Prometheus

  Δεν έχει νόημα να κοιτάς έξω από το κελί σου… αφού δεν θες να βγεις. Μην ονειρεύεσαι φτερά…. αφού δεν θες να πετάξεις… μη γυρεύεις ορίζοντες…. Μην ψάχνεις το φως…. αφού σε φοβίζει…. Μη ζητάς την αγάπη αν δεν ξέρεις να την αγκαλιάσεις. Θες την χαρά …. μα στην λύπη μένεις. Ψάχνεις τον Έρωτα…. μα με μίσος τον δένεις…. Αποζητάς την φιλία αλλά… δεν θες να θυσιαστείς για αυτήν. Ψάχνεις στους άλλους την ανθρωπιά, αλλά δεν κοιτάς….. μέσα σου να δεις ποτέ εσύ φέρθηκες ανθρώπινα….. Πότε έδωσες από το υστέρημα σου σε αυτόν… που δεν είχε ούτε αυτό…. Ποτέ δεν κάθισες να ακούσεις τον πόνο του άλλου….. γιατί σου χάλαγε την ακουστική σου ησυχία …. Θες ανθρώπινη στοργή και κατανόηση…… όταν εσύ δεν την έδωσες ποτέ. …. Ψάχνεις για ειρήνη…. κάνοντας πόλεμο….. Ψάχνεις για ενόχους…. και σκοτώνεις αθώους…. Κι αν θες να βρεις τους ενόχους…. ψάξε στα ένοχα μυστικά σου ….. Θα το κάνεις;;;; Τελικά ο λόγος που δεν βγαίνεις στο φως, δεν είναι ότι σε φοβίζει …. είναι ότι αγαπάς το σκοτάδι σου …… Κι αυτό δίνεις ……

  Μεσημέρι  καλοκαιριού,   ζέστη,  υγρασία, στην αυλή μια μεγάλη γερασμένη καρυδιά, εκεί στα χαμηλότερα  κλαδιά  μια αιώρα φιλοξενεί το κορμί της, χαλαρώνει τόσο που χάνεται και σιγά –σιγά κλείνει τα κουρασμένα μάτια της! Κουράστηκε   από την προσπάθεια να τακτοποιήσει και την τελευταία  λεπτομέρεια στο σπίτι. Επιστρέφει  η κόρης της, μετά την γέννηση του παιδιού,  από το εξωτερικό που ζει  και πρέπει όλα να είναι τέλεια στο ροζ δωμάτιο που θα φιλοξενηθεί η μοναδική της εγγονή. Με πόση λαχτάρα τους περίμενε και τι δεν αγόρασε ! Το έχει στολίσει και γεμίσει με πολλά ρούχα,  παπούτσια ,ατέλειωτα  παιχνίδια που δεν θα χρειασθεί να αγοράσουν τίποτα για αρκετό καιρό. Το ταξί φτάνει και τρέχει να τους υποδεχτεί ,παίρνει το μωρό αγκαλιά και το γεμίζει με φιλιά , κοιμάται, κουράστηκε από το ταξίδι, το αφήνει στην κούνια του, όταν ξυπνήσει θα το ακούσουν, μέχρι τότε κάθονται για καφέ στον κήπο. Όμως  βλέπει την κόρη της κλαμένη λυπημένη αναρωτιέται για πιο  λόγο.   « Ένα μήνα τώρα από την γέννη