Prometheus

  Γεμάτος αδιαφορία για κάθε λογής χριστουγεννιάτικη μαγεία, συναισθήματα ή τρυφερότητα, ο Σκρουτζ, ο γεροτοκογλύφος, μετράει τα λεφτά του. Δεν συγκινείται από τα παιδιά που τραγουδούν τα κάλαντα, αδιαφορεί μπροστά στα στολισμένα δέντρα, το γιορτινό πνεύμα δεν τον αγγίζει καθόλου. Ομως η μοίρα που τον θέλει εγωιστή και παλιάνθρωπο δεν θα έχει για πολύ το πάνω χέρι. Ποτέ δεν είναι αργά για ένα θαύμα. ——— “Παραμονή Χριστουγέννων. Σκυμμένος πάνω απ το γραφείο του, ο Εμπενέζερ Σκρούτζ δούλευε ασταμάτητα. Το δωμάτιο ήταν μάλλον κρύο, γιατί τα λιγοστά κάρβουνα στη σόμπα δεν ζέσταιναν αρκετά. Όχι όχι έλειπαν του Σκρούτζ τα χρήματα για ν αγοράσει περισσότερα κάρβουνα. Αλλά ο Εμπενέζερ Σκρούτζ ήταν ένας φοβερός τσιγκούνης! Στο διπλανό δωμάτιο, χωρίς θερμάστρα, εργαζόταν ο Μπόμπ Κράτσιτ, ο κλητήρας του, πού έτρεμε ολόκληρος από την παγωνιά. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε κι ένας χαμογελαστός άντρας μπήκε στο γραφείο. «Θείε, Καλά Χριστούγεννα!». «Κακά, ψυχρά κι ανάποδα…» γκρίνιαξε ο Σκρ

  Μια φορά κι έναν καιρό τότε που υπήρχαν νεράιδες, μάγισσες, δράκοι και ξωτικά έδωσαν και στα χρώματα ανθρώπινη λαλιά!  Έτσι μια όμορφη, ανοιξιάτικη μέρα άρχισαν να φιλονικούν για το ποιο απ’ όλα είναι το καλύτερο, το πιο χρήσιμο και το πιο αγαπημένο! Ας μπούμε κρυφά να ακούσουμε τι λένε…. Πράσινο: «Σαφώς και είμαι το καλύτερο χρώμα, γιατί είμαι το σημάδι της ζωής και της ελπίδας. Επιλέχτηκα για την χλόη, τα δέντρα και τα φύλλα. Χωρίς εμένα τα ζώα θα πέθαιναν. Κοιτάξτε λίγο στην επαρχία και θα δείτε ότι είμαι παντού». Μπλε: «Μην σκέφτεστε μόνο τη γη αλλά κοιτάξτε τον ουρανό και θαυμάστε την θάλασσα. Ο ουρανός δίνει την ειρήνη, την ηρεμία και το νερό την ζωή. Είμαι το χρώμα της σιωπής…! Αντιπροσωπεύω την σκέψη και είμαι απαραίτητο για να υπάρχει εσωτερική γαλήνη και ισορροπία Χωρίς εμένα τίποτα δεν θα ήσασταν». Κίτρινο: «Μα καλά είστε σοβαροί;; Πως είναι δυνατόν να είστε εσείς οι καλύτεροι αφού είναι φανερό πως εγώ είμαι το καλύτερο και το πιο αγαπημένο χρώμα. Ο ήλιος, το φεγγάρ

  Υπάρχουν επαγγέλματα κι επαγγέλματα. Υπάρχουν επαγγέλματα και λειτουργήματα. Κάποιοι δεν έχουν αυτονόητη την καθημερινότητα, για να την έχουμε εμείς οι υπόλοιποι. Δεν εννοούν το: «θα τα πούμε το βράδυ» φεύγοντας από το σπίτι και η αξία του μισθού τους δεν μετράται σ’ αυτά που μπορούν να αποκτήσουν, αλλά σ’ αυτά που προθυμοποιούνται να στερηθούν. Συνήθως ηρωοποιούνται εκ των υστέρων. Συνήθως μιλούν λίγο και οι πράξεις τους πολύ. Σπάνια ή μάλλον ποτέ δε δρέπουν δάφνες. Πάντα είναι οι ταπεινές ηγετικές φυσιογνωμίες που αλλάζουν τον κόσμο γλυκαίνοντας τις αιχμηρές γωνίες που στέκουν ως περίγραμμα στα θέματα Εθνικής Ασφάλειας. Δεν είναι η κατηγορία των επωνύμων και των γνωστών, γιατί το γενικό καλό είναι τόσο αυτονόητα αναγκαίο και πολύτιμο που δε χωρά ένα μόνο ονοματεπώνυμο. Δεν είναι ώρα για ακόμη μερικά μικρογραμμάρια μελάνης, ούτε ώρα για πολλά κλικ στα πληκτρολόγια. Το χρέος ημών που δεν παίζουμε κορώνα γράμματα τη ζωή μας για να έχουν οι

  Καμία μάχη δεν είναι πιο άνιση από αυτή με την βλακεία. Ο βλάκας είναι ανίκητος, απάλευτος. Είναι η μοναδική πραγματικά επικίνδυνη απειλή κατά του κεντρικού νευρικού μας συστήματος. Στη ζωή μου δεν φοβήθηκα ποτέ τους κακούς ανθρώπους, δεν είναι ότι υποτιμώ το μένος ενός αληθινά μοχθηρού ανθρώπου… αντίθετα. Ωστόσο απέναντι στην επίθεση του «κακού», αναπτύσσεις κάποιου τύπου αμυντικούς οργανισμούς. Έρχεσαι αντιμέτωπος με κάτι που έχει μία δομή, που έχει μία συνοχή, όσο αποτρόπαιο και αν είναι. Όταν πριν από χρόνια δούλευα στην Condé Nast, ένας συνεργάτης μου, μου είπε χαρακτηριστικά: «Evil is the food of genius…» Πρόσφατα, διάβασα ένα άκρως κατατοπιστικό Editorial για τον μαλάκα. Το μόνο καλό με τον μαλάκα, είναι ότι λίγο έως πολύ είναι αναγνωρίσιμο το πλαίσιο στο οποίο κινείται. Τον μαλάκα σε κάθε παραλλαγή του τον βλέπεις κι αλλάζεις δρόμο. Αλλά ακόμη κι αν συνειδητά εκτεθείς μία φορά στη μαλακία του, γιατί μπορεί να διαθέτει ένα πρώτο έστω στάδιο ευφυίας, δεν

 Ήταν μια φορά ένα φτωχό κοριτσάκι, ορφανό από μάνα και πατέρα. Κι ήταν τόσο φτωχό, το δύστυχο, που δεν είχε πια ούτε καμαράκι να μείνει, ούτε κρεβατάκι να πλαγιάσει.  Και στο τέλος άλλο δεν είχε παρά μονάχα τα ρουχαλάκια που φορούσε κι ένα κομμάτι ξερό ψωμί στο χέρι, που του το’ χε δώσει κάποια πονετική καρδιά. Ήταν όμως καλό και θεοφοβούμενο κορίτσι.  Μόλο που είχε απομείνει, ολομόναχο στη ζωή δεν έχασε το θάρρος του, παρά με πίστη στο Θεό πήρε το δρόμο και πήγαινε.  Μετά από λίγο συναντάει έναν φτωχό, που γυρίζει και λέει: «Αχ, δώσε μου κάτι να φάω, γιατί πεθαίνω απ’ την πείνα». Βγάζει, λοιπόν, το κοριτσάκι το ξεροκόμματο που είχε στην ποδίτσα του, του το δίνει και λέει: «Ο Θεός μαζί σου!». Και συνεχίζει το δρόμο του.  Λίγο παρακάτω συναντάει ένα παιδί, που έκλαιγε και θρηνούσε: «Πώς κρυώνει το κεφαλάκι μου, δώσε μου κάτι να τυλιχτώ να μην παγώσω!». Βγάζει ευθύς η μικρή το σκουφάκι της και του το δίνει. Λίγο παρακάτω βλέπει ένα άλλο παιδί, που δεν είχε

  Μια φορά και έναν καιρό, σε μία άχαρη σοφίτα ενός πλούσιου σπιτιού ήταν ένα κουτί, γεμάτο ξεχωριστά, ολόχρυσα, χριστουγεννιάτικα στολίδια. Ήταν μεγάλα παχουλά και φανταχτερά με κόκκινες κορδέλες να αγκαλιάζουν την μέση τους. Η οικογένεια τα φρόντιζε και πάντα τα στόλιζε στην πλευρά του δέντρου που βλέπει στο παράθυρο, έτσι ώστε όλοι να τα καμαρώνουν και να τα αντιλαμβάνονται. Ανάμεσα τους όμως βρισκόταν ένα άσχημο, παραμελημένο στολίδι, μια μικρή γκρι μπάλα. Κανείς δεν το πρόσεχε και δεν το αγαπούσε. Ποτέ κανείς δεν είχε μιλήσει περήφανα για αυτό, ούτε θέλησε ποτέ να το στολίσει στο μεγάλο δέντρο του σαλονιού. Μόνο, καμιά φορά, τα παιδιά του σπιτιού έπαιζαν μπάλα μαζί του, αλλά δεν του άρεσε καθόλου. Το κλωτσούσαν συνέχεια και πονούσε πολύ. Μια φορά μάλιστα, το χτύπησαν τόσο δυνατά ώσπου ράγισε. Μα κάθε πλάσμα, έχει ένα λόγο ύπαρξης και αξία μεγάλη. Μπορεί το στολίδι να μην ήταν μεγάλο και λαμπερό, όμορφο και κομψό. Είχε όμως την μεγαλύτερη φαντασία

  Θεὸς τὸ τεχθέν, ἡ δὲ Μήτηρ Παρθένος. Τὶ μεῖζον ἄλλο καινὸν εἶδεν ἡ κτίσις; Παρθενικὴ Μαρίη Θεὸν εἰκάδι γείνατο πέμπτη. Στις 25 Δεκεμβρίου η αγία Εκκλησία μας γιορτάζει το μεγάλο και ανερμήνευτο γεγονός της κατά σάρκα γεννήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού από την Υπεραγία Θεοτόκο. Μετά τον Ευαγγελισμό της Παρθένου Μαρίας από τον αρχάγγελο Γαβριήλ και ενώ πλησίαζε ο καιρός να τελειώσουν οι εννιά μήνες από την υπερφυσική σύλληψη του Χριστού στην παρθενική της μήτρα, ο Καίσαρ Αύγουστος διέταξε απογραφή του πληθυσμού του ρωμαϊκού κράτους. Τότε ο Ιωσήφ μαζί με τη Θεοτόκο, ξεκίνησαν για τη Βηθλεέμ, για να απογραφούν εκεί. Έτσι ξεκίνησαν από την Ναζαρέτ και ύστερα από κοπιαστικό ταξίδι έφτασαν στην Βηθλεέμ, όπου επειδή είχε συγκεντρωθεί πλήθος κόσμου δεν κατάφεραν να βρουν κατάλυμα, παρά μόνο ένα φτωχικό σπήλαιο. Εκεί η Θεοτόκος γέννησε τον Κύριο Ιησού Χριστό και σπαργάνωσε σαν βρέφος τον Κτίστη των απάντων. Έπειτα Τον έβαλε επάνω στη φάτνη των αλόγων ζώων, διότι «ἔμελλε νὰ ἐλευ

  Μου είπε κάποιος χαμογελώντας ειρωνικά, ότι ζω σε σύννεφο. Μου είπε ότι αυτά που θέλω, αυτά που διεκδικώ, αυτά που ονειρεύομαι και περιμένω, είναι ουτοπίες. Μου είπε κάποιος χαμογελώντας ειρωνικά, ότι ζω σε σύννεφο. Μου είπε ότι αυτά που θέλω, αυτά που διεκδικώ, αυτά που ονειρεύομαι και περιμένω, είναι ουτοπίες. Μου είπε ότι άμα πέσω, θα χτυπήσω πολύ σοβαρά ή θα σκοτωθώ. Θα σπάσω τα πόδια ή τα χέρια μου και πιθανότατα το κεφάλι μου και μετά απ αυτά δεν θα μπορώ ποτέ να ξανανέβω. Με κοίταγε από τα χαμηλά με το ένα χέρι του τοποθετημένο στο σβέρκο και το άλλο μπροστά στα μάτια του γιατί τον ενοχλούσε ο ήλιος. Κι εγώ τον κοίταγα πάνω από το σύννεφο, κρεμασμένη σχεδόν ολόκληρη απ αυτό, με τον ήλιο να καίει το κεφάλι μου και χωρίς να στηρίζομαι πουθενά. Ήθελα να του πω ν ανέβει πάνω για να δει, αλλά ήμουν σίγουρη ότι θ΄αρνηθεί. Προτιμούσε να βγάζει τα συμπεράσματά του από τη σιγουριά που του έδινε η γη που πατούσε. Προτιμούσε να πιστεύει ότι η δική του σιγουριά ήταν κα

    «Έχει ειπωθεί λοιπόν ότι η ευδαιμονία είναι ένα είδος ενέργειας της ψυχής σύμφωνα με την αρετή (εἴρηται γὰρ ψυχῆς ἐνέργεια κατ᾽ ἀρετὴν ποιά τις). […] Εύλογα λοιπόν δεν μπορούμε να ονομάσουμε ούτε το βόδι ούτε το άλογο ούτε κανένα άλλο ζώο ευδαίμον· γιατί κανένα από αυτά δεν μπορεί να συμμετέχει σε αυτή την ενέργεια. Για την ίδια αιτία ούτε ένα παιδί είναι ευδαίμον.» Αριστοτέλης, Ηθικά Νικομάχεια 1099b25-1100a1 Ο Αριστοτέλης δεν έχει συγγράψει ξεχωριστή πραγματεία για τα παιδιά. Οι απόψεις του βρίσκονται διάσπαρτες καταρχήν στα ηθικά του έργα και στη συνέχεια στα πολιτικά και βιολογικά. Η ευδαιμονία είναι για τον ίδιο ο σκοπός της ζωής αλλά δεν έχει για όλους την ίδια σημασία. Κατά τον Αριστοτέλη, η ευδαιμονία δεν μετριέται με την καλοσύνη, την τύχη ή την ηδονή: «Όσοι θεωρούν ευδαίμονα αυτόν που βασανίζεται και έχει βρεθεί σε μεγάλες δυστυχίες, εάν είναι αγαθός, θέλοντας και μη, λένε ανοησίες. Επειδή όμως η ευδαιμονία χρειάζεται την τύχη μερικοί θεωρούν ότι η ευτυ

  Ο έπαινος, οι φιλοφρονήσεις, οι υποσχέσεις, τα δώρα, είναι τα όπλα με τα οποία μπορεί ένας πονηρός άνθρωπος να σας εξαπατήσει και να σας οδηγήσει εκεί που δεν θέλετε πραγματικά να πάτε. Όλοι έχουμε συναντήσει τέτοιους ανθρώπους, ειδικά πολιτικούς, που αγωνίζονται να μας πείσουν πως είναι φίλοι μας και θα εργαστούν για το καλό μας, αρκεί να τους εμπιστευτούμε. Στην πραγματικότητα, πολλοί από αυτούς, θέλουν απλώς να αρπάξουν την εξουσία για δικό τους όφελος. Σήμερα τους λέμε λαϊκιστές, στην αρχαία Ελλάδα τους έλεγαν κόλακες και δημαγωγούς. Οι συμβουλές του Αριστοτέλη Η τέχνη της πειθούς είναι αρχαιότατη και οι πολιτικοί την γνωρίζουν πολύ καλά, σε αντίθεση με τους περισσότερους απλούς πολίτες. Οι οποίοι είτε δεν γνωρίζουν αυτές τις τεχνικές είτε δεν είναι σε θέση να αντισταθούν στη γοητεία τους. Αν δώσουμε όμως προσοχή στις βασικές αρχές αυτής της τέχνης, που παραμένει ίδια εδώ και χιλιετίες, τότε θα ισχυροποιήσουμε τη θέση μας και δεν θα πέφτουμε τόσο εύκολα στην παγί