Prometheus

  \ Κάποιος αδελφός έκανε μια ερώτηση σ’ έναν άγιο Γέροντα για να έχει μια βάση, ώστε να μην αμαρτάνει με τον λογισμό. “Ας υποθέσουμε -είπε- ότι βλέπω κάποιον να κάνει κάτι και το λέω αυτό σε κάποιον άλλο, και βλέπω ότι δεν τον κατακρίνω, αλλά απλώς το συζητούμε. Αυτό παύει να είναι κατάκριση;” Ο Γέροντας είπε: “Εάν μιλάς με εμπάθεια έχοντας κάτι εναντίον του, είναι κατάκριση, αν όμως είσαι ελεύθερος από πάθος, δεν είναι κατάκριση. Αλλά για να μη μεγαλώνει το κακό, η σιωπή είναι προτιμότερη”.

  = Ἕνας μοναχός ζοῦσε σ’ ἕνα κοινόβιο μοναστήρι ὡς ἡσυχαστής, ἀλλά πολύ συχνά τόν κυρίευε τό  πάθος τῆς ὀργῆς. Σκέφτεται, λοιπόν, καί λέγει στόν ἑαυτό του: «Θά φύγω ἀπό τοῦτο τό μοναστήρι καί θά πάω ν’ ἀσκητεύσω μόνος μου ὡς ἀναχωρητής˙ κι ἐκεῖ, ἅμα δέν ἔχω καμιά σχέση μέ κανέναν καί ἡσυχάζω μόνος μου, θά πάψει νά μ’ ἐνοχλεῖ καί τό πάθος τῆς ὀργῆς». Ἔφυγε, λοιπόν, ἀπό τό μοναστήρι καί πῆγε καί βρῆκε μία σπηλιά, ὅπου προσπάθησε νά ζήσει μόνος του. Καί μία μέρα, βγῆκε νά γεμίσει τό σταμνί του μέ νερό˙ τό γέμισε καί τό ἀκούμπησε κάτω, ἀλλά ξάφνου τό βλέπει ν’ ἀναποδογυρίζει. Τό σήκωσε καί τό γέμισε γιά δεύτερη φορά, μά ἐκεῖνο ἀναποδογυρίστηκε ξανά.  Θύμωσε τότε, τό ἅρπαξε καί τό ’καμε κομμάτια. Ὅμως, σέ λίγο, ὅταν ἦρθε στά σύγκαλά του, κατάλαβε πώς ὅλ’ αὐτά εἶναι καθαρός ἐμπαιγμός του ἀπό τό δαίμονα, καί εἶπε πάλι μέσα του: «Βλέπεις, ἑαυτέ μου; Ἦρθες νά ζήσεις μοναχός σου ὡς ἀναχωρητής, μά πάλι νικήθηκες. Πήγαινε, λοιπόν, καί πάλι νά ζήσεις στό κοινόβιο. Διότι, ἑαυτέ, ὅ

  Κάποτε ένας κυνηγός κατάφερε να πιάσει ένα πουλί πολύ έξυπνο. Τόσο έξυπνο που μπορούσε να μιλά 70 διαφορετικές γλώσσες. Έτσι είπε το πουλί στον άνθρωπο: «Άσε με ελεύθερο κι εγώ θα σου διδάξω τρεις κανόνες της ζωής που θα σου φανούν πολύ χρήσιμοι». «Πες μου τους κανόνες και θα σ’ αφήσω ελεύθερο» , απάντησε ο θηρευτής. «Πρώτα θα μου υποσχεθείς» ανταπάντησε το έξυπνο πουλί «ότι θα κρατήσεις την υπόσχεσή σου και όντως θα μ’ ελευθερώσεις». Κι όταν ο άντρας ορκίστηκε να τηρήσει την υπόσχεσή του, το πουλί είπε : «Ο πρώτος κανόνας είναι ποτέ μη μετανιώνεις για όσα συνέβησαν. Ο δεύτερος κανόνας είναι ποτέ μην πιστέψεις κάτι που καταλαβαίνεις πως είναι αδύνατο ή απίθανο να συμβεί. Ο τρίτος κανόνας είναι ποτέ μην προσπαθήσεις να πιάσεις κάτι από τη φύση του άπιαστο». Έχοντας μιλήσει, το πουλί ζήτησε από το θηρευτή να εκπληρώσει την υπόσχεσή του, αφήνοντάς το ελεύθερο κι έτσι ο άντρας με τη σειρά του άνοιξε τα χέρια του και το άφησε να πετάξει μακρυά. Το πουλί προσγειώθηκε στην κ

  Ο καθένας στη ζωή παίρνει αυτό που αξίζει! Όχι αυτό που νομίζει, ούτε αυτό που ισχυρίζεται, ούτε αυτό που λέει ότι αξίζει με το νου και τη λογική του.  Παίρνει μόνο αυτό που υποσυνείδητα πιστεύει, ακόμα κι αν δηλώνει κάτι άλλο, ο υποσυνείδητος νους καθρεφτίζει οτιδήποτε έχει αποτυπώσει, καλό ή κακό, αληθινό ή ψεύτικο δεν έχει σημασία, εκείνο το δέχεται και το εκπέμπει ως αλήθεια! Κάθε φορά που λέτε: “Άξιζα κάτι καλύτερο!” θα πρέπει να βουτήξετε μέσα σας βαθιά και να δείτε πού βρίσκεται και ποιο είναι το μέρος εκείνο που αμφισβητεί την αξία σας, δηλαδή ποια πεποίθηση υπάρχει σε εσάς, που σας κάνει να απορρίπτετε τον εαυτό σας. Γιατί δεν είναι οι άλλοι που σας απορρίπτουν, οι άλλοι καθρεφτίζουν πάντα τα δικά σας κενά, από ένα σημείο και μετά που ενηλικιώνεστε, οι άλλοι είναι μόνο η δικαιολογία! Ο καθένας στη ζωή παίρνει αυτό που αξίζει!… Γι’ αυτό σταματήστε να παραπονιέστε και να γκρινιάζετε και αρχίστε να διεκδικείτε, να αγωνίζεστε , όχι για να σας εκτιμήσουν οι

  Μια φορά κι έναν καιρό ένας άνθρωπος πήγε στο δάσος κι έψαχνε να βρει κανένα πουλί της προκοπής. Τελικά έπιασε ένα αετόπουλο. Το πήρε στο σπίτι του και το ‘βαλε ανάμεσα στις κότες, στις πάπιες και στα γαλόπουλα, και μόλο που ήτανε αετόπουλο το τάιζε με το ίδιο φαί που τάιζε και τα’ άλλα πουλιά.  Περάσανε πέντε χρόνια. Μια μέρα τον επισκέφτηκε ένας φυσιοδίφης. Εκεί που σεργιανούσαν στον κήπο του είπε: «Αυτό το πουλί δεν είναι κοτόπουλο. Αετός είναι». «Το ξέρω, απάντησε ο ιδιοκτήτης του αετού, αλλά τον έχω εξασκήσει να συμπεριφέρεται σαν κοτόπουλο. Δεν είναι πια αετός. Έγινε κοτόπουλο, μόλο που οι φτερούγες του από τη μιαν άκρη στην άλλη έχουν μήκος 15 πόδια». «Όχι, του λέει ο φυσιοδίφης, εξακολουθεί να είναι αετός, έχει την καρδιά ενός αετού και θα τον κάνω να πετάξει στον ουρανό». «Είναι κοτόπουλο και δε θα πετάξει ποτέ», ξαναλέει ο ιδιοκτήτης του. Συμφωνήσανε τότε να κάνουν ένα πείραμα. Ο φυσιοδίφης πήρε τον αετό τον σήκωσε ψηλά και του είπε επιτατικά: «Αετέ, είσαι ένας

  Κάποτε, μια νεαρή κοπέλα πήγε να επισκεφθεί τον πατέρα της. Έχοντας ένα λυπημένο ύφος στο πρόσωπό της, τον ρώτησε: -Μπαμπά έχω μπουχτίσει πια με όλα. Όλα, από την προσωπική μου ζωή μέχρι την καριέρα μου πάνε άσχημα. Δεν έχω άλλη δύναμη να τα αντιμετωπίσω. Τι να κάνω; Και ο πατέρας της απάντησε: -Έλα να σου δείξω, της είπε. Αμέσως, πήρε 3 τηγάνια με νερό και τα έβαλε πάνω στο μάτι της κουζίνας. Έπειτα, πήρε ένα καρότο, ένα αυγό και λίγο καφέ και τα έριξε στα 3 διαφορετικά τηγάνια. Μετά από λίγα λεπτά έκλεισε το μάτι της κουζίνας και ρώτησε την κόρη του: -Τι πιστεύεις, ότι έπαθαν; -Το καρότο και το αυγό έβρασαν και ο καφές διαλύθηκε, αποκρίθηκε η νεαρή γυναίκα. -Φυσικά, απάντησε ο πατέρας, αλλά αν ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά θα δούμε, ότι το καρότο που ήταν σκληρό, όταν έβρασε έγινε μαλακό. Από την άλλη, το αυγό ήταν εύθραυστο και όταν έβρασε έγινε σκληρό. Εξωτερικά δείχνουν ακριβώς ίδια με πριν, εσωτερικά όμως είναι τελείως διαφορετικά, επειδή δέχθηκαν επίδραση

«Η Κυρία με τη λάμπα», «Ο Άγγελος της Κριμαίας», η πρώτη γυναίκα που πήρε ποτέ το παράσημο Αξίας (Order of Merit). Η γυναίκα που έτρεχε τις νύχτες στα στρατιωτικά νοσοκομεία, με μοναδικό φως μια λάμπα πετρελαίου, είναι η γυναίκα που δημιούργησε το επάγγελμα της σύγχρονης νοσηλεύτριας. Αυτή είναι η Βρετανίδα Φλόρενς Ναϊτινγκέϊλ, η γυναίκα που αφιέρωσε τη ζωή της στη φροντίδα του ανθρώπου που υπέφερε. Η πρωτεργάτρια της σύγχρονης νοσηλευτικής το έβαλε σκοπό να αλλάξει δραστικά τις κακές υγειονομικές συνθήκες και τον τρόπο λειτουργίας των νοσοκομείων του καιρού της. Η πρωτοπόρος της μοντέρνας νοσηλευτικής έκανε ωστόσο και κάτι ακόμη: μέσα από τα γραπτά της για την ιδανική λειτουργία του συστήματος περίθαλψης βοήθησε να γίνουν ανακατατάξεις στα υγειονομικά πλαίσια σε παγκόσμια κλίμακα. Επίσης η νοσηλευτική σχολή που ίδρυσε στο Λονδίνο έγινε πρότυπο εκπαιδευτικής δομής. «Τι ήταν μια νοσοκόμα πριν από τη μις Φλόρενς; Τίποτε ή εντελώς ασήμαντη. Τα αποβράσματα της κοινωνίας, μ

Μια Αρχαία Κινέζικη ιστορία λέει ότι μια αόρατη κόκκινη κλωστή συνδέει όλους εκείνους που προορίζονται για να συναντηθούν ανεξάρτητα από το χρόνο, τον τόπο, ή τις περιστάσεις. Το νήμα μπορεί να τεντώσει ή μπερδευτεί, αλλά ποτέ δεν σπάει… Πολλές φορές δύο επιφανειακά άσχετα μεταξύ τους γεγονότα που δεν μπορούν να ερμηνευτούν μπορεί να συνδέονται και να έχουν το νόημα τους. Οι περισσότεροι αυτό το ονομάζουν σύμπτωση, η τύχη. Ο Καρλ Γιούνγκ το ονομάζει συγχρονικότητα η αόρατο κοσμικό ιστό. Πολλές φορές συμβαίνουν κάποια γεγονότα στη ζωή μας και που μας οδηγούν την κατάλληλη στιγμή στα κατάλληλα άτομα έτσι ώστε να προχωρήσουμε τη ζωή μας προς μια νέα σημαντική κατεύθυνση. Οταν λειτουργούμε σαν όλα όσα μας συμβαίνουν έχουν ένα νόημα και ένα σκοπό, μαθαίνουμε σιγά σιγά την τέχνη του συγχρονισμού και τότε διαπιστώνουμε ότι δεν είμαστε μόνοι αλλά είμαστε προνομιούχα άτομα στα οποία προσφέρεται στήριξη, καθοδήγηση, έμπνευση και όλα αυτά που χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε προς τη

  Ένας ηλικιωμένος ξυλουργός κόντευε να βγει στη σύνταξη, και είπε στο αφεντικό του τα σχέδια του για να φύγει και να ζήσει πιο ξεκούραστα μαζί με τη γυναίκα του. Βέβαια δεν θα συνέχιζε να βγάζει τόσα λεφτά, όμως έπρεπε να βγει στη σύνταξη. Θα τα κατάφερναν. Ο εργολάβος του στεναχωρήθηκε που θα έφευγε ένας τόσο καλός μάστορας, και ζήτησε από τον ξυλουργό αν θα μπορούσε να του χτίσει άλλο ένα σπίτι σαν προσωπική του χάρη. Ο ξυλουργός είπε ναι, όμως όσο περνούσε ο καιρός δεν ήταν δύσκολο να παρατηρήσει κάποιος πως δεν δούλευε με όλη του τη καρδιά. Χρησιμοποιούσε υλικά κατώτερης ποιότητας, και έκανε επιπόλαιη δουλειά. Ήταν ο χειρότερος τρόπος για να τελειώσει μια καριέρα γεμάτη αφοσίωση και επιτυχίες. Όταν ο ξυλουργός τελείωσε το έργο, ήρθε ο εργολάβος να επιθεωρήσει το σπίτι. Έδωσε το κλειδί της εισόδου στον ξυλουργό και του είπε, «Αυτό το σπίτι είναι δικό σου, ένα δώρο από μένα για σένα.» Ο ξυλουργός έμεινε άναυδος! Τι κρίμα! Αν μόνο ήξερε πως έχτιζε το δικό του σπίτι

Πάσα πνοή, δόξαζε Πνεῦμα Κυρίου, Δὲ οὗ πονηρῶν πνευμάτων φροῦδα θράση. «....Καὶ εἰς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ κύριον καὶ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν πατρὶ καὶ υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν....» Την Δευτέρα μετά την Πεντηκοστή, η Εκκλησία μας εορτάζει το Άγιο Πνεύμα. Το Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, το οποίο εκπορεύεται εκ του Πατρός. Είναι ομοούσιο με τα πρόσωπα του Πατρός και του Υιού και κατά το Σύμβολο της Πίστεως «συνπροσκυνείται και συνδοξάζεται» με τον Πατέρα και με τον Υιό, ίσο κατά τη λατρεία και την τιμή. Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος Μεγάλα είναι και ξεπερνούν την ανθρώπινη λογική τα χαρίσματα που μάς δώρισε σήμερα ο φιλάνθρωπος Θεός. Γι’ αυτό ας χαρούμε όλοι μαζί και σκιρτώντας από αγαλλίαση ας ανυμνήσουμε τον Κύριό μας. Γιατί η σημερινή ημέρα είναι για μάς εορτή και πανηγύρι.Όπως δηλαδή διαδέχονται η μια την άλλη οι εποχές και οι κινήσεις του ήλιου, έτσι ακριβώς και στην Εκκλησ

  Πνοῇ βιαίᾳ γλωσσοπυρσεύτως νέμει, Χριστὸς τὸ θεῖον Πνεῦμα τοῖς Ἀποστόλοις. Ἐκκέχυται μεγάλω ἑνὶ ἤματι Πνεῦμ' ἁλιεῦσι. «Τη αυτή ημέρα, Κυριακή ογδόη από του Πάσχα, την αγίαν Πεντηκοστήν εορτάζομεν. Πνοή βιαία γλωσσοπυρσεύτως νέμει, Χριστός το θείον Πνεύμα τοις Αποστόλοις. Εκκέχυται μεγάλω ενί ήματι Πνεύμ' αλιεύσι. Ταις των αγίων Αποστόλων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν» Μετά την Ανάληψη του Κυρίου στους ουρανούς, οι Απόστολοι και οι υπόλοιποι μαθητές του, καθώς και οι γυναίκες που από την αρχή τον είχαν ακολουθήσει, η Παναγία Παρθένος Μαρία η Μητέρα του, περίπου 120 άτομα, γύρισαν στο όρος των Ελαιών στην Ιερουσαλήμ και, μπαίνοντας στο υπερώο, δηλαδή στον πάνω όροφο του σπιτιού εκεί, περίμεναν με προσευχή την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με την υπόσχεση του Σωτήρα Χριστού. Στο μεταξύ εκεί, εξέλεξαν και τον Ματθία και τον συναρίθμησαν με τους ένδεκα Αποστόλους. Τότε αυτοί πληρωθέντες από το Πνεύμα το Άγιο, άρχισαν να κηρύττουν και να

  Μία μέρα ο Διογένης έτρωγε ένα πιάτο φακές καθισμένος στο κατώφλι ενός τυχαίου σπιτιού. Δεν υπήρχε σε όλη την Ελλάδα πιο φθηνό φαγητό από μία σούπα με φακές. Μ’ άλλα λόγια, αν έτρωγες φακές σήμαινε ότι βρισκόσουν σε κατάσταση απόλυτης ανέχειας. Πέρασε ένα απεσταλμένος του άρχοντα και του είπε: «Α! Διογένη, Αν μάθαινες να μην είσαι ανυπότακτος κι αν κολάκευες λιγάκι τον άρχοντα, δε θα ήσουν αναγκασμένος να τρως συνέχεια φακές.» Ο Διογένης σταμάτησε να τρώει, σήκωσε το βλέμμα και κοιτάζοντας στα μάτια τον πλούσιο συνομιλητή του αποκρίθηκε: «Α, φουκαρά αδελφέ μου!» Αν μάθαινες να τρως λίγες φακές, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να υπακούς και να κολακεύεις συνεχώς τον άρχοντα.»

Αν ρωτούσες μια μύγα, αν έχει δει κανένα λουλούδι στα μέρη που συχνάζει, θα απαντούσε ως εξής: “Δεν έχω δει κανένα λουλούδι. Αλλά από την άλλη δεν υπάρχουν και πολλά ωραία πράγματα στον βούρκο.” Το περισσότερο που μπορείτε να ακούσετε από την μύγα είναι ιστορίες σκουπιδιών, αφού έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής, ψάχνοντας μέσα στα σκουπίδια. Αν, όμως, ρωτήσετε μια μέλισσα αν έχει δει καθόλου βρωμιά στο περιβάλλον της, θα απαντούσε το εξής: “Βρωμιά; Όχι δεν έχω δει καθόλου βρωμιά πουθενά. Το μόνο που έχω δει εδώ τριγύρω είναι όμορφα αρώματα λουλουδιών.” Πάντα θα υπάρχουν εκείνοι, που μόλις μπαίνουν σε ένα λιβάδι που ανθίζει, θα βρουν το πιο απαίσιο μέρος και θα καθίσουν να κολυμπούν στον βούρκο για πάντα. Αλλά, υπάρχουν και αυτοί που θα ψάξουν για μια μικρή όμορφη γωνία, ακόμα και μέσα σε έναν βούρκο, και θα περάσουν τον χρόνο τους στην πνευματική τροφή, που τους προσφέρει το μέρος. Στην ζωή παίρνουμε μόνο αυτό που ψάχνουμε…

      Η αλεπού έκατσε ήσυχα δίπλα στον μικρό πρίγκιπα για αρκετή ώρα και του είπε: “Σε παρακαλώ…εξημέρωσέ με!” “Θέλω πολύ να το κάνω”, είπε ο μικρός πρίγκιπας. “Αλλά δεν έχω αρκετό χρόνο. Έχω να ανακαλύψω καινούργιους φίλους και πολλά πράγματα να μάθω.” “Ο άνθρωπος μπορεί να καταλάβει μόνο αυτά που μπορεί να εξημερώσει”, είπε η αλεπού. “Οι άνθρωποι δεν έχουν πια χρόνο να κατανοήσουν τα πράγματα. Αγοράζουν έτοιμα πράγματα από τα μαγαζιά. Αλλά κανένα κατάστημα δεν πουλάει φιλία, οπότε οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με!” “Τι πρέπει να κάνω για να σε εξημερώσω;”, ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας. “Μάθε να είσαι υπομονετικός”, απάντησε η αλεπού. “Για παράδειγμα, αν στις 3 το μεσημέρι είμαι χαρούμενη, αν έρθεις να με βρεις στις 4 θα σου μεταδώσω την χαρά μου. Όσο περνάει η ώρα θα νιώθω όλο και πιο χαρούμενη. Στις 4 θα έχω αρχίσει ήδη να ανησυχώ. Ξέρω πόσο πολύτιμη είναι η ευτυχία. Αν έρθει σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, δεν θα ξέρω πως να προετοιμάσω

  Ενα βράδυ ένας γέρος (Ινδιάνος) της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Είπε: «Γιέ μου», η μάχη γίνεται μεταξύ δυο «λύκων» που υπάρχουν σε όλους μας. Ο ένας λύκος είναι το Κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η ενοχή, η προσβολή,η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία και το εγώ. Ο άλλος είναι το Καλό. Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία,η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό.» Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό, και μετά ρώτησε τον παππού του: «Ποιος λύκος νικάει;» Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε: «Αυτός που ταΐζεις».

  Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ψαράκι που το έλεγαν Μάτεο. Το ψαράκι αυτό ζούσε σε μια θάλασσα μακρινή, λίγο μικρή μεν, αλλά γεμάτη ψάρια, πολλά άλλα ψάρια. Πρέπει ακόμα να σας πω ότι αυτό το ψαράκι έμενε με τους γονείς του. Κι ότι ο ψαρομπαμπάς του και η ψαρομαμά του ήταν πολύ αυστηροί μαζί του. Δεν ξέρουμε γιατί, αλλά το εμπόδιζαν να κάνει ένα σωρό πράγματα*. Του καταλόγιζαν ότι κολυμπούσε, ότι έπαιζε, ότι έκανε θόρυβο με το στόμα του, με δυο λόγια, το ψαράκι αυτό είχε πάντα την αίσθηση ότι δεν έκανε ποτέ αυτό που έπρεπε. Συχνά αναρωτιόταν εάν οι γονείς του ήταν οι αληθινοί γονείς του, τόσο αυστηροί φαίνονταν. Αλλά πρώτα απ΄όλα τους φοβόταν πολύ, κυρίως τον μπαμπά του, τη μαμά του λιγότερο, αλλά τη φοβόταν λίγο κι αυτή. Αυτό το φόβο τον έκρυβε πολύ βαθιά μέσα του, ποτέ, ποτέ δεν θα τον ομολογούσε σε κανέναν. Σε ποιον να μιλήσει άλλωστε; Τα άλλα ψάρια δεν έδειχναν να φοβούνται. Έτσι κάθε πρωί, αυτό το ψαράκι που το έλεγαν Μάτεο, όταν έφτανε στο σχολείο των ψαριών, ξέ

Σπουδαία ερμηνεύτρια του ελαφρού τραγουδιού, με τη μοναδική βραχνάδα και το τζαζ ηχόχρωμα στη φωνή της. Διακρίθηκε και στο λαϊκό τραγούδι από τις αρχές της δεκαετίας του ‘70. Μεγάλες της επιτυχίες τα τραγούδια «Σε βλέπω στο ποτήρι μου», «Σ' αγαπώ», «Μα αύριο κύριε», «Αγόρι μου», «Χίλιες βραδιές», «Σκλάβα», «Ερωτά μου ανεπανάληπτε», «Αν είναι η αγάπη αμαρτία», «Κι έκλαιγε μαζί μου ο θεός» και «Θέλω κοντά σου να μείνω». Η Ευγενία Βραχνού, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 10 Φεβρουαρίου 1939. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια μετά το χωρισμό των γονιών της και μεγάλωσε με τη γιαγιά της. Στα 14 της αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, επειδή ο πατέρας της δεν της επέτρεπε να βλέπει τη μητέρα της.  Αρχικά σκόπευε να σπουδάσει στη Φυσικομαθηματική Σχολή. Μετά όμως τη γνωριμία της με τον συνθέτη Μίμη Πλέσσα, τον οποίο θεωρούσε μέντορά της, αποφάσισε να ασχοληθεί με το τραγούδι, παρά την αντίδραση του πατέρα της. Με προτροπή του Πλέσσα έδωσε εξετάσεις στο ΕΙΡ και προσλήφθ

 Ένας άνδρας και μια γυναίκα, παρ’ όλο που έζησαν μαζί 30 χρόνια, δεν είχαν παιδιά. Την ημέρα του τριακοστού έτους της συζυγικής ζωής, η γυναίκα όπως πάντα, έψησε ένα στρογγυλό ψωμάκι. Τέτοια ψωμάκια έκανε κάθε πρωί. Ήταν σαν παράδοση. Όπως πάντα, το έκοψε εγκάρσια στα δύο και άπλωσε το χέρι της με το πάνω μέρος της κόρας του ψωμιού στον σύζυγό της, όμως μετά σταμάτησε την κίνηση του χεριού και σκέφτηκε: “Την ημέρα του τριακοστού έτους της συζυγικής ζωής μας, νομίζω πως έχω το δικαίωμα να φάω εγώ αυτό το ροδοκόκκινο μέρος του ψωμιού. 30 χρόνια το ονειρευόμουνα. Στο κάτω-κάτω 30 χρόνια ήμουν πιστή και καλή σύζυγος και νοικοκυρά, πόσες δυνάμεις και υγεία αφιέρωσα στην οικογένειά μας”. Η γυναίκα πήρε την απόφαση και έδωσε στον σύζυγό της το κάτω μέρος του ψωμιού, ενώ το χέρι της έτρεμε από την παραβίαση της παράδοσης 30 ετών! Ο άνδρας της πήρε το κάτω μέρος του ψωμιού και είπε συγκινημένος: – Πόσο ανεκτίμητο δώρο μου έκανες σήμερα, αγάπη μου! Εδώ και 30 χρόνια δεν έ

    …Ποτέ δεν είχα δει τη μητέρα μου να γελάει• χαμογελούσε μόνο, και τα βαθουλά μαύρα μάτια της κοίταζαν τους ανθρώπους γεμάτα υπομονή και καλοσύνη. Πηγαινοέρχονταν σαν πνέμα αγαθό μέσα στο σπίτι, κι όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι αθόρυβα, σαν να ‘χαν τα χέρια της μιαν καλοπροαίρετη μαγική δύναμη, που κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινή ανάγκη. Μπορεί και να ‘ναι η νεράιδα, συλλογιζόμουν κοιτάζοντάς την σιωπηλά, η νεράιδα που λεν τα παραμύθια, και κινούσε το παιδικό μυαλό μου η φαντασία να δουλεύει: μια νύχτα ο πατέρας μου, περνώντας από τον ποταμό, την είδε να χορεύει στο φεγγάρι, χίμηξε, της άρπαξε το κεφαλομάντηλο, κι από τότε την έφερε στο σπίτι και ψάχνει να βρει το κεφαλομάντηλο, να το ρίξει στα μαλλιά της, να γίνει πάλι νεράιδα και να φύγει. Την κοίταζα να πηγαινοέρχεται, ν’ ανοίγει τα ντουλάπια και τις κασέλες, να ξεσκεπάζει τα πιθάρια, να σκύβει κάτω από το κρεβάτι, κι έτρεμα μην τύχει και βρει το μαγικό κεφαλομάντηλο της και γίνει άφαντη. Η τρομάρα αυτή βάστ

Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές! Κι ότι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου, Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου! Χτισ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ! Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει, Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη. Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθιά, Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει. Σκάψε βαθιά. Τι κι’ αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει; Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη, Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι! Κωστής Παλαμάς

  Λένε ότι μια ομάδα νέων ακροβατών προετοίμαζε συστηματικά ένα εξαιρετικό νούμερο. Την προπόνηση τους είχε αναλάβει ένας γέρος άνθρωπος του τσίρκου, που μετέδιδε την εμπειρία του με μοναδική αφοσίωση. Ο άνθρωπος αυτός είχε δυο εντελώς διαφορετικές συμπεριφορές. Από τη μια μεριά έδειχνε μεγάλη κατανόηση για τα λάθη, ενθάρρυνε τους νέους να συνεχίζουν την προπόνηση και να διορθώνονται ξανά και ξανά. Σε κάθε αποτυχία τούς διαβεβαίωνε ότι ήταν καταπληκτικοί κι ότι θα γίνονταν οι καλύτεροι ακροβάτες. Ωστόσο, όταν όλα πήγαιναν καλά μεταμορφωνόταν σε άλλο δάσκαλο. Τότε τους έλεγε ότι η σύμπτωση δεν ήταν καλός σύμβουλος, ότι ήταν όλοι τους ένα τσούρμο άχρηστοι και στην πραγματικότητα δεν άξιζαν τίποτα. Ένας από τους διευθυντές του θεάματος που είχε παρατηρήσει αυτή του την διπλή στάση, του μίλησε ανήσυχος για το θέμα αυτό, που θεωρούσε λάθος και παράλογη ασυναρτησία. Εσύ κάνεις λάθος , του είπε ο δάσκαλος. Δεν υπάρχει κανένα λάθος. Όταν δεν κάνουν κάτι καλά ή κάνουν κάτι μ

Το « δεν ξέρω » ή το « δεν μπορώ να έχω άποψη » δεν προκαλεί στα social media, emoji, ούτε «αντιδράσεις», ούτε σχόλια, ούτε κοινοποιήσεις. Εμπεριέχει όμως, μέσα στην αδυναμία του, ένα ισχυρό αντίδοτο στον ορυμαγδό «αυθεντίας» που κατακλύζει τη δημόσια συζήτηση στο εξωτερικό. Τα social media και οι ημιμαθείς “αυθεντίες” «Έχουμε ανάγκη να ακούμε πιο συχνά τη φράση “δεν ξέρω” σε έναν κόσμο γεμάτο άμεσες online αποψάρες». Αυτό γράφει η Amelia Tait σε άρθρο της στον “New Statesman” Το προφανές τονίζει η αρθρογράφος, καθώς εμφανίζεται απαυδισμένη από αυτό που όλοι μας λίγο-πολύ διαπιστώνουμε καθημερινά. Με την εμπλοκή μας στο πολύβουο αντηχείο των social media, όπου βασιλεύει ο νόμος του ξερόλα. Του ξερόλα που κάθεται αμπαρωμένος στις ατζέντες, στις βεβαιότητες και στις δοξασίες του. Αυτού που εξαπολύει «εμπεριστατωμένες» απόψεις επί παντός επιστητού από το πληκτρολόγιο. Αυτό που «πονάει» πιο πολύ στο κείμενο είναι η –επίσης προφανής– διαπίστωση ότι στο έντονα ανταγωνιστικό σπ

Ο Μέγας Ναπολέων ήταν ως γνωστό κοντός, πολύ κοντός. Στη Σχολή Ευελπίδων μπήκε σε ηλικία 15 ετών πρώτος και ανέλαβε την αρχηγία της τάξης του με το βαθμό του λοχία. Οι συμμαθητές του, του κόλλησαν το παρατσούκλι «ο λοχίας, ο κοντός». Ο Ναπολέων το άκουγε και σιωπούσε. Όταν, όμως, έλαβε πάλι πρώτος το βαθμό του ανθυπολοχαγού, κατά την τελετή της απονομής των πτυχίων, έλυσε τη σιωπή του και απευθυνόμενος στο ακροατήριο είπε: «Σας υπόσχομαι ότι του λοιπού όλοι σας θα με προσφωνείτε Υψη­λότατε». Και τήρησε την υπόσχεσή του. Στα τριάντα του έγινε αρχιστράτηγος και στα πενήντα του αυτοκράτορας. © SanSimera.gr

  Κάποιες έρευνες υποστηρίζουν ότι η κλασική μουσική έχει θετικό αντίκτυπο στον ύπνο εξαιτίας της επιρροής της πάνω στο παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα- το σύστημα που είναι υπεύθυνο, μεταξύ άλλων, για την ξεκούραση και την πέψη του οργανισμού. Εδώ και αιώνες οι κλασικοί συνθέτες εξασκήθηκαν στο να μεταδίδουν συναισθήματα στο ακροατήριό τους. Για παράδειγμα ο Σοπέν θεωρείται ως ο «ποιητής του πιάνο» εξαιτίας της ρομαντικής φινέτσας και του εκλεπτυσμένου συναισθήματος που μεταδίδει, πράγμα που τον καθιστά κατάλληλο για όσους πάσχουν από αϋπνία. Ο Σοπέν έπασχε και ο ίδιος από αϋπνία και παραπονιόταν ότι «ενώ οι παρτιτούρες μου κοιμούνται, εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ».    Οι περίφημες «Νυχτωδίες» του-αποκαλούμενες έτσι εξαιτίας της επίκλησής τους προς τη νύχτα-, αποτελούν νωθρές μελωδικές συνθέσεις και είναι προάγγελμα του ύπνου. Άλλες συνθέσεις που έχουν την ίδια χρήση είναι το “Gymnopédies” του Erik Satie ή το “Clair de Lune” του Claude Debussy ή τα κονσέρτα για βιολί του B

Μια γυναίκα φρόντιζε τον κήπο του σπιτιού της, όταν ξαφνικά βλέπει τρεις γέροντες, φορτωμένους με τις εμπειρίες της ζωής, να την πλησιάζουν στην είσοδο του σπιτιού . Παρ’όλο που δεν τους γνώριζε, τους είπε: – Δεν σας γνωρίζω, όμως πρέπει να πεινάτε. Περάστε, αν θέλετε, να φάτε κάτι. Αυτοί την ρωτάνε: – Ο άντρας σου είναι στο σπίτι; – Όχι, δεν είναι εδώ, απάντησε εκείνη. – Τότε δεν μπορούμε να έρθουμε, της λένε οι γέροντες. Όταν επιστρέφει ο σύζυγος, η γυναίκα του περιγράφει το περιστατικό. – Ας έρθουν τώρα που επέστρεψα! απαντά ο σύζυγός της Η γυναίκα βγαίνει έξω να προσκαλέσει ξανά τους γέροντες στο τραπέζι, μιας και ήταν ακόμη εκεί. – Δεν μπορούμε να έρθουμε όλοι μαζί, της λένε οι τρεις γέροντες Η γυναίκα, έκπληκτη, τους ρωτά το γιατί! Ο πρώτος, λοιπόν, από τους τρεις της εξηγεί ξεκινώντας να της συστήνεται: – Είμαι ο Πλούτος, της λέει. Της συστήνει, μετά, τον δεύτερο που είναι η Ευτυχία . Και, τέλος, τον τρίτο που είναι η Αγάπη . – Τώρα, της λένε, πήγαινε στον άν

Μια φορά και ένα καιρό ένας πλούσιος επιχειρηματίας αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι για να γεμίσει τις μπαταρίες του. Πήρε το αεροπλάνο και ταξίδεψε σε τόπους μακρινούς. Σε ένα χωριό δίπλα στη θάλασσα έκατσε μερικές μέρες. Εκεί παρατήρησε τους ανθρώπους του χωριού και διαπίστωσε ότι ένας ψαράς έδειχνε πιο ευτυχισμένος από όλους τους άλλους. Ο επιχειρηματίας τον πλησίασε και θέλησε να μάθει το γιατί. Εκείνος του απάντησε ότι ξυπνούσε κάθε πρωί, έτρωγε πρωινό με την γυναίκα του και τα παιδιά του. Ύστερα πήγαινε τα παιδιά σχολείο και αυτός για ψάρεμα, και η γυναίκα του ζωγράφιζε. Αργότερα επέστρεφε στο σπίτι με αρκετά ψάρια για να φάνε κι έριχνε ένα υπνάκο. Μετά το βραδινό, πηγαίνανε βόλτα με τη γυναίκα του στην παραλία να χαζεύουμε το ηλιοβασίλεμα, ενώ τα παιδιά κολυμπούσαν. Ο επιχειρηματίας έμεινε άναυδος: Αυτό κάνεις κάθε μέρα; Τις περισσότερες μέρες, ναι. Απάντησε ο ψαράς. Και κάθε μέρα πιάνεις αρκετά ψάρια; Ρώτησε ο επιχειρηματίας. Ναι, απάντησε ο ψαράς. Υπάρχουν πολ

Ήταν κάποτε μία σαρανταποδαρούσα που ήξερε να χορεύει υπέροχα με τα σαράντα ποδαράκια της. Κάθε φορά που χόρευε μαζεύονταν γύρω της όλα τα ζώα του δάσους για να τη θαυμάσουν. Όλα ήταν γοητευμένα από την τέχνη της. Μόνο ένα ζώο δεν άντεχε, από τη ζήλια του, ο βάτραχος. Σκεφτόταν συνεχώς πώς θα την έκανε να σταματήσει το χορό. Δε μπορούσε, φυσικά, να πει ότι ο χορός δεν του άρεσε και δε μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο ίδιος χόρευε καλύτερα γιατί  απλά, κανείς δε θα τον πίστευε. Με τα πολλά, σκέφτηκε ένα πραγματικά διαβολικό σχέδιο. Κάθισε και έγραψε στη σαρανταποδαρούσα ένα γράμμα. «Ασύγκριτη χορεύτρια σαρανταποδαρούσα, είμαι ένας ταπεινός θαυμαστής της εξαίσιας χορευτικής σου τέχνης και πολύ θα ήθελα να μάθω πώς ακριβώς χορεύεις. Σηκώνεις πρώτα το αριστερό πόδι υπ’ αριθμ.27 και ύστερα το δεξί πόδι υπ’ αριθμ.12; Ή αρχίζεις το χορό σηκώνοντας το δεξί πόδι υπ’ αριθμ.33 και ύστερα το δεξί πόδι υπ’ αριθμ.39; Περιμένω με ανυπομονησία την απάντησή σου. Με όλη μου την αγάπη, το Βα

«Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σαν τα φύλλα που πέφτουν, στριφογυρίζουν στον αέρα, σείονται και σωριάζονται στο χώμα. Λίγοι είναι σαν αστέρια, που πηγαίνουν σε σταθερή τροχιά, κανένας άνεμος δεν τα φτάνει και έχουν μέσα τους την πορεία και τον νόμο τους.» - Έρμαν Έσσε   Υπάρχουν εκεί έξω τόσοι λαβύρινθοι, άβυσσοι, βαρίδια. Και υπάρχουν και τόσες πεδιάδες, βουνοπλαγιές, “τούνελ” με φως, και πράγματα που σε ανεβάζουν. Το να έχεις παρέα δεν είναι πάντοτε καλό. Δες ποιους ακολουθείς, τόσο στη ζωή όσο και στα κοινωνικά δίκτυα. Σαν σύνολο, φωτίζουν ή μαυρίζουν την ύπαρξη; Καμιά φορά πρέπει να μείνεις και μόνος. Και καμιά φορά ο μόνος τρόπος να σε βρεις, είναι να σε χάσεις. Η συναναστροφή σε γενικές γραμμές καλό είναι να συμβαίνει με ανθρώπους που έχουν ποιότητες, βιώματα, σοφία και λάμψη. Οφείλεις να προσέχεις αρκετά και συνειδητά τον κύκλο σου. Χρειάζεσαι ανθρώπους που ανάβουν τη φωτιά μέσα στην καρδιά, την ψυχή και το μυαλό σου. Όχι ανθρώπους που στη σβήνουν, για το όποι

Ο Μικρός ήταν πολύ κακόκεφος. Κλείστηκε στο δωμάτιο κι άρχιζε να στριφογυρίζει κι όλα τα πράγματα ν΄ αναποδογυρίζει. Τις ζωγραφιές από τον τοίχο ξεκολλούσε Κι όλα τα παιχνίδια του χαλούσε. « Θεέ μου! » είπε η Μαμά « τι έχεις πάθει; » « Είμαι ένα ανάποδος και γκρινιάρης μικρός και κανείς δε μ΄αγαπάει » είπε ο Μικρός. « Μικρέ μου » είπε η Μαμά « όπως και να ΄σαι, εγώ πάντα θα σ΄αγαπώ ». « Κι αν ήμουνα αρκούδος, πάλι θα με φρόντιζες και θα μ΄ αγαπούσες; » ρώτησε ο Μικρός. « Φυσικά » είπε η Μαμά. « Εγώ θα σ΄ αγαπώ ό, τι κι αν γίνει ». « Αν όμως γινόμουν πράσινο έντομο, πάλι θα μ΄αγαπούσες, πάλι θα με αγκάλιαζες και θα με φιλούσες; » ρώτησε ο Μικρός. « Φυσικά » είπε η Μαμά. « Εγώ θα σ΄ αγαπώ ό, τι κι αν γίνει» «Ό, τι κι αν γίνει;» είπε ο Μικρός και χαμογέλασε. « Κι αν ήμουν κροκόδειλος; » ρώτησε ξανά ο Μικρός. « Θα σε αγκάλιαζα και θα σε αγαπούσα και τη νύχτα θα σου τραγουδούσα » είπε η Μαμά. « Χαλάει ποτέ η αγάπη; Λυγίζει άραγε ποτέ και σπάει; Κι αν ναι, μπορείς άρ

  Σήμερα είδα τον Έρωτα, τον πιο παλιό και ξεχασμένο Θεό. Εκείνος που υπήρξε πρώτη αρχή και υπέρτατο μυστήριο για τους αρχαίους Έλληνες, κείτεται ξεχασμένος, αν όχι προπηλακισμένος, από τους ανθρώπους. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο αξιοπερίεργο από τη μοίρα του Έρωτα : ενώ κανείς δεν πιστεύει σ’ αυτόν ούτε τον ακολουθεί πια, κανείς όμως δεν παύει να τον αναφέρει. Η εικόνα του φαίνεται θλιμμένη, πεσμένη και χωρίς τις λαμπερές ιδιότητες που την κοσμούσαν παλιά. Ανάμεσα στον Έρωτα της γένεσης του σύμπαντος και αυτό που ονομάζεται σήμερα έρωτας δεν έχει μείνει καμία ομοιότητα. Σήμερα ο Έρωτας μεταμφιέζεται με κουρέλια και σέρνει την αθλιότητά του ανά τον κόσμο, επειδή οι άνθρωποι έπαψαν να κάνουν προσφορές σ’ αυτή την Προγονική Θεότητα. Η γνήσια απόδειξη ότι οι άνθρωποι ξέχασαν τον Έρωτα είναι ότι αυτοί δεν αγαπούν πλέον το Θεό. Αφού χάθηκε η Πίστη -αδελφή του Έρωτα- περιπλανιούνται στη ζωή χωρίς να έχουν ένα σκοπό και χωρίς να αντιλαμβάνονται το ίδιο το νόημα της ύπαρξης.