Prometheus

  Διπλωμάτης, πολιτικός και συγγραφέας. Aνάλωσε τη ζωή του στην προάσπιση των εθνικών υποθέσεων, μέχρις ότου πέσει και ο ίδιος θύμα του Εθνικού Διχασμού το 1920. Μαζί με τους φίλους του Περικλή Γιαννόπουλο και Αθανάσιο Σουλιώτη - Νικολαΐδη, υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους του ελληνικού ρομαντικού εθνικισμού των αρχών του 20ου αιώνα. Με καταγωγή από το Βογατσικό της Καστοριάς, ο Ίων Δραγούμης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 2 Σεπτεμβρίου του 1878. Ήταν ο πέμπτος γιος του δικαστικού και μετέπειτα πρωθυπουργού Στέφανου Δραγούμη και της Ελισάβετ Κοντογιαννάκη. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1897 κατατάχτηκε εθελοντής στον άτυχο για τα ελληνικά όπλα ελληνοτουρκικό πόλεμο. Το 1899 εισήλθε στο διπλωματικό σώμα και το 1902 τοποθετήθηκε ως υποπρόξενος στο Γενικό Προξενείο του Μοναστηρίου. Από τη θέση αυτή και με τη συνεργασία του πατέρα του και του γαμπρού του Παύλου Μελά εργάστηκε επίμονα για την οργάνωση των ορθοδόξων κοινοτήτων της Μακεδονίας κατά των Βούλγαρων σχισματικών

  Το Ήταν ένα μικρό καράβι  θεωρείται ένα κλασικό παιδικό τραγούδι. Η αρχική του προέλευση είναι από το γαλλικό τραγούδι Il était un petit navire  και έγινε μελοποίηση στα ελληνικά.   Το τραγούδι “ Ήταν ένα μικρό καράβι ” δεν είναι τόσο αθώο όσο ακούγεται.   Κρύβει μία ιστορία – και συγκεκριμένα – μία τραγική ιστορία. Εικάζεται πως αναφέρεται σε ένα από τα μεγαλύτερα ναυάγια, στο ναυάγιο της γαλλικής φρεγάτας Μέδουσας που συνέβη το 1816. Το 1816 η γαλλική φρεγάτα Μέδουσα με δύο ακόμα πλοία κατευθύνονταν προς το λιμάνι της Σενεγάλης. Τα τρία πλοία ήταν σταλμένα από την γαλλική κυβέρνηση να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της Σενεγάλης η οποία μέχρι τότε ήταν αγγλική αποικία. Η Μέδουσα, θέλοντας να ξεπεράσει το χρόνο των υπολοίπων πλοίων και να φτάσει πρώτη στο λιμάνι, αύξησε ταχύτητα. Ο καπετάνιος του πλοίου είχε να ταξιδέψει είκοσι χρόνια και δεν έχει διευκρινιστεί πώς ανέλαβε την κυβέρνηση του πλοίου όπως δεν έχει διευκρινιστεί και ποιανού ιδέα ήταν η αύξηση ταχύτητας. Στις 2

  Η ιστορία εξελίσσεται γύρω στο 700 μ.Χ. στην Ιαπωνία. Ένας Γιαπωνέζος κατασκευαστής σπαθιών, που ονομαζόταν Αμακούνι, έκλαιγε, καθώς παρακολουθούσε την αξιολύπητη επιστροφή των τραυματισμένων στρατιωτών της Επαρχίας Γιαμάτο, ύστερα από την ήττα τους... Έμπαιναν στο σιδηρουργείο του και του έδειχναν τα σπασμένα σπαθιά, που είχαν καταστραφεί κατά την διάρκεια της μάχης. Ο Αμακούνι ορκίστηκε πως ποτέ πια δεν θα αισθανόταν υπεύθυνος για το θάνατο των φίλων του και των γειτόνων του, εξαιτίας των σπαθιών του, που έσπασαν την ώρα της μάχης. Μερικοί είπαν ότι ήταν θεία έμπνευση, όμως μετά από αυτό το γεγονός, εκείνο το χρόνο ο Αμακούνι κατασκεύασε το περίφημο παραδοσιακό Γιαπωνέζικο σπαθί! Τον επόμενο χρόνο πλέον έκλαψε από χαρά, καθώς όλοι οι στρατιώτες επέστρεψαν στην πατρίδα, κραδαίνοντας τα γερά σπαθιά τους πάνω από τα κεφάλια τους, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, ενώ περνούσαν από την ανοιχτή πόρτα του σιδηρουργείου του.    ΤΟ ΦΟΒΕΡΟ «ΚΑΤΑΝΑ» και ο ΘΡΥΛΟΣ Από τότε, το μοναδικό

 Ο Προκρούστης, στην ελληνική μυθολογία, ήταν ο απάνθρωπος ιδιοκτήτης μιας μικρής έκτασης στην περιοχή του Κορυδαλλού στην Αττική, στον δρόμο ανάμεσα στην Αθήνα και την Ελευσίνα, εκεί όπου τελούνταν τα ομώνυμα μυστήρια. Ο Προκρούστης είχε μια ιδιόμορφη αντίληψη για τη φιλοξενία: απήγαγε ταξιδιώτες, τους προσέφερε ένα πλουσιοπάροχο δείπνο και μετά τους προσκαλούσε να περάσουν τη νύχτα σ’ ένα πολύ ιδιαίτερο κρεβάτι. Ήθελε το μήκος του κρεβατιού να ταιριάζει απόλυτα στον ταξιδιώτη. Αν ήταν ψηλός και τα πόδια του εξείχαν, ο Προκρούστης τα έκοβε με ένα κοφτερό τσεκούρι· αν ήταν πιο κοντός, τραβούσε τα πόδια του μέχρι να φτάσουν το μήκος του κρεβατιού (λέγεται ότι το πραγματικό του όνομα ήταν Δαμάστης ή Πολυπήμων, αλλά του δόθηκε το προσωνύμιο Προκρούστης, που σημαίνει «αυτός που τανύει», δηλαδή τεντώνει). Σε μια καθαρή περίπτωση θείας δίκης, ο Προκρούστης πιάστηκε στην ίδια του την παγίδα. Ένας από τους ταξιδιώτες έτυχε να είναι ο ατρόμητος Θησέας, ο οποίος λίγο νωρίτερα στην

Ο ποταμός της θλίψης, οι Πύλες του Άδη, το πέρασμα στον άλλο κόσμο ήταν ο ποταμός Αχέρων σύμφωνα με τη μυθολογία. Η ονομασία του ποταμού Αχέροντα προέρχεται από τη λέξη «άχος» που σημαίνει θλίψη αναφερόμενη στη θλίψη του θανάτου. Αχέρων είναι ο Ποταμός χωρίς χαρά, ο ποταμός της θλίψης. Στην αρχαιότητα πίστευαν ότι ο Αχέρων αποτελεί τον ποταμό εκείνο, όπου ο «ψυχοπομπός» Ερμής παρέδιδε τις ψυχές των νεκρών στον Χάροντα για να καταλήξουν στο βασίλειο του Άδη. Η κάθε ψυχή, περνώντας από το πορθμείο του Χάροντα, έπρεπε να δώσει από έναν οβολό για τη μεταφορά, ενώ αξιοσημείωτη είναι η περίπτωση του Μένιππου, τον οποίο αναφέρει ο Λουκιανός, ως τον μοναδικό που διέσχισε τον Αχέροντα χωρίς να πληρώσει.       Το Νεκρομαντείο του Αχέροντα Στο δρόμο του ο ποταμός Αχέρων διασταυρωνόταν με τους Πυριφλεγέθοντα και Κωκυτό, στο σημερινό χωριό Μεσοπόταμος, στο σημείο όπου βρίσκεται το αρχαίο Νεκρομαντείο του Αχέροντα. Η αρμοδιότητα του Νεκρομαντείου του Αχέροντα ήταν διαφορετική από αυτή

Το κείμενο πού ακολουθεί, εστάλη από τον μοναχό Ιωσήφ εις τους εν Χριστώ αδελφούς του εις Κύπρον:  Τελευταίως ήρθεν εδώ στο Άγιον Όρος ένα παιδάκι 16-17 ετών. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Τριών χρόνων οί γονείς του το έδωσαν σε κάτι μάγους εις την Κίναν και το έβαλαν σε Κινέζικο μοναστήρι, οπού πιστεύουν εις τον Βούδα. Μέχρι 11 χρόνων το παιδί έγινε τέλειος μάγος. Διηγείται ό ίδιος δτι μπορούσε να καλέσει οποίον δαίμονα ήθελε. Έχει -λέγει- άλλον δαίμονα για την πορνείαν, άλλον του θυμού, της κατακρίσεως κ.λπ. 'Ηξερε να τους φωνάζει και να του φανερώνονται και να τους προστάζει ότι ήθελε. Πολλές φορές περπατούσε στον αέρα όταν ήθελε και γενικά είχε τους δαίμονες εις την υπηρεσία του, πολλούς των οποίων γνωρίζει τα ονόματα, μεγαλύτερος των οποίων είναι ό Εωσφόρος και ακολουθούν άλλοι οχτώ αρχηγοί. Εις το μοναστήρι ησκήθη επίσης είς την πάλην και έχει τόση τέχνη να χτυπήσει πέτραν να την σπάσει με το χέρι του, πράγμα πού είδαμε να πράττει και εδώ. Γνωρίζει σε τέλειον βαθμόν την πάλη κ

 Βασιζόμενοι στις τοπικές εμπειρίες πραγματικών κατακλύσεων μεγάλων περιοχών λόγω εντόνων βροχοπτώσεων ή ανόδου της στάθμης της θαλάσσης (μεταπαγετώδεις περίοδοι)  και στις σχετικές μνήμες, οι διάφοροι λαοί διαμόρφωσαν ποικίλες εθνικές εκδοχές του μύθου του κατακλυσμού.   Ο μύθος του κατακλυσμού του Δευκαλίωνα ήταν διαδεδομένος σε όλη την Ελλάδα με διάφορες τοπικές παραλλαγές που σηματοδοτούν και την ιστορική πορεία των ελληνικών φύλων προς τους χώρους της οριστικής εγκατάστασης τους: Ήπειρος, Θεσσαλία, Λοκρίδα, Φωκίδα, Αττική, Αρκαδία. Στον «Τιμαίο» του Πλάτωνα (κεφάλαιο 22 και 23) γίνεται αναφορά όχι μόνο στον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, αλλά και σε άλλους παλαιότερους κατακλυσμούς.   Ο Δευκαλίων ήταν γιός του Προμηθέα και της Πανδώρας, της πρώτης γυναίκας που πλάστηκε από τους θεούς, και πήρε για γυναίκα του την Πύρρα, την κόρη της Πανδώρας που απέκτησε με τον Επιμηθέα. Την εποχή εκείνη ζούσε στη Γή η γενεά του χαλκού γένους, το οποίο είχε γίνει τόσο κακιά που ο Δίας είχ

Ο Σαρδανάπαλος ήταν, σύμφωνα με τον Έλληνα συγγραφέα Κτησία, ο τελευταίος βασιλιάς της Ασσυρίας, αν και στην πραγματικότητα τη θέση αυτή κατέχει ο Ασούρ Ουμπαλίτ Β΄ (612-605 π.Χ.). Το βιβλίο του Κτησία Περσικά είναι χαμένο, αλλά γνωρίζουμε το περιεχόμενό του από μετέπειτα συλλογές και από το έργο του Διόδωρου (II.27). Σε αυτή την αναφορά, ο Σαρδανάπαλος που υποτίθεται ότι έζησε το 7ο αιώνα π.Χ., παρουσιάζεται σαν έκφυλη μορφή που περνά τη ζωή του στην τρυφή και έχει έναν καταστροφικό θάνατο. Η θρυλική ηθική παρακμή του Σαρδανάπαλου αργότερα έγινε αντικείμενο θεματολογίας στην λογοτεχνία και τη τέχνη, ειδικά κατά τη Ρομαντική περίοδο. Το όνομα Σαρδανάπαλος πιθανόν είναι παραφθορά του Ασσουρμπανιπάλ, αυτοκράτορα της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας, αλλά ο Σαρδανάπαλος που περιγράφεται από τον Διόδωρο έχει πολύ λίγη σχέση με αυτά που είναι γνωστά για αυτόν τον βασιλιά, που στην πραγματικότητα ήταν στρατιωτικά ισχυρός, αποτελεσματικός και μορφωμένος ηγέτης, που ήταν ηγέτης της μεγαλύτερης αυτοκ

 Στις 15 Δεκεμβρίου του 1890 , έφυγε απο τη ζωή ένας ηρωικός μαχητής, που πάλεψε μέχρι θανάτου για τη διατήρηση της μοναδικότητας της φυλής του.  Καθιστός Ταύρος το όνομά του, συνώνυμο με την αγωνιστικότητά του, καθώς πάλεψε ως μαινόμενος ταύρος για την προστασία της  φυλής του. Ο Καθιστός Ταύρος ήταν ο αρχηγός της  φυλής  Χουνκάπα Λακότα των Σιού  στη Βόρεια Αμερική. Η εμβληματική αυτή παρουσία, με την καθηλωτική φυσιογνωμία, και την αρχηγική προσωπικότητα, ενέπνευσε το σεβασμό και την εμπιστοσύνη στον παραδοσιακό αυτό λαό. Ηγήθηκε με σθένος και αντιτάχθηκε με όλες του τις δυνάμεις ενάντια στο «λευκό» δυνάστη. Όραμά του αποτελούσε η συνένωση όλων των ινδιάνικων φυλών σε μια κοινή δύναμη ενάντια στην εχθρική αμερικανική πολιτική. Ο θάνατός του «καλλιέργησε» δυσμενώς το έδαφος, οδηγώντας στον τραγικό αποδεκατισμό της παραδοσιακής ινδιάνικης φυλής.   Ο βίος του Καθιστού Ταύρου  Γεννήθηκε το 1831 στη φυλή των Χουνκάπα Λακότα. Το πραγματικό του όνομα ήταν Τατάνκα Ιγιοτάκε.  Ωστόσ

  Το δαμασκηνό ατσάλι ήταν ένα μεγάλο μυστήριο για αιώνες, αφού οι επιδόσεις του ήταν γνωστές αλλά ο ακριβής τρόπος κατασκευής του ήταν άγνωστος στον δυτικό κόσμο. Σήμερα, εκτός από το αυθεντικό δαμασκηνό ατσάλι έχουμε και τη μοντέρνα εκδοχή του, που στην πραγματικότητα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Το μυστήριο του δαμασκηνού ατσαλιού ξεκινά κάπου στα βάθη του Μεσαίωνα, όταν οι Σταυροφόροι επέστρεψαν στην Ευρώπη απορημένοι από τις μαγικές (για τα δεδομένα της εποχής) επιδόσεις κάποιων ιδιαίτερα κοφτερών σπαθιών που συνάντησαν στους Άγιους Τόπους. Σε αντίθεση με τα δικά τους, μεγάλα, βαριά και μάλλον χοντροκομμένα σπαθιά, τα σπαθιά των πολεμιστών της Ανατολής ήταν λεπτότερα, και φαίνεται ότι έκοβαν πάρα πολύ καλά, αντίστοιχα με ένα μαχαίρι ή ένα ξυράφι. Η φήμη της εποχής έλεγε ότι ένα τέτοιο σπαθί μπορούσε να κόψει στον αέρα ένα μεταξωτό μαντίλι ή να χωρίσει στα δύο ένα πουπουλένιο μαξιλάρι, άθλοι πραγματικά ανήκουστοι για τα δεδομένα της δυτικής μεταλλουργίας της εποχής.

Το να θέλει κανείς να βοηθήσει το κοινωνικό σύνολο με ανυστερόβουλες πράξεις , είναι μεγάλη αρετή. Η παρακάτω ιστορία, μιλάει για έναν φούρναρη ο οποίος δεν πρόσφερε ποτέ τίποτα. Ωστόσο, ακόμα και αργά, αποφάσισε να αλλάξει τον τρόπο ζωής του.   Δεν ήθελε να βοηθάει κανέναν Ο φούρναρης γκρίνιαζε συνέχεια στην γυναίκα του, που πήγαινε στις εκκλησίες και έδινε στους φτωχούς και στους εράνους. Μια μέρα, εκεί που έβγαλε το ζεστό ψωμί και μοσχοβόλησε η… γειτονιά, ήρθε και στάθηκε στην πόρτα του ένας φτωχός. -Αφεντικό, όλα αυτά τα ψωμιά είναι δικά σου; -Αμ΄ τίνος να’ναι; -Και δεν τα τρως; -Βρε φύγε από δω! -Δώσε μου και μένα ένα ψωμάκι που πεινάω. – Φύγε σου είπα, παράτα με. -Αφεντικό! -Φεύγεις ή δεν φεύγεις; -Αφεντικό! Παρακαλούσε ο φτωχός…   Δεν πρόλαβε να τελειώσει, και ο φούρναρης πετάει ένα ψωμί στο κεφάλι του. Έσκυψε ο φτωχός και το ψωμί τον πήρε ξυστά και έπεσε παραπέρα. Τρέχει, το αρπάζει, κάθεται σε μια γωνιά και το τρώει… Ο φούρναρης όλη μέρα ήταν νευριασμένος για τ

 Ο Μαρδοχαίος Φριζής ήταν Έλληνας Εβραίος αξιωματικός του ελληνικού στρατού. Αποτέλεσε παράδειγμα αξιωματικού και διακρίθηκε για τον ακέραιο, ηρωικό χαρακτήρα του καθώς και για τα ανδραγαθήματά του. Συμμετείχε σε πολεμικές κινητοποιήσεις του ελληνικού στρατού κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Το τέλος του ήταν ηρωικό, στο αλβανικό μέτωπο, κατά τη διάρκεια του έπους του 1940.   Ο νεαρός Μαρδοχαίος Φριζής και το όνειρο του στρατού Ο Μορντεχάι ή Μαρδοχαίος Φριζής, ήρθε στον κόσμο την Πρωτοχρονιά του έτους 1893, από πολύτεκνη εβραϊκή οικογένεια, στη Χαλκίδα. Οι γονείς του, Ιάκωβος και Ιόπη Φριζή, ήταν Ρωμανιώτες Εβραίοι και είχαν 12 αγόρια και 1 κορίτσι. Από μικρός ο Μαρδοχαίος είχε όνειρο να γίνει αξιωματικός στον ελληνικό στρατό παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του, που τον ήθελε έμπορο. Έδωσε εξετάσεις και κατάφερε να περάσει στη στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, την οποία όμως στη συνέχεια εγκατέλειψε χωρίς να γίνει ακριβώς φανερός ο λόγος. Μια εκδοχή είναι ότι ο