Prometheus

  Έ ζησα χιλιάδες χρόνια. Θυμάμαι κάθε φορά τα τελευταία εκατό. Με έχουν αποκαλέσει κατά καιρούς με διάφορα ονόματα, αν κάτι θαυμάζω στους ανθρώπους είναι η επινοητικότητά τους. Άδης, Χάρος, Ίφθιμος, Πλούτωνας, Κρατερός, Στυγερός, Άδμητος, Ζαγρέας, Θάνατος. Κάποια για να με καλοπιάσουν, κάποια άλλα, όχι και τόσο ευγενικά. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ποιο είναι το όνομά μου, δεν θυμάμαι να υπήρξα ποτέ παιδί, δεν ξέρω ποια ήταν η μητέρα μου, ούτε αν είχα ποτέ.       Γ ια όλους εσάς η γέννηση είναι η πρώτη ψυχή σας. Όλη την σπαρακτικά σύντομη ζωή σας, η ψυχή σας, σας κουβαλάει και την κουβαλάτε μέσα από μικρές και μεγάλες προσωπικές ιστορίες που, κάποιες από αυτές, στα θνητά μάτια σας φαντάζουν τραγωδίες. Ω, ένιωσα πολλές φορές συμπόνια παρά τα όσα φοβερά μου προσάπτετε. Κάποιες φορές σας χάιδεψα τα μαλλιά κι έκλαψα που δεν μπορέσατε να το νιώσετε. Καμιά παρηγοριά δεν μπορώ να σας προσφέρω μα είμαι πάντα εκεί, όταν η ψυχή σας, έγκλειστη στην τελευτ

  Ο κατατεθλιμμένος, αποθαρρυμένος άνθρωπος, έχοντας την αίσθηση ότι έχασε την ψυχή του, πήγε στον δάσκαλό του για βοήθεια. Αυτός τον δέχτηκε στην καλύβα του, του πρόσφερε έρωντα  (δίκταμο) και παξιμαδάκια της Κρήτης, με θυμαρίσιο μέλι από τη Σίκινο, και αφού ήπιαν και έφαγαν λιτά, του έκανε τέσσερις κρίσιμες ερωτήσεις: Πότε σταμάτησες να χορεύεις; Πότε σταμάτησες να τραγουδάς; Πότε σταμάτησες να μαγεύεσαι από τις ιστορίες που σου διηγούνταν φίλοι και γνωστοί ή διάβαζες σε βιβλία; Πότε σταμάτησες να βρίσκεις παρηγοριά στο γλυκό έδαφος της σιωπής; Και τον συμβούλεψε: Ο χορός, το τραγούδι, η αφήγηση και η σιωπή είναι τα τέσσερα φάρμακα καθολικής επούλωσης των τραυμάτων της ψυχής. Να τα έχεις πάντα στο φορητό φαρμακείο σου και να λαμβάνεις καθημερινά τις σωστές δόσεις τους. Εκδοχή δεύτερη Ο κατατεθλιμμένος, αποθαρρυμένος άνθρωπος, έχοντας την αίσθηση ότι έχασε την ψυχή του, πήγε στον ψυχολόγο του για βοήθεια. Αυτός τον δέχτηκε στο καφενείο της γειτονιάς, του πρόσφερε ένα σιδερίτη του Ολύμ