Prometheus

    Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα! Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας Κι όταν σε πήρε το φιλί Γυναίκα Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρυνές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου. Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας Κι όταν σε πήρε το φιλί Γυναίκα

  Έμαθα πολλά στην Ιατρική Σχολή, αλλά σίγουρα δεν έμαθα τίποτα για τη θνητότητα. Ναι μεν μου έδωσαν ένα αφυδατωμένο, άκαμπτο πτώμα για να το ανοίξω και να μελετήσω τα εσωτερικά όργανα, αλλά μοναδικός σκοπός ήταν να αποκτήσω γνώσεις για την ανθρώπινη ανατομία. Τα εγχειρίδια της Σχολής δεν ανέφεραν σχεδόν τίποτα για τα γηρατειά, την ανημπόρια που τα συνοδεύει ή τη διαδικασία του θανάτου. Τίποτα για το πώς εκτυλίσσεται αυτή η διαδικασία, πώς οι άνθρωποι βιώνουν το τέλος της ζωής τους και πώς αυτή η ιστορία επηρεάζει τους δικούς τους ανθρώπους — όλα τούτα φαίνονταν περιττά. Σκοπός της ιατρικής εκπαίδευσης, όπως το βλέπαμε εμείς ως φοιτητές αλλά κι όπως το έβλεπαν οι καθηγητές μας, ήταν να μάθουμε να σώζουμε ζωές, όχι να διαχειριζόμαστε τον θάνατο. Η μοναδική φορά που θυμάμαι ότι συζητήσαμε για τη θνητότητα ήταν όταν για μία περίπου ώρα αναλύσαμε την κλασική νουβέλα του Τολστόι Ο Θάνατος του Ιβάν Ίλιτς. Αυτό έγινε στα πλαίσια ενός εβδομαδιαίου σεμιναρίου που ονομαζόταν «Σχ

  Η ειδοποιός διαφορά τους δε βρίσκεται απαραίτητα στις εμπειρίες αλλά στις ερμηνείες και τον τρόπο σκέψης μας Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει τους ευτυχισμένους από τους δυστυχισμένους ανθρώπους; Σίγουρα όχι η ύπαρξη ή μη αρνητικών συναισθημάτων, γιατί αρνητικά συναισθήματα βιώνουμε όλοι στη ζωή μας. Κι αυτό είναι και υγιές και απαραίτητο, γιατί όλα τα συναισθήματα έχουν κάποιο σκοπό και κάτι εξυπηρετούν. Στην πραγματικότητα, η διαφορά ανάμεσα στους ευτυχισμένους και τους δυστυχισμένους ανθρώπους δε βρίσκεται στα συναισθήματα αλλά στο πώς τα ερμηνεύουν και πως επιλέγουν να τα διαχειριστούν. Υπάρχουν αναρίθμητες μελέτες που επιβεβαιώνουν πως ο χρόνιος αρνητισμός μπορεί να επηρεάσει σημαντικά την υγεία και την ευτυχία μας. Έχει ακόμη αποδειχτεί ότι σε μεγάλο βαθμό τα αρνητικά συναισθήματα προέρχονται κυρίως από ένα λανθασμένο ή έστω διαστρεβλωμένο τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας. Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε αν όντως η ζωή μας είναι τόσο άσχημη (ώστε να δικαι

  Στην αρχή στον απέραντο χώρο υπήρχε ένα τεράστιο αυγό, το οποίο δημιουργήθηκε εκ του μηδενός· μία μέρα το αυγό αυτό άρχισε να ραγίζει και, σταδιακά, βγήκαν από το αυγό τα «περιεχόμενά» του: πρώτα από όλα βγήκε ένα φτερωτό πνεύμα (ο Έρως), το οποίο επέτρεψε στις άλλες δύο οντότητες, τη Γαία και το Χάος, να βγουν έξω από το αυγό.  Οι τρεις αυτές θεότητες δεν είχαν συγγενική σχέση μεταξύ τους, απλώς εμφανίστηκαν η μία μετά την άλλη. Ο Έρως ήταν ένα φτερωτό πνεύμα, το οποίο είχε τόση δύναμη και τόση ένταση, που βρισκόταν (και βρίσκεται) παντού και πάντοτε, αφού είναι η αιτία της Αγάπης και της ερωτικής δημιουργίας, η οποία παράγει απογόνους και διασφαλίζει τη συνέχιση της ύπαρξής μας. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως raison d’ être (αιτία ύπαρξης). Δεν ήταν ο γνωστός σκανταλιάρης θεός, ο γιος της Αφροδίτης που τόξευε με τα βέλη τους θεούς και ανθρώπους, αλλά μια δύναμη έλξης που οδηγούσε τα στοιχεία στις ενώσεις και τις συνθέσεις τους. Είχε απεριόριστη δύναμη και

    Η Γαία, μία από τις τρεις πρωταρχικές θεότητες, γέννησε – χωρίς ερωτική επαφή – τρία παιδιά, τα Όρη, τον Ουρανό και τον Πόντο. Τα Όρη δεν είχαν απογόνους, αλλά πάνω σ’ αυτά κατοικούσαν οι θεοί, αλλά πολλές από τις νύμφες της μυθολογίας, εκτός από τις Νηρηίδες και τις Ωκεανίδες. Με το άρθρο αυτό θα αναφερθούμε στους απογόνους της Γαίας από την ένωσή της με το τελευταίο της παιδί, τον Πόντο. Πόντος στα αρχαία Ελληνικά σημαίνει θάλασσα, υπό την ολοκληρωτική όμως έννοια, δηλαδή την έννοια όλου του υγρού στοιχείου · έτσι, για τους Ωκεανούς υπήρχε άλλη λέξη (Ωκεανός), ενώ μια θάλασσα θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε Τηθύδα (περιλάμβανε τη θάλασσα και τη γη μαζί) ή Θάλαττα (θάλασσα στα νέα Ελληνικά). Υπήρχε, βέβαια, και η λέξη « Πέλαγος », που σήμαινε και σημαίνει ανοιχτή θάλασσα. Τέλος πάντων, η Γαία γονιμοποίησε με τον Πόντο αρκετά αργότερα απ ’ ότι γονιμοποίησε με το πρώτο της παιδί, τον Ουρανό. Καρποί της ένωσης του Πόντου με τη Γαία υπήρξαν η μεγαλοδύναμη Ευρύβια,

    Πριν φτιάσει ο Θεός τα ρολόγια, οι άνθρωποι μετρούσαν τις ώρες τους με την άμμο. Ύστερα ήρθαν αυτά τα αναίσθητα ροδάκια, κι άρχισαν, «τικ-τακ, τικ-ιακ», να σφυγμομετρούνε το χρόνο. Μαζί τους ήρθαν και τα ωράρια. Βρέθηκε λοιπόν υποχρεωμένος να υπογράφει ένα χαρτί παρουσίας κάθε πρωί. Ακριβώς στις οκτώ, μια ώρα απαίσια, γεμάτη χασμουρητά, παραλυμένα μέλη και νεύρα. Η ώρα που κάνει καταθλιπτική την υπαλληλική του υπόσταση. Αγόρασε ένα ξυπνητήρι. Ένα τενεκεδένιο «σάιλεντ τικ», που αυτοδιορίστηκε ρυθμιστής της ζωής του. Όταν η πρωινή τεμπελιά γινότανε Σειρήνα και τραγουδούσε στ’ αυτί του «κοιμήσου λίγο ακόμα», το σάιλεντ τικ έστελνε το κουδουνάκι του να γίνει κλητήρας της ευσυνειδησίας. Σήμαινε το συναγερμό του καθήκοντος. «Ξύπνα. Γραφείο. Υποχρεώσεις. » Μισούσε αφάνταστα αυτό το μικρό μετάλλινο εργαστήριο, που φαμπρικάριζε όλες του τις ανησυχίες. Κι ήρθαν οι ζέστες, οι σαράντα δύο βαθμοί του θερμομέτρου, φέρνοντας μαζί τους καυτά σεντόνια και καυτές αϋπνίες. Η πρώτη β

  Πρόκειται για έναν γάτο κοινό, γέρο, και με εμφάνιση συνοικιακού μπακάλη. Δεν έχει τίποτα το εξωτικό, τίποτα από Σιάμ ή Περσία στο παθητικό του. Τα μουστάκια του αρχίζουνε να παίρνουνε το δρόμο των γηρατειών. Οσμίζεται ακόμη τα μικρά, τρυφερά ποντίκια, αλλά είναι ζήτημα αν μπορεί πια να παίζει μαζί τους. Τις νύχτες, επάνω στα πυρωμένα κεραμίδια, μαζεύει ολόκληρον ένα λόχο από νεαρούς, άπειρους γάτους, και τους κάνει ένα είδος φροντιστηρίου. Έχει σπουδάσει στο πανεπιστήμιο της πείρας. Ξέρει πολλά. –   Παιδιά μου, τους λέει, ένας κοινός γάτος όπως εμείς δεν έχει και μεγάλες πιθανότητες ν’ αναδειχθεί στη ζωή. Θα τρέφεται πάντα με τ’ αποφάγια των ανθρώπων, και μόνο αν είναι πολύ τυχερός θα πετύχει κάποια γεροντοκόρη που να τον ταΐζει μπομπόνια. Κι αυτό θα διαρκέσει όσο η γούνα του είναι γυαλιστερή και ωραία. Να είστε βέβαιοι ότι μόλις αρχίσει να μαδάει, θα χάσει όλες τις εύνοιες, που θα δοθούν σε κάποιον άλλο γάτο. –   Μάλιστα, συμφωνούν ειρωνικά οι νεαροί. –   Παιδιά μο

  Ο Προμηθέας εκφράζει, μέσα στο συγκροτημένο αυτό σύμπαν, την εσωτερική αμφισβήτηση. Δε θέλει να πάρει τη θέση του Δία. αλλά, μέσα στην τάξη που αυτός έχει εγκαθιδρύσει. είναι μια χαμηλόφωνη αμφισβήτηση, στους κόλπους του θεϊκού κόσμου. Η σχέση του Προμηθέα με τους ανθρώπους είναι σχέση συνενοχής. η φύση τους είναι κοινή. Η θέση του προσεγγίζει τη θέση των ανθρώπων, οι οποίοι επίσης είναι αμφίσημα πλάσματα. η μια πλευρά τους είναι θεϊκή —μοιράζονταν αρχικά την ύπαρξή τους με τους θεούς— και η άλλη ζωώδης, κτηνώδης. Kαι οι άνθρωποι και ο Προμηθέας έχουν λοιπόν κάποιες αντιφατικές πλευρές. Μια παρτίδα σκάκι Ας δούμε λοιπόν τη σκηνή. Ως συνήθως, συγκεντρώνονται οι θεοί και οι άνθρωποι. Ο Δίας κάθεται στην πρώτη σειρά και αναθέτει τη μοιρασιά στον Προμηθέα. Τι πρόκειται να κάνει; Φέρνει ένα μεγάλο βόδι, έναν υπέροχο ταύρο, τον σφάζει και στη συνέχεια τον τεμαχίζει. Χωρίζει τα κομμάτια του σε δύο και όχι σε τρία μέρη. Το καθένα, έτσι όπως το έχει ετοιμάσει ο Προμηθέας,

    Πρώτη σκληρή αλήθεια ζωής: Αν νομίζεις ότι η ζωή σου έχει τελματώσει, το λάθος είναι δικό σου! Με άλλα λόγια, σου λείπει η δύναμη να πεις: «Εγώ είμαι υπεύθυνος για τη ζωή μου και για όσα την αποτελούν.» Δύο εργάτες καθημερινά σταματούσαν τη δουλειά τους και έτρωγαν το κολατσιό τους. Ο ένας συνέχεια παραπονιόταν κάθε φορά που άνοιγε το κολατσιό του: «Πάλι σάντουιτς με κεφαλοτύρι! Το μισώ το κεφαλοτύρι. Το σιχαίνομαι!» Αυτή η δουλειά γινόταν μήνες. Μια μέρα ο συνάδελφός του, ακούγοντάς τον να παραπονιέται ξανά για το περιεχόμενο του σάντουιτς, τον ρωτά: «Μα αφού δε σου αρέσει το κεφαλοτύρι, γιατί δε λες στη γυναίκα σου να μη σου ξαναφτιάξει τέτοιο σάντουιτς;». Τότε ο άλλος του απαντά: «Τι δουλειά έχει η γυναίκα μου, ρε φίλε; Τα σάντουιτς μου εγώ τα φτιάχνω!» Ναι, φίλοι μου, εσείς και μόνο εσείς είστε οι αληθινοί υπεύθυνοι για την ποιότητα της ζωής σας και τα αποτελέσματά σας. Μπορεί να κατηγορείτε τους άλλους, το κράτος, τους γονείς, το σύστημα ή οποιονδήποτε άλλο θέλε

  Και τώρα άσε με να σου πω μία διδακτική ιστορία για τα ελάφια. Να ξέρεις πως τα θηλυκά αφήνουν τα μικρά τους μόνα για πολλές ώρες. Πολλές φορές οι περαστικοί τα βρίσκουν εγκαταλελειμμένα και νομίζουν ότι χρειάζονται βοήθεια. Εάν τα πλησιάσουν, αυτά δεν αντιδρούν, ακόμη κι αν τ’ αγγίζουν. Ναι! Γι’ αυτό πολλοί νομίζουν πως είναι πληγωμένα. Στην πραγματικότητα,όμως, μένουν ακίνητα στο έδαφος από ένστικτο, μέχρι να επιστρέψει η μητέρα τους και να τα φροντίσει. Όσο είναι μικρά, δεν έχουν δική τους μυρωδιά. Είναι άοσμα. Η μητέρα τους όμως έχει. Γι’ αυτό και μένει μακριά τους. Επειδή δεν θέλει να προσελκύσει άγρια ζώα. Τα θηλυκά ελάφια ειναι πολύ καλές μητέρες. Παρατηρούν πάντα τα μικρά τους από απόσταση. Γνωρίζουν πως, αν αγαπάς κάτι, καμιά φορά πρέπει να το αφήσεις! ______________

  Όλοι ξέρουμε ή έχουμε ακούσει αρκετά από την ιστορία του πολυμήχανου Οδυσσέα, τις περιπέτειες και τα ταξίδια του. Άγνωστο είναι όμως σε πολλούς, το πραγματικό τέλος του. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι αφού σκότωσε τους μνηστήρες και ανακατέλαβε το βασίλειο του, ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Όμως δεν είναι έτσι. Ας εξερευνήσουμε λοιπόν την Οδύσσεια με μια δεύτερη ανάγνωση: Διαβάζουμε λοιπόν στο τέλος της Ι Ραψωδίας τα εξής: Είπα, κ’ εκείνος εύχονταν ‘ς τον μέγαν Ποσειδώνα, ‘ς τον αστροφόρον ουρανόν απλόνοντας τα χέρια• «ω Ποσειδώνα, εισάκου με, γεωφόρε μαυροχήτη• αν είμ’ υιός σου αληθινά, πατέρα, μην αφήσης ο Οδυσσηάς ο πορθητής ‘ς σπίτι του να φθάση 530 Λαερτιάδης, κάτοικος της πετρωτής Ιθάκης• αλλ’ αν το θέλ’ η μοίρα του να ιδή τους ποθητούς του, το σπίτι το καλόκτιστο, και την γλυκειά πατρίδα, ας κακοφθάση αργά πολύ και από συντρόφους έρμος, με ξένην πλώρη, και κακά ‘ς το σπίτι μέσα ναύρη». 535 και κάπου στην Ψ Ραψωδία, την συνομιλία με την Πηνελόπη: Εκείν

  Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ της καλλιγραφίας Σέργιος Καπιτόνιτς Αχινέγεφ πάντρευε την κορούλα του Νατάλια με το δάσκαλο της Ιστορίας και Γεωγραφίας, τον Ιβάν Πετρόβιτς Λοσαντίτιχ. Το γαμήλιο γλέντι πήγαινε σαν το λάδι. Στο σαλόνι τραγουδούσαν, έπαιζαν και χόρευαν. Μέσα στα δωμάτια έτρεχαν παραζαλισμένοι με μαύρα φράκα και λεκιασμένες γραβάτες οι λακέδες που μίσθωσαν από τη λέσχη. Ακούγονταν θόρυβος και φωνές. Ο δάσκαλος των μαθηματικών Ταραντούλωφ, ο Γάλλος Παντεκουά και ο νεαρός επόπτης του ελεγκτικού συνεδρίου Εγκόρ Βενεδίκτιτς Μζντε, καθισμένοι στη σειρά στο ντιβάνι, βιαστικά και διακόπτοντας ο ένας τον άλλο, διηγούνταν στους καλεσμένους πώς έτυχε πολλές φορές να θαφτούν άνθρωποι ζωντανοί, κι έλεγαν τη γνώμη τους για τον πνευματισμό. Κανείς από τους τρεις τους δεν πίστευε στον πνευματισμό, παραδέχονταν όμως πως σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχουν πολλά πράγματα που ο άνθρωπος δεν θα βρει τη λύση τους. Στο άλλο δωμάτιο, ο δάσκαλος της φιλολογίας, ο Ντοντόσκυ, εξηγούσε στους καλεσμένους τι

  Δεν είναι οι σάπιοι τοίχοι του φτηνού μου δωματίου ούτε τα παλιά τραπέζια αυτού του γραφείου ούτε η φτώχεια των παρόδων της συνηθισμένης Κάτω Πόλης, που τις έχω τόσο πολύ διατρέξει, ώστε να μου φαίνεται πια πως έχουν ιδιοποιηθεί την ακινησία του ανεπανόρθωτου, δεν είναι αυτά που φέρνουν στο πνεύμα μου μια συχνή ναυτία, γεννημένη μέσα στην παρακμάζουσα καθημερινότητα της ζωής. Είναι οι άνθρωποι που συνήθως με περιβάλλουν, είναι οι ψυχές που, αγνοώντας με, με γνωρίζουν από τις καθημερινές κουβέντες και τη συναναστροφή, αυτό είναι που δένει στο λαιμό μου αυτόν τον σιελώδη κόμπο φυσικής αηδίας. Κι είναι αυτή η αισχρή μονοτονία της ζωής τους, παράλληλη προς την εξωτερική εικόνα της δικής μου ζωής, κι η μύχια αίσθησή τους πως είμαι όμοιος τους, που με ντύνει με τη στολή του κάτεργου, που με χώνει στο κελί του σωφρονιστηρίου, που με καθιστά απόκρυφο και ζητιάνο. Υπάρχουν στιγμές που κάθε λεπτομέρεια της καθημερινότητας με ενδιαφέρει για την ίδια της την ύπαρξη κι έχω για τ

    Στα βάθη της θάλασσας, που τριγυρίζει τα κοντινά νησιά όπου ανατέλλει ο ήλιος, υπάρχει βάθος. Κι εκεί, όπου τα μαργαριτάρια υπάρχουν σ ‘αφθονία, κείται το πτώμα ενός παλικαριού περικυκλωμένο από κοπέλες της θάλασσας με μακριά χρυσαφένια μαλλιά’ τον κοίταζαν επίμονα με τα βαθυγάλανα μάτια τους, συνομιλώντας μεταξύ τους με μουσικές φωνές. Και η συνομιλία τους, που ακουγόταν από τα βάθη και μεταφερόταν στην παραλία με τα κύματα, ερχόταν σε μένα με την παιχνιδιάρα αύρα. Μια από αυτές είπε, “Αυτός είναι ένας άνθρωπος που μπήκε στον κόσμο μας χθες, όταν η θάλασσα μας ήταν αγριεμένη.” Και η δεύτερη είπε, “Η θάλασσα δεν ήταν αγριεμένη. Ο άνθρωπος που ισχυρίζεται ότι είναι απόγονος των θεών, έκανε σιδερένιο πόλεμο και το αίμα του χύνεται ώστε το χρώμα του νερού είναι τώρα βυσσινί’ αυτός ο άνθρωπος είναι θύμα του πολέμου.” Η τρίτη τόλμησε να πει, “Δεν ξέρω τι είναι πόλεμος, αλλά ξέρω ότι ο άνθρωπος, αφού υπέταξε τη στεριά, έγινε επιθετικός και αποφάσισε να υποτάξει τη θάλασσα. Επινόησε έν

  Τον ήξερα σα νέο πού είχε χαθεί στο μονοπάτι της ζωής, που τον κέντριζαν οι άγριες παρορμήσεις του και που ακολουθούσε το θάνατο κυνηγώντας τις επιθυμίες του. Τον ήξερα σαν ένα τρυφερό λουλούδι που οι άνεμοι της απερισκεψίας το είχαν παρασύρει στη θάλασσα της άσεμνης ηδονής. Τον ήξερα από κείνο το χωριό, σαν ένα κακότροπο αγόρι πού κατέστρεφε με τα σκληρά του χέρια τις φωλιές των πουλιών και σκότωνε τα μικρά πουλιά στις φωλιές τους και ποδοπατούσε τα όμορφα άνθη των ευωδιαστών λουλουδιών. Τον ήξερα στο σχολείο σαν έναν έφηβο που αποστρεφόταν τη μάθηση, αλαζονικό, κι εχθρό της ειρήνης και της φιλίας. Τον ήξερα στην πόλη σαν ένα νέο που εμπορευόταν την τιμή του πατέρα του σ’ άτιμες αγορές, και ξόδευε τα χρήματα του πατέρα του σε κακόφημα σπίτια και παράδινε το νου του στο χυμό του σταφυλιού. Ωστόσο, τον αγαπούσα. Κι η αγάπη μου γι’ αυτόν ήταν ένα μείγμα λύπης και συμπάθειας. Τον αγαπούσα γιατί οι αμαρτίες του δεν είχαν γεννηθεί από κάποιο μικρό μυαλό, αλλά ήταν πιο πολ

  Η ποίηση του Robinson μας φέρνει στο τώρα μας. Μας αναγκάζει να δούμε πού βρισκόμαστε. Να επιβιώσουμε (χάρις) στον δικό μας, φορητό παράδεισο. ~~~ Κι αν μιλάω για παράδεισο, τότε μιλάω για την γιαγιά μου που μου είπε να τον έχω πάντα  μαζί μου κρυμμένο, έτσι που κανείς άλλος να μην τον ξέρει εκτός από μένα.    Έτσι δεν θα μπορούν να σ’τον κλέψουν, είπε. Κι αν είναι ζόρικη μαζί σου η ζωή, χάιδεψε με το  δάκτυλο μέσα στην τσέπη σου τις κορυφογραμμές του, μύρισε τη μυρωδιά του πεύκου στο μαντήλι σου, μουρμούρισε τον ύμνο του με χαμηλή φωνή.   Και αν τα ζόρια σου είναι αδιάκοπα και καθημερινά, πήγαινε σε ένα άδειο δωμάτιο – σ’ενα ξενοδοχείο, σε ένα ξενώνα, σε μια καλύβα – βρες μία λάμπα και άδειασε τον παράδεισό σου πάνω σ’ένα  τραπέζι: την ξανθή άμμο σου, τους πράσινους λόφους  και τα φρέσκα ψάρια. Φώτισέ τα με την λάμπα σαν μία νέα ελπίδα  πρωινή και μείνε να τα κοιτάς μέχρι να  αποκοιμηθείς. ~~~ Ο Ρότζερ Ρόμπινσον είναι ποιητής, μουσικός και περφόρμερ. Γε