Prometheus

  Μια φορά ήταν ένας άνθρωπος που φορούσε μάσκα. Δεν την έβγαζε ποτέ. Κοιμόταν και ξυπνούσε μ’ αυτήν στο πρόσωπό του. Οι άλλοι δεν μπορούσαν να τη δουν, εκείνος όμως πίστευε πως καταλάβαιναν την παρουσία της.  Ο ίδιος ήταν λάτρης της αλήθειας. Έτσι, παρόλο που το γεγονός ότι φορούσε μάσκα δεν ήταν απαραίτητα κακό αφού κανείς δεν το γνώριζε και κανέναν δεν έβλαπτε, κάθε φορά που βρισκόταν μαζί με άλλους ανθρώπους, τον κατέκλυζαν κακές σκέψεις. Αισθανόταν ψεύτικος και σκεφτόταν πως τους κοροϊδεύει.  Ένα βράδυ πήρε την απόφαση να απαλλαγεί απ’ αυτήν. Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και έβαλε τα χέρια στο μέτωπό του. Την τράβηξε αποφασιστικά με όλη του τη δύναμη αλλά με μεγάλη του έκπληξη διαπίστωσε πως η μάσκα είχε κολλήσει στο δέρμα του. Αυτό τον άγχωσε και τον πείσμωσε και συνέχισε να προσπαθεί με μανία μέχρι που είδε να τρέχει αίμα από τους κροτάφους του. Κοντοστάθηκε και κοίταξε το είδωλό του. Από πότε άραγε τη φορούσε; Δεν μπορούσε να θυμηθεί αν ήταν μια συγκεκριμένη στιγμή ή κάποιο γε

Κλεισμένο μέσα στο κλουβί, κελαηδούσε μονάχο. Δεν άκουγε κανείς, μα λίγο νοιαζόταν γι’ αυτό. Δεν είχε δει ποτέ τον κόσμο εκεί έξω, μα το μόνο που ήξερε ήταν να τον τραγουδάει, έτσι όπως τον φανταζόταν. Και να χαίρεται όταν η φωνή ανέβαινε από το μικρό του λαρύγγι κι έβγαινε έξω, πέρα από τα κάγκελα του κλουβιού… «Ποιος ξέρει», σκεφτόταν «μπορεί κάποιος εκεί έξω ν’ ακούει». Και το κελάηδημά του ήταν η μόνη γέφυρα που οδηγούσε έξω από το κλουβί, μα, τι κρίμα, δεν ήξερε πού οδηγούσε, πού έφτανε η δύναμή της… Και συνέχιζε να κελαηδάει μονάχο, μόνο για την απίστευτα μεγάλη χαρά του ήχου που γεννιότανε μέσα του και ξεκινούσε για το μεγάλο ταξίδι. Εκείνο το ταξίδι που το φυλακισμένο πουλί δεν μπορούσε, δεν είχε τολμήσει ποτέ να ονειρευτεί ότι θα έκανε. Από το κλουβί, το μόνο που έβλεπε ήταν το σκοτάδι και το φως που άλλαζαν θέση και πλημμύριζαν το τοπίο. Και τα κάγκελά του. Αυτός ήταν όλος ο κόσμος. Μικρός. Αρκετά μικρός για να γεμίσει το κενό το κελάηδημά του και σιγά σιγά να γίνει όλος ο κό

  Είναι ένα προϊόν που συλλέγουν οι μέλισσες, για να απολυμάνουν τις κερήθρες όπου αποθηκεύουν το μέλι τους, όπως και όλη τη μελισσοφωλιά τους καθώς και για να ταριχέψουν κάθε ανεπιθύμητο έντομο ή μικρό ζώο, που μπήκε σ’ αυτή και το θανάτωσαν με τα κεντρίσματά τους, αδυνατώντας να το σύρουν έξω. Είναι μείγμα από κερί, ρετίνες διαφόρων δέντρων που αυτές ξέρουν, βάλσαμο, αιθέρια έλαια και γύρη. Ήταν γνωστή σαν φυσικό φάρμακο με χρήση από την εποχή του Αριστοτέλη για θεραπεία των νεφρών και άλλων παθήσεων και οι επιστήμονες μέχρι τα τελευταία χρόνια τη θεωρούν φυσικό φάρμακο, με πραγματικά ενθουσιαστικά αποτελέσματα. Πρωτοπορώντας στη Ρωσία, μπόρεσαν να ελέγξουν τη φυματίωση, να ενισχύσουν ακόμη την αντιτοξίνη του τετάνου και να ελαττώσουν την πίεση του αίματος, να ηρεμήσουν το νευρικό σύστημα, τις δερματοπάθειες, τους κάλους και να βοηθήσουν την αναγέννηση των ιστών για γρηγορότερη επούλωση των τραυμάτων. Επίσης σε φλεγμονές του αυτιού, μετεγχειρητικών τραυμάτων και πόνους, έλκος στομάχο

  Η μαστίχα Χίου και οι ιδιότητές της είναι γνωστές από την αρχαιότητα.  Η μαστίχα είναι η αρωματική φυσική ρητίνη, που εξάγεται από το μαστιχόδεντρο (σχίνος). Το μαστιχόδεντρο ανήκει στην οικογένεια των Ανακαρδιοειδών (Anacardiaceae), επειδή ο καρπός του είναι σε σχήμα καρδιάς και στο γένος Pistacia (πιστακία: «πίσσα» = πυκνόρρευστος κολλώδης χυμός και «ακέομαι» = θεραπεύω). Το γένος αυτό περιλαμβάνει τα είδη P. lentiscus (μαστιχόδεντρο), P. vera (φυστικιά) και P. terebinthus (τριμυθιά). Το φυτό της μαστίχας, (επιστημονικά Pistacia lentiscus) είναι αειθαλής πυκνόφυλλος θάμνος, ο οποίος μπορεί να φτάσει και το ύψος των τριών μέτρων. Έχει απλωμένα κλαδιά και ανοιχτό ή σκούρο σταχτί κορμό, ανάλογα με την ηλικία του. Η επιφάνεια του κορμού του έχει πλάκες, σαν ρυτίδες, όπως το πεύκο Ευδοκιμεί σε ολόκληρη τη Μεσόγειο από την Ιβηρική χερσόνησο και τη Γαλλία μέχρι την Τουρκία και το Ισραήλ.  Στο νησί της Χίου καλλιεργείται μία ιδιαίτερη ποικιλία σχίνου, ο μαστιχοφόρος σχίνος (Pistacia lentis

Θέλω να με ταξιδέψεις… είπε η Σκέψη στον Έρωτα… Να με πάρεις στα φτερά σου και να μου δείξεις τον κόσμο όλο… Αλλιώτικα… Ανάλαφρα… Αθόρυβα… Να δω όλα τα χρώματα της πλάσης… Να διασχίσω τους ωκεανούς και να πετάξω πάνω από απάτητες κορφές… Να γίνω μία κουκκίδα και να μπλεχτώ με τον αέρα…να με φυσάνε άνεμοι στριφογυρίζοντάς με σε μία δίνη που θα με παρασύρει σε μέρη που δεν έχω φανταστεί ότι υπάρχουν… Θέλω να εξερευνήσω καινούργιους κόσμους… να ανακαλύψω και να ανακαλυφτώ… να ξεριζώσω καθετί παλιό και να φορέσω το καινούργιο… Κι ο Έρωτας κοιτούσε τη Σκέψη με ένα παιχνίδισμα στα μάτια του και ένα μειδίαμα στα χείλη… Πόσο τον θαύμαζε η Σκέψη… Σίγουρος… Δυνατός… Πανέμορφος… Ελεύθερος κι Απελευθερωτικός… Μαγεύει και Πλανά… Δίνει και Παίρνει… Την πιο αναπάντεχη στιγμή θα αντιστρέψει όρους και όρια και θα διεισδύσει καταλυτικά ανατρέποντας κάθε δεδομένο… Ισοπεδώνοντας όλες τις αντιστάσεις του Νου… Γιατί ο Έρωτας εδρεύει στην Καρδιά… Και η Σκέψη στο Νου… Η Σκέψη Δημιουργεί… Ο Έρωτας Ολοκληρώνει…

Επισκόπου Μαυροβουνίου Αμφιλοχίου Ράντοβιτς "Ετοίμασε ο Γέρων Παΐσιος το φαγητό ρύζι, ντοματούλες που είχε στον κήπο του και ψωμί, το οποίο ξήραινε ο ίδιος. Γέμισε το δικό μου πιάτο, ενώ στο δικό του έβαλε πολύ λίγο φαγητό. Διαμαρτυρήθηκα, λέγοντας του ότι δεν ήταν σωστό αυτό εκείνος να φάει ως ασκητής κι εγώ ως καλοφαγάς. Μου είπε τότε: -Δεν είσαι μοναχός; Θα κάνεις, λοιπόν, υπακοή. Τόσο ανυπάκουος Μαυροβούνιος είσαι; Εδώ ο Μπαγιούμ μου είναι πιο υπάκουος από εσένα. Τον ρώτησα με έκπληξη ποιος ήταν ο Μπαγιούμ, διότι ήξερα ότι δεν είχε κανένα υποτακτικό. Μου έδειξε τότε μια τριανταφυλλιά, την οποία είχε φυτέψει εκεί. Πήγε, στάθηκε μπροστά στην τριανταφυλλιά και είπε: -Έλα, Μπαγιούμ, να καταλάβει αυτός ο άπιστος ο Αμφιλόχιος τι είναι η πραγματική υπακοή! Όπως ήταν νωπό το χώμα εκεί γύρω από την τριανταφυλλιά, άρχισε τότε να σηκώνεται και βγήκε έξω ένας βάτραχος. Σας λέω αυτό, που είδα με τα μάτια μου. Στη συνέχεια είπε στο βάτραχο: -Γύρνα τώρα, Μπαγιούμ, πίσω στη θέση σου και το βρ

  Αγριεύει ο καιρός ..αγρίμια οι άνθρωποι.. Φοβούνται να δώσουν να αισθανθούν.. Ξερός βοριάς.. υγρή βροχή.. Κρυώνεις τυλίγεσαι.. μαζεύεσαι.. Κάτι σε ενοχλεί… να σου πω εγώ.. ; Τα ανείπωτα είναι αυτά που σε ενοχλούν.. Κάθονται στο λαιμό ξέρεις.. γίνονται βήχας .. Γίνονται πονόλαιμος και βήχεις.. Οι λέξεις που δεν βγήκαν προς τα έξω .. Τα συναισθήματα που πνίγηκαν εκεί στο λακκάκι του λαιμού σου γίνονται βήχας.. Βήχας που μπορεί που μπορεί να περάσει με …  μια χούφτα καραμέλες από το χέρι εκείνο που θα έκανε και χιλιόμετρα να στις φέρει μόνο και μόνο  για να ακουμπήσει, την ώρα που στις δίνει, τα ακροδάχτυλα των χεριών σου… Τίποτα πιο ιερό …τίποτα πιο όμορφο… μια χούφτα καραμέλες και δεν υπάρχουν αποστάσεις.. ούτε χρόνος..ούτε εποχές.. Τα Πάντα είναι εδώ ..Τώρα .. για όσο Για όσο διαρκούν.. μια χούφτα καραμέλες… Αργυρώ Λιώτα

  Όταν η πόλη σου ερημώνει, τα φώτα στους δρόμους ανάβουν για να τους φωτίζουν. Για αυτούς .. τους περαστικούς, μοναχικούς τύπους, που τους αρέσει να περπατούν το βράδυ, γεμίζοντας τα ρουθούνια τους ελευθερία. Και για κάποιους άλλους που περπατούν βιαστικά, για να χαθούν μες στην ασφάλεια του σπιτιού τους. Να σύρουν τα κουρασμένα κορμιά τους στο κρεββάτι και να σβήσουν το φως του μυαλού τους για να ξεκουραστεί. Το βράδυ που όλα ησυχάζουν, και λίγο πριν σβήσεις το φως, οι σκέψεις σου χορεύουν στο Ρυθμό της ημέρας ή της ζωής σου. Μιλάς μαζί τους και κανείς τον απολογισμό σου. Άλλες φορές βγαίνει μείον το ταμείο σου, άλλες φορές συν, και άλλες ίσα βάρκα ίσα γιαλό.. ‌ Και αφού φτιάξεις την χορογραφία των σκέψεων σου, και συντονιστείς με τα βήματα τους, τότε ηρεμεί το μυαλό. Πρίν σβήσεις το φως, θέλεις να πεις μια καληνύχτα, για να ηρεμήσει και η ψυχή σου. Κοιτάς γύρω σου και συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις κανέναν να την πεις. Σκοτεινιάζεις για λίγο, βγαίνει μια σκέψη, στις Ίδη τακτοποιημένε

Ούτε που κατάλαβε πως βρέθηκε σε εκείνο το ξέφωτο… Το μόνο που θυμόταν την προηγούμενη νύχτα ήταν η εκκωφαντική σιωπή του σπιτιού της… Παρατήρησε για πρώτη φορά πόσο αντηχούσαν στο χώρο γύρω της οι χτύποι της καρδιάς της… Ήθελε να μοιραστεί αυτή τη μουσική που ανέδυε το είναι της… Μία σύνθεση ήχων απόκοσμων με μία μελωδία που διαπερνούσε όλες τις διαστάσεις και απλωνόταν στο σύμπαν… Έχοντας κλειστά τα μάτια της ένιωσε την λεπτοφυή ενέργεια της να διαχέεται και να ταξιδεύει σε μία άλλη πραγματικότητα… Απερίγραπτη γαλήνη και αγάπη… Η απόλυτη ένωση με το Όλον… Αφέθηκε σε αυτόν τον εναγκαλισμό της αστείρευτης ενέργειας γύρω της που παράλληλα διαπερνούσε όλα της τα σώματα… Δεν υπήρχε χρόνος… Δεν υπήρχε χώρος… Μόνο απέραντη αγάπη… Ανοίγοντας τα μάτια της ένιωθε ακόμη την άυλη υπόσταση της… Ανέπνευσε βαθιά προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει την παρούσα κατάσταση της… Αγκάλιασε στοργικά την πλάση γύρω της και ταξίδεψε πάλι σε εκείνο το όνειρο… Αυτή τη φορά θα έμενε εκεί…