τους γκρινιάρηδες, αφού γκρίζαραν τη διάθεσή του και μπλόκαραν τα ενεργειακά του πεδία. Ο κατάλογος ήταν τόσο μακρύς που πολύ γρήγορα ο ήρωας μας – έτσι αδιανόητα ευφυής καθώς γεννήθηκε – διαπίστωσε πως στη ζ

  1· Από νωρίς το πρωί να λες μέσα σου: σήμερα θα συναντηθώ με τον πολυπράγμονα, με τον αχάριστο, με τον αλαζόνα, τον δολερό, τον φθονερό, τον ακοινώνητο. Τους συμβαίνει να είναι έτσι επειδή αγνοούν το αγαθό και το κακό. Εμένα όμως, που στοχάστηκα τη φύση του αγαθού κι είδα την ομορφιά του’ και τη φύση του κακού, κι είδα την ασχήμια του’ και τη φύση του ανθρώπου που σφάλλει, κι είδα ότι είναι συγγενής μου, όχι από το ίδιο αίμα ή σπέρμα αλλά από τον ίδιο Νου, και ότι έχει τη θέση του μέσα στο θείο έργο’ εμένα δεν μπορεί να με βλάψει κανείς από τους παραπάνω, γιατί κανείς τους δεν μπορεί να με εμπλέξει στην αισχρότητα. Επίσης δεν μπορώ να οργίζομαι μ’ ένα συγγενικό μου πρόσωπο και να το μισώ. Γεννηθήκαμε για να συνεργαζόμαστε μεταξύ μας, όπως τα πόδια, τα χέρια, τα βλέφαρα, όπως η πάνω και κάτω σειρά των δοντιών. Το να κάνουμε αντίπραξη ο ένας στον άλλο είναι παρά φύσιν. Και η αγανάκτηση και η αποστροφή αποτελούν αντίπραξη. 2· Ό,τι και να ’ναι αυτό που είμαι: λίγες σάρκ

  Ένα ποίημα του αγαπημένου μου ποιητή Πάμπλο Νερούδα αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους όσους θέλουν, επιδιώκουν και δεν διστάζουν να παίρνουν το ρίσκο να αγωνίζονται για την αλλαγή, τόσο στην προσωπική, όσο και στην κοινωνική τους ζωή. Αργοπεθαίνει αυτός που δεν ταξιδεύει, αυτός που δεν διαβάζει, αυτός που δεν ακούει μουσική, αυτός που δεν βρίσκει χάρες στον εαυτό του Αργοπεθαίνει αυτός που καταστρέφει την αγάπη μέσα του, αυτός που δεν αφήνει ποτέ να τον βοηθήσουν. Αργοπεθαίνει αυτός που γίνεται σκλάβος της συνήθειας επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, αυτός που δεν αλλάζει πορεία, αυτός που δεν παίρνει ποτέ το ρίσκο να αλλάξει το χρώμα των ρούχων του, αυτός που δεν μιλάει ποτέ σε άγνωστο. Αργοπεθαίνει αυτός που αποφεύγει το πάθος και τη δίνη αυτών των συναισθημάτων, που δίνουν λάμψη στα μάτια και γιατρεύουν τις πληγωμένες καρδιές Αργοπεθαίνει αυτός που δεν αλλάζει πορεία όταν είναι δυστυχισμένος στη δουλειά ή στον έρωτα, αυτός που δεν παίρνει

Hθελα να σου γράψω λίγα λόγια για ένα απ’ τα ποιήματα που εδώ και πολλά χρόνια έχει κερδίσει την προσοχή μου. Το ποίημα φέρει τον τίτλο “Am Fenster” (Στο Παράθυρο) και ανήκει στη Hildegard Maria Rauchfuß, ποιήτρια, συγγραφέα και δημοσιογράφο απ’ το Leipzig της άλλοτε Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας (γνωστότερη ως Ανατολική Γερμανία). Διαβάζοντας στα γρήγορα τη βιογραφία της Rauchfuß σκόνταψα σ’ εκείνο στο σημείο που έγραφε ότι ενώ κουβαλούσε στην τσάντα της το σπρέι για το άσθμα, στο χέρι της, σχεδόν πάντα, κρατούσε με κομψότητα ένα τσιγάρο. Το ποίημα πιθανότατα θα ήταν σήμερα άγνωστο, θαμμένο παρέα με δεκάδες παρόμοια στα ράφια κάποιας βιβλιοθήκης, αν δεν είχε μελοποιηθεί απ’ τους City, ροκ συγκρότημα επίσης απ’ την Ανατολική Γερμανία. Οι στίχοι του τραγουδιού (εκτός από έναν) ταυτίζονται με αυτούς του ποιήματος και στη Γερμανική έχουν ως εξής: Einmal wissen, dies bleibt für immer Ist nicht Rausch, der schon die Nacht verklagt Ist nicht Farbenschmelz noch Kerzenschimmer Von

Και ξανά η ίδια απορία τριγυρίζει στο μυαλό σου. Γιατί πολλοί άνθρωποι κάνουν τη ζωή των άλλων δύσκολη ενώ παράλληλα η δική τους ανθίζει; Γιατί ενώ αδικούν και φέρονται σκληρά, οι ίδιοι χαίρουν εκτίμησης; Πώς μπορούν να μισούν, να αδιαφορούν και να γυρίζουν εύκολα την πλάτη συνεχίζοντας σαν να μη συμβαίνει τίποτα; Γιατί ευημερούν ενώ κάνουν άλλους δυστυχισμένους; Ούφ! Γιατί τόση αδικία; Και αναρωτιέσαι, δε φοβούνται; Δε σκέφτονται ότι μπορεί να έρθουν στην ίδια δύσκολη θέση και να τιμωρηθούν; Μάλλον όχι!. Κι όμως η ζωή έχει άλλα σχέδια. Ξέρει να επιστρέφει συμπεριφορές αρκεί να έχεις υπομονή! Μην αναλώνεσαι, μη χαραμίζεσαι για να ανταποδώσεις τα ίσα. Θα το κάνει η ζωή για σένα. Όποιος πλήγωσε θα πληγωθεί! Όποιος αδίκησε θα αδικηθεί! Όποιος έκανε άλλους να πονέσουν θα πονέσει διπλά! Άσε την εκδίκηση και δείξε αδιαφορία. Την τιμωρία, τη δικαιοσύνη και την κάθαρση θα τη φέρει η ζωή. Εσύ σταμάτα με τα εκδικητικά σενάρια που φέρνουν ψυχική φθορά. Άσε τη ζωή να κάνει τη δουλειά της. Ξέρ

  Μου αρέσουν εκείνοι  που δεν ξέρουν να ζουν  παρά μόνο για να χαθούν.  Γιατί είναι αυτοί που περνάνε αντίπερα.  Μου αρέσουν οι μεγάλοι καταφρονητές  Γιατί είναι τα βέλη της επιθυμίας για την απέναντι όχθη.  Μου αρέσει αυτός που σπαταλάει την ψυχή του,  που δεν θέλει να του λένε ευχαριστώ,  που πάντα χαρίζει και δεν θέλει να συντηρηθεί.  Μου αρέσει εκείνος που η ψυχή του  είναι βαθιά ακόμα και μέσα στην πληγή του  και που μπορεί να καταστραφεί από ένα παραμικρό βίωμα.  Έτσι διασχίζει πρόθυμα το ποτάμι.  Η σοφία των δασκάλων και των σοφών της αρετής  λέει να αγρυπνάτε για να κοιμάστε καλά.”  ~Φρίντριχ Νίτσε

  Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα. Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση. Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις, όπου συζητούνται καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δεν θα καταλήξει κανείς πουθενά. Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που, παρά την χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. Δεν θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις, όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους, για να οικειοποιηθούν την θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γ

    Χιλιάδες χρόνια πριν, ο Σωκράτης πέθανε διακηρύσσοντας «Δεν ξέρω τίποτα εκτός από την ίδια μου την άγνοια.» Σήμερα όμως, το οικοσύστημα του διαδικτύου πάει να καταστρέψει αυτή τη διανοητική ταπεινότητα. Δωμάτια με ηχώ «Το διαδίκτυο αλλοιώνει την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, γιατί μας κάνει να υπερεκτιμούμε τις γνώσεις μας για το πώς δουλεύει ο κόσμος» , γράφει ο φιλόσοφος Michael Patrick Lynch. Το διαδίκτυο είναι ένας μεγάλος μηχανισμός που ενισχύει συνέχεια τις ίδιες συμπεριφορές. Σου δίνει όλες τις πληροφορίες που προκατειλημμένα, είσαι έτοιμος να δεχτείς. Επίσης, σε κάνει να θεωρείς αυτούς που έχουν άλλες γνώμες παραπλανημένους. Και είμαστε σίγουροι ότι έχουμε δίκιο – αφού το λέει το ίντερνετ. Οι αλγόριθμοι του διαδικτύου μας βάζουν σαν κοπάδια μέσα σε δωμάτια με ηχώ . Ακούμε ξανά και ξανά τις δικές μας απόψεις να επευφημούνται και τις αντίθετες να χλευάζονται. Ρισκάρουμε να εκφραστούμε, αφού δε διακινδυνεύουμε και τίποτα σπουδαίο. Κι έτσι, χάνουμε με

”Κάθε δρόμος είναι μονάχα ένας δρόμος και δεν είναι ντροπή, ούτε για σένα ούτε για τους άλλους, να τον εγκαταλείψεις κάποια στιγμή, αν έτσι σου υπαγορεύει η καρδιά σου…Κοίταξε κάθε δρόμο, με προσοχή κι επιφυλακτικότητα. Δοκίμασέ τον όσες φορές κρίνεις εσύ πως είναι απαραίτητο. Σκέψου και διαλογίσου πάνω σ’αυτόν. Κι ύστερα θέσε στον εαυτό σου ένα και μόνο ερώτημα: Έχει αυτός ο δρόμος καρδιά; αν έχει είναι καλός, αν δεν έχει είναι άχρηστος… Θέλεις να σου πω πού οδηγεί ο δρόμος σου; Είναι εύκολο. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο ίδιο μέρος: Πουθενά. Αυτό που έχει σημασία είναι να ακολουθείς τα Μονοπάτια που έχουν Καρδιά. Να ρωτάς: έχει καρδιά το μονοπάτι που βαδίζω; Αν ναι, ακολούθησέ το και μη φοβάσαι τίποτε, ακόμη και αν όλος ο κόσμος θέλει να σε αποτρέψει από το να τ’ ακολουθήσεις. Αν όχι, άφησέ το, δεν είναι καλό μονοπάτι. Να ψάχνεις πάντα τα μονοπάτια που έχουν καρδιά, κι όταν καταλαβαίνεις ότι δεν έχουν, να μη διστάζεις να τα εγκαταλείπεις. Ποιο μονοπάτι σου λέει η καρδ

Ενας παράξενος άνθρωπος μαζί με το μικρό εντεκάχρονο γιό του καθισμένοι στο αιωνόβιο δέντρο της ζωής, μιλούσαν για το αιώνιο δέντρο της ζωής. Ο πατέρας κοίταξε το παιδί κατάματα. Σήκωσε το δεξί του χέρι, άρχισε ήσυχα, ήρεμα να μιλά δείχνοντας το απέραντο που απλωνόταν εμπρός τους. Μάθε να βλέπεις με τα μάτια της ψυχής, γιε μου. Οι άνθρωποι βλέπουν με τα μάτια της λογικής Μάθε, σε καθετί που κοιτάζεις, ότι αυτό έλκεις πάνω σου, ταυτίζεσαι με αυτό. Όταν κοιτάζεις την ομορφιά, έλκεις μέσα σου την ομορφιά. Όταν κοιτάζεις τα απαίσια έλκεις, νιώθεις απαίσια. Έτσι, γιε μου, καθετί που κοιτάζεις εξομοιώνεσαι με αυτό. Κοίτα γύρω σου να διακρίνεις πάντα το ωραίο, να κοιτάς πάντοτε το ανώτερο του σημείο, να διακρίνεις και να βρίσκεις και στο πιο ασήμαντο τον πιο ανώτερο σκοπό του, τον πιο ανώτερο τόνο. Μάθε γιε μου, να βλέπεις την αρμονία, την απλότητα, τη χαρά, την αγιότητα σε όλα τα πράγματα γύρω σου. Κοίτα πέρα και πάνω από αυτά, μάθε να βλέπεις, να εμπιστεύεσαι τις ανώτερες σκ

(Γράμμα από ένα πρώην παιδί)   Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε παρακολουθούσα και έμαθα τα περισσότερα «μαθήματα ζωής», εφόδια για να γίνω καλύτερος ΆΝΘΡΩΠΟΣ, όταν μεγαλώσω. Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φτιάχνεις για μένα το αγαπημένο μου γλυκό και έμαθα ότι μικρά πράγματα μπορούν να έχουν ξεχωριστή σημασία στη ζωή. Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να κρεμάς τη ζωγραφιά μου στο ψυγείο και αμέσως ήθελα να ζωγραφίσω την επόμενη. Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, ακόμη και όταν ήσουν θυμωμένη, με συμβούλευσες ήρεμα και απλά για να καταλάβω το γιατί και έτσι… έμαθα ότι ο διάλογος και η επικοινωνία είναι σημαντικά ακόμη και όταν τα πράγματα είναι δύσκολα. Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φτιάχνεις φαγητό για κάποιο φίλο που ήταν άρρωστος… και έμαθα ότι όλοι μας πρέπει να νοιαζόμαστε και να φροντίζουμε ο ένας τον άλλο.   Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φροντίζεις το σπίτι και όσους ζούμε σε αυτό… και έμαθα ότι πρέπει να εκτιμάμε ό,τι μας προσφέρ

  Ένα νεαρό σύννεφο γεννήθηκε στο μέσο μιας μεγάλης καταιγίδας στη Μεσόγειο. Αλλά δεν πρόλαβε να μεγαλώσει εκεί, ένας δυνατός άνεμος έσπρωξε όλα τα σύννεφα προς την Ανατολή. Μόλις έφτασαν στην ήπειρο, το κλίμα άλλαξε στον ουρανό έλαμπε ένας γενναιόδωρος ήλιος και από κάτω τους εκτεινόταν η χρυσαφένια άμμος της ερήμου Σαχάρα. Ο άνεμος συνέχισε να τα σπρώχνει προς τα δάση του Νότου, καθώς στη έρημο δεν βρέχει σχεδόν ποτέ. Ωστόσο, τα νεαρά σύννεφα είναι σαν τους νεαρούς ανθρώπους. Το σύννεφό μας λοιπόν αποφάσισε ν’ απομακρυνθεί από τους γονείς του και τους μεγαλύτερους φίλους του για να γνωρίσει τον κόσμο. – Τι κάνεις εκεί; Φώναξε ο άνεμος. Η έρημος είναι όλη ίδια! Γύρνα στο σμήνος και θα πάμε στο κέντρο της Αφρικής, όπου υπάρχουν εκθαμβωτικά βουνά και δέντρα! Αλλά το νεαρό σύννεφο, ανυπότακτο από τη φύση του, δεν υπάκουσε. Χαμήλωσε σιγά-σιγά, έως ότου κατάφερε να αιωρηθεί σε μια γενναιόδωρη και γλυκιά αύρα και να πλησιάσει τη χρυσαφένια άμμο. Αφού τριγύρισε αρκετά, πρ

Υπήρχε ένα σμήνος κορακιών . Το ένα από αυτά ήταν δυνατό, έξυπνο και όμορφο, έτσι το έκαναν αρχηγό τους. Αυτός ο βασιλιάς των κορακιών αισθανόταν περήφανος για τα κατορθώματά του και υποτιμούσε τα άλλα δημιουργήματα. Μια μέρα εμφανίστηκε ένας νεαρός κύκνος. Τα κοράκια μαζεύτηκαν γύρω του και τον ρώτησαν αν γνώριζε για τους μεγάλους άθλους του βασιλιά τους. Αυτός παραδέχθηκε την άγνοιά του και ζήτησε να δει το βασιλιά τους. Ο βασιλιάς των κορακιών εμφανίστηκε και ρώτησε τον κύκνο για τους διάφορους τύπους πετάγματος. Ο κύκνος, στην απλότητά του, είπε ότι γνώριζε μονάχα ένα τύπο. Ο βασιλιάς των κορακιών τότε ξεκίνησε μια επίδειξη των εκατό και ένα τρόπων πετάγματός του. Αφού εκτέλεσε τους ακροβατισμούς του, ζήτησε να δει την τέχνη του κύκνου. Ο νεαρός κύκνος απογειώθηκε με το χαριτωμένο, απαλό και φυσικό πέταγμά του και όπως συνήθιζε, αύξησε την ταχύτητά του μονάχα σταδιακά. Επειδή ο κόρακας ήταν μικρός και γοργός, πέταξε γρήγορα και αφού συνειδητοποίησε ότι ο κύκνος έμε

  Ήταν κάποτε ένας βασιλιάς που ρώτησε τις τρεις κόρες του πόσο τον αγαπούν. Η μεγαλύτερη απάντησε “όσο το χρυσάφι”, η μεσαία “όσο τον ήλιο και το φεγγάρι”. Η μικρότερη απάντησε “όσο το αλάτι” . Ο βασιλιάς έγινε έξαλλος με την τρίτη του κόρη καθώς πίστευε πως το μέγεθος της αγάπης της κόρης του ήταν ασήμαντο. Την έδιωξε από το παλάτι λέγοντάς της πως δε θέλει να την δει ξανά. Η κοπέλα περιπλανήθηκε για χρόνια με μεγάλο παράπονο που τόσο άδικα την έδιωξε ο πατέρας της. Ένας πρίγκιπας που την είδε την ερωτεύτηκε και την παντρεύτηκε. Μετά από πολλά χρόνια έμαθε πως στο δικό της βασίλειο, θα έδιναν γεύμα προς τιμήν του πατέρα της. Διέταξε, όλα τα φαγητά που θα σερβιριστούν να είναι ανάλατα και να μη δοθεί αλάτι, όσο και αν ζητήσουν. Όταν ο πατέρας της άρχισε να τρώει, πέταξε θυμωμένος το κουτάλι και είπε πως είναι όλα άνοστα. Ζήτησε να του δώσουν αλάτι. Αρνήθηκαν και θύμωσε ακόμα πιο πολύ. «Θα φύγω», φώναζε, «αφού δε μπορείτε να μου δώσετε κάτι τόσο σημαντικό όσο το αλάτι

Όταν ήμουν 13 χρονών έχασα ένα θείο μου σε πολύ νεαρή ηλικία… Ήμουν πολύ μικρός για να μπορέσω να το ξεπεράσω χωρίς να με πιάσει ο φόβος και ο πανικός ότι μπορεί να χάσω και τους γονείς μου. Ο φόβος με είχε καταβάλει… μέχρι που η γιαγιά μου, μου είπε την παρακάτω ιστορία: Ο Θεός ικανοποιημένος από τα δημιουργήματα του, αποφάσισε να κάνει ένα τελευταίο δώρο σε αυτά… Να τους δώσει το δώρο του θανάτου κι έτσι να μπορούν κάποια στιγμή να είναι κοντά του… Στην αρχή έδωσε τον θάνατο στα μεγαλοπρεπή βουνά… όταν όμως πέθανε το πρώτο, τα υπόλοιπα άρχισαν να θρηνούν τόσο δυνατά που σειόταν όλη η γη και τίποτα πάνω της δεν μπορούσε να στεριώσει… Πήρε το δώρο του θανάτου από τα βουνά και το έδωσε στα ποτάμια. Όταν όμως πέθανε το πρώτο ποτάμι, ο θρήνος των υπολοίπων ήταν τόσο δυνατός που η βουή που έκαναν δεν μπορούσε με τίποτα να είναι ανεκτή σε κανένα πλάσμα. Το έδωσε λοιπόν στην συνέχεια στις λίμνες και στις θάλασσες. Όμως όταν πέθανε η πρώτη λίμνη, οι υπόλοιπες στέρεψαν και οι θάλασσες ξεχε

  “ Ποιος είμαι εγώ; ” ρώτησε ένας νέος τον δάσκαλο του. “ Είσαι εκείνο που σκέφτεσαι! ” απάντησε ο σοφός. “ Θα σου το εξηγήσω με μια ιστορία ”. Μια μέρα, από τα τείχη της πόλης, στο ηλιοβασίλεμα βαθιά στον ορίζοντα, φάνηκαν δύο άνθρωποι που αγκαλιάζονταν. “ Είναι ο πατέρας και η μητέρα ”, σκέφτηκε ένα κοριτσάκι. “ Είναι δύο εραστές ”, σκέφτηκε ένας άνδρας τρυφερός. “ Είναι δύο φίλοι που συναντήθηκαν μετά από πολλά χρόνια ”, σκέφτηκε ένας. “ Είναι δύο έμποροι που έκλεισαν μια συμφωνία ”, σκέφτηκε ένας άνθρωπος άπληστος για τα χρήματα. “ Είναι ένας άνθρωπος που αγκαλιάζει τον γιο του που γύρισε από τον πόλεμο ”, σκέφτηκε μια γυναίκα μεγαλόψυχη. “ Είναι μια κόρη που αγκαλιάζει τον πατέρα της που γύρισε από το ταξίδι ”, σκέφτηκε ένας πονεμένος άνθρωπος που έχασε την κόρη του. “ Είναι δυο ερωτευμένοι ”, σκέφτηκε μια κοπέλα που ονειρευόταν την αγάπη. “ Είναι δυο άνθρωποι που τσακώνονται μέχρι θανάτου ”, σκέφτηκε ένας άλλος. “ Ποιος ξέρε ι”, σκέφτηκε κάποιος. “ Κάθε σκέψη ”, κατέ

Ένας Βασιλιάς βγήκε να δει τον κήπο του και βρήκε πως πεθαίνουν και μαραίνονται τα δένδρα, τα δενδρύλλια και τα λουλούδια. Η βελανιδιά είπε πως πεθαίνει γιατί δε μπορεί να γίνει τόσο ψηλή όσο το πεύκο. Απευθυνόμενος στο πεύκο ο Βασιλιάς άκουσε πως ξεραίνεται, γιατί δε μπορεί να κάνει τσαμπιά όπως το αμπελόκλημα. Το αμπελόκλημα πέθαινε, γιατί δε μπορούσε να ανθίσει όπως το τριαντάφυλλο. Βρήκε μόνο τις ντάλιες να είναι φρέσκες και να εκπέμπουν άρωμα και ομορφιά. Στο ερώτημά του ο Βασιλιάς πήρε την επόμενη απάντηση: – Θεωρώ αυτονόητο, ότι με φύτεψες επειδή ήθελες ο κήπος σου να έχει ντάλιες. Εάν ήθελες σ’ αυτό το μέρος να έχεις βελανιδιά ή αμπελόκλημα ή τριαντάφυλλο, τότε θα φύτευες εκείνους κι όχι εμένα. Γι’ αυτό σκέφτηκα, πως αφού δε μπορώ να είμαι κάποιος άλλος δε ζήλεψα κανέναν. Και αποφάσισα να είμαι αυτό που είμαι.