Prometheus

  Α΄. Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή , εκτός από τις Τετάρτες και Παρασκευές των παρακάτω εβδομάδων. Η εβδομάδα μεταξύ της Κυριακής του Τελώνου και του Φαρισαίου και της Κυριακής του Ασώτου. Καταλύονται τα πάντα. Η εβδομάδα πριν την Κυριακή της Τυρινής. Καταλύεται το τυρί, τα αυγά και το ψάρι (νηστεύουμε μόνο το κρέας). Η εβδομάδα της Διακαινησίμου. Καταλύονται τα πάντα. Η εβδομάδα μετά την Κυριακή της Πεντηκοστής. Καταλύονται τα πάντα. Οι ημέρες που μεσολαβούν μεταξύ Χριστουγέννων και Θεοφανείων (πλην της 5ης Ιανουαρίου, που είναι μέρα ξηροφαγίας). Καταλύονται τα πάντα. Β΄. Ειδικές ημέρες Ξηροφαγίας. 14 Σεπτεμβρίου - Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. 24 Δεκεμβρίου - Παραμονή Χριστουγέννων. 5 Ιανουαρίου - Παραμονή των Θεοφανείων. 29 Αυγούστου - Η Αποτομή της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Σ’ αυτές τις ημέρες αυτές νηστεύουμε το κρέας, τα γαλακτερά, το ψάρι, το λάδι και το κρασί. Όταν οι γιορτές αυτές πέσουν Σάββατο ή Κυριακή τότε γίνεται κατάλυση οίνου και ελαίου.   Γ

Ὁλόκληρη ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὀργανωμένη γύρω ἀπὸ τὸ Πάσχα, γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ λειτουργικὸς χρόνος, δηλαδὴ ἡ διαδοχὴ τῶν ἐποχῶν καὶ τῶν ἑορτῶν, γίνεται ἕνα ταξίδι, ἕνα προσκύνημα στὸ Πάσχα, ποὺ εἶναι τὸ Τέλος καὶ ποὺ ταυτόχρονα εἶναι ἡ Ἀρχή. Εἶναι τὸ τέλος ὅλων αὐτῶν ποὺ ἀποτελοῦν τὰ παλαιὰ» καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς «νέας ζωῆς», μιὰ συνεχὴς «διάβαση ἀπὸ τὸν «κόσμο τοῦτο» στὴν Βασιλεία ποὺ ἔχει ἀποκαλυφτεῖ ἐν Χριστῷ. Παρ᾿ ὅλα αὐτὰ ἡ παλαιὰ» ζωή, ἡ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς μικρότητας, δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ξεπεραστεῖ καὶ ν᾿ ἀλλάξει. Τὸ Εὐαγγέλιο περιμένει καὶ ζητάει ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο νὰ κάνει μιὰ προσπάθεια ἡ ὁποία, στὴν κατάσταση ποὺ βρίσκεται τώρα ὁ ἄνθρωπος, εἶναι οὐσιαστικὰ ἀπραγματοποίητη. Ἀντιμετωπίζουμε μία πρόκληση. Τὸ ὅραμα, ὁ στόχος, ὁ τρόπος τῆς νέας ζωῆς εἶναι γιὰ μᾶς μία πρόκληση ποὺ βρίσκεται τόσο πολὺ πάνω ἀπὸ τὶς δυνατότητές μας! Γι᾿ αὐτό, ἀκόμα καὶ οἱ Ἀπόστολοι, ὅταν ἄκουσαν τὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου Τὸν ρώτησαν ἀπελπισμένα: τὶς ἄρα δύναται σωθῆναι; (Ματθ. 19,26). Σ

Έργο: Σουλιώτισσες Ζωγράφος: Ary Scheffer (1827)  Οι σχέσεις των φύλων στο περήφανο και αδούλωτο Σούλι ήταν διαφορετικές απ΄ ό,τι στην υπόλοιπη Ελλάδα. Θύμιζαν τη θέση της γυναίκας στην αρχαία Σπάρτη. Οι άντρες σέβονταν τις γυναίκες τους και συχνά ζητούσαν τη γνώμη τους, ιδιαίτερα σε κρίσιμες περιστάσεις. Οι σεβαστότερες απ΄ αυτές αναλάμβαναν το ρόλο του διαιτητή σε διαμάχες μεταξύ των ανδρών. Αντίθετα, ουδέποτε άνδρες ανακατεύονταν σε γυναικείους καβγάδες.  Μερικές καπετάνισσες έπαιρναν μέρος στα στρατιωτικά συμβούλια, όπου οι γνώμες τους υπολογίζονταν όσο και των καπεταναίων. Στο σπίτι, τέλος, οι γυναίκες ήταν οι αδιαμφισβήτητες αφέντρες. Οι Σουλιώτισσες, πέρα από το νοικοκυριό, έπαιρναν όλες μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις, όπου ο ρόλος τους ήταν, σε πρώτη φάση, εφεδρικός και βοηθητικός Όταν όμως οι περιστάσεις το απαιτούσαν, οι γυναικείες εφεδρείες ρίχνονταν στη μάχη, άλλοτε κατρακυλώντας βράχους πάνω στον εχθρό, άλλοτε περιβρέχοντάς τον με καυτά βόλια, άλλοτε ορμώντας μπροστά με

Ὅταν κάποιος ξεκινάει γιὰ ἕνα ταξίδι θὰ πρέπει νὰ ξέρει ποῦ πηγαίνει. Αὐτὸ συμβαίνει καὶ μὲ τὴ Μεγάλη Σαρακοστή. Πάνω ἀπ᾿ ὅλα ἡ Μεγάλη Σαρακοστὴ εἶναι ἕνα πνευματικὸ ταξίδι ποὺ προορισμός του εἶναι τὸ Πάσχα, ἡ Ἑορτὴ Ἑορτῶν». Εἶναι ἡ προετοιμασία γιὰ τὴν «πλήρωση τοῦ Πάσχα, ποὺ εἶναι ἡ πραγματικὴ Ἀποκάλυψη». Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ ἀρχίσουμε μὲ τὴν προσπάθεια νὰ καταλάβουμε αὐτὴ τὴ σχέση ποὺ ὑπάρχει ἀνάμεσα στὴ Σαρακοστὴ καὶ τὸ Πάσχα, γιατὶ αὐτὴ ἀποκαλύπτει κάτι πολὺ οὐσιαστικὸ καὶ πολὺ σημαντικὸ γιὰ τὴ Χριστιανικὴ πίστη καὶ ζωή μας. Ἄραγε εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἐξηγήσουμε ὅτι τὸ Πάσχα εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο ἀπὸ μία γιορτή, πολὺ πέρα ἀπὸ μία ἐτήσια ἀνάμνηση ἑνὸς γεγονότος ποὺ πέρασε; Ὁ καθένας πού, ἔστω καὶ μία μόνο φορά, ἔζησε αὐτὴ τὴ νύχτα «τὴ σωτήριο, τὴ φωταυγὴ καὶ λαμπροφόρο», ποὺ γεύτηκε ἐκείνη τὴ μοναδικὴ χαρά, τὸ ξέρει αὐτό. Ἀλλὰ τί εἶναι αὐτὴ ἡ χαρά; Γιατί ψέλνουμε στὴν ἀναστάσιμη λειτουργία: νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια»

  Από αυτόν σας τον πατριωτισμόν και θυσίες μπήκετε σε σημαντικές θέσεις, γίνετε πρέσβες με χοντρούς μιστούς και με πλήθος σταυρούς. Οπότε σας λένε οι ξένοι σας φίλοι ντύνεστε το πουκάμισο της αρετής· κλαίτε την πατρίδα και τους αγωνιστάς, καθώς κλαίει η φώκια τον πνιγμένον- είναι τα δάκρυά της καυτερά, σαπίζει τον πνιγμένον και κάθεται και τον τρώγει. Εις την Αθήνα με δυο χιλιάδες ιππικό του Κιουτάγια και με πλήθος πεζικόν σκοτώθηκαν Έλληνες εφτακόσοι ή οχτακόσοι· μια εκλογή του Εκλαμπρότατου Μαυροκορδάτου και συντροφιάς του εις την Μεσσηνίαν και Σπάρτη οι σκοτωμοί πέρασαν αυτόν τον αριθμόν. Και οι κάτοικοι καταφανίστηκαν κι από κατάστασιν κι από ζωντανά κι από δεντροφυτείες. Άσε τον Κωλέτη -ούτε γράφονται, ούτε θέλουν να γραφτούμε οι προκοπές του. Όμως αυτός δικαιολογείται, διότι η εδική σου η συντροφιά, κύριε Μαυροκορδάτε, άνοιξε αυτείνη τη στράτα. Και πόσοι χάθηκαν και χάνονται ως τη σήμερον και πόσοι θα χαθούνε ακόμα και εμείς δεν ξέρομεν. Ότι τα φώτα κι ο πατριωτισ

  Η ώρα ήλθεν, ω Άνδρες Έλληνες! Πρό πολλού οι λαοί της Ευρώπης, πολεμούντες υπέρ των ιδίων Δικαιωμάτων και ελευθερίας αυτών, μας επροσκάλουν εις μίμησιν, αυτοί, καίτοι οπωσούν ελεύθεροι, επροσπάθησαν όλαις δυνάμεσι να αυξήσωσι την ελευθερίαν, και δι’ αυτής πάσαν αυτών την Ευδαιμονίαν. Οι αδελφοί μας και φίλοι είναι πανταχού έτοιμοι, οι Σέρβοι, οι Σουλιώται, και όλη η Ηπειρος, οπλοφορούντες μας περιμένωσιν· ας ενωθώμεν λοιπόν με Ενθουσιασμόν! Η Πατρίς μάς προσκαλεί! Η Ευρώπη, προσηλώνουσα τους οφθαλμούς της εις ημάς, απορεί διά την ακινησίαν μας, ας αντηχήσωσι λοιπόν όλα τα Όρη τής Ελλάδος από τον Ήχον τής πολεμικής μας Σάλπιγγος, και αι κοιλάδες από την τρομεράν κλαγγήν των Αρμάτων μας. Η Ευρώπη θέλει θαυμάση τας ανδραγαθίας μας, οι δε τύραννοι ημών τρέμοντες και ωχροί θέλουσι φύγει απ’ έμπροσθέν μας. Οι φωτισμένοι λαοί της Ευρώπης ενασχολούνται εις την αποκατάστασιν της ιδίας ευδαιμονίας· και πλήρεις ευγνωμοσύνης διά τας προς αυτούς των Προπατόρων μας ευεργεσίας, επιθυ

  Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά,   και σαν πρώτα ανδρειωμένη,     χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!   Η 25η Μαρτίου είναι ως γνωστόν ημέρα διπλού εορτασμού, τόσο της έναρξης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα όσο και του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Την ημέρα αυτήν η Εκκλησία γιορτάζει το χαρμόσυνο μήνυμα της θείας ενσάρκωσης. Ο θεόσταλτος Αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάζεται στην Παρθένο Μαρία, στη Ναζαρέτ, και της αναγγέλλει ότι θα γεννήσει το Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό.  Θεοτόκε Παρθένε, Χαῖρε κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ, εὐλογημένη, σὺ ἐν γυναιξί, καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου, ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν.    Η ελληνική επανάσταση υπήρξε σταθμός στην ιστορία τού νεότερου Ελληνισμού, αφού οδήγησε, μετά από 400 χρόνια, στη δημιουργία τού ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, ενέπνευσε στις επόμενες γενεές των Ελλήνων διαδοχικές απελευθερωτικές εξεγέρσεις και εμψύχωσε τους Έλληνες σε καιρούς δοκιμασίας. Υπήρξε όμως και κορυφαίο γεγονός για τη σύγχρονη

    Η ληξιαρχική πράξη θανάτου του, η οποία υπογράφεται από τον Δήμαρχο Αθηναίων Εμμανουήλ Κουτσικάρη ως Ληξίαρχη, ανάφερει πως απεβίωσε «ο Αντιστράτηγος Ιωάννης Μακρηγιάννης ετών 68 έγγαμος σύζυγος Αικατερίνης υπό γενικής ατροφίας».    Ο Γιάννης Μακρυγιάννης του Δημητρίου και της Βασιλικής γεννήθηκε στο Αβορίτι Δωρίδας τον Ιανουάριο του 1797. Το πραγματικό όνομα του ήταν Ιωάννης Τριανταφύλλου (ή Τριανταφυλλοδημήτρης – το Μακρυγιάννης είναι παρωνύμιο που οφειλόταν στο ψηλό ανάστημά του). Το 1804 σε ηλικία 7 ετών αναγκάστηκε να καταφύγει με την οικογένειά του στη Λιβαδειά, ύστερα από το φόνο του πατέρα του από τουρκαλβανούς του Αλή Πασά. Από τότε αναγκάστηκε να δουλέψει για να επιβιώσει και πέρασε επώδυνα και στερημένα παιδικά χρόνια. Αρχικά εργάστηκε ως ψυχογιός ως το 1811. Το 1811 εγκαταστάθηκε στην Άρτα, όπου δούλεψε αρχικά ως επιστάτης στο υποστατικό του συμπατριώτη του Θανάση Λιδωρίκη και στη συνέχεια ασχολήθηκε με το εμπόριο και απέκτησε αξιόλογη περιουσία, την οποία

  Η ακόλουθη επιστολή στάλθηκε από τον Οδυσσέα Ανδρούτσο από την Πάτρα προς τους προκρίτους του Γαλαξιδίου, προτρέποντας τους να συμπράξουν στο ξέσπασμα της επανάστασης στην Ρούμελη. *** Ἀγαπητοί μου Γαλαξιδιῶται, Ἦτο θέλημα Θεοῦ νὰ ἁρπάσωμεν τὰ ὅπλα μίαν ἡμέραν καὶ νὰ ριφθῶμεν κατὰ τῶν τυράννων μας. Τί τὴν θέλομεν, ἀδελφοί μου, τὴν πολυπικραμένην ζωὴν τοῦ δούλου; Δὲν βλέπετε, ὅτι δὲν μᾶς ἀπέμεινε τίποτε; Καὶ αὐταὶ αἱ ἐκκλησίαι μας ἔγιναν τζαμιὰ καὶ στάβλοι τῶν Τούρκων. Δὲν εἶναι πρέπον νὰ σταυρώσωμεν τὰς χεῖρας. Ἄς ἐρωτήσωμεν τὴν καρδίαν μας καὶ ὅ,τι ἀποφασίσωμεν, νὰ τὸ βάλωμεν ἐμπρὸς σύντομα. Ἄν βραδύνωμεν, θὰ μετανοήσωμεν καὶ τότε ἄδικα θὰ κτυπῶμεν τὴν κεφαλὴν μας. Τὴν ἐποχὴν αὐτὴν ἡ Τουρκία εἶναι ἀπησχολημένη εἰς πολέμους. Ἄς ὠφεληθῶμεν ἀπὸ τὴν περίστασιν αὐτήν, τὴν ὁποίαν μᾶς ἔστειλεν ὁ Θεὸς εἰσακούων τα δίκαια παράπονά μας. Εἰς τὰ ὅπλα, ἀδελφοί! Ἤ νὰ ἐλευθερωθῶμεν ἦ νὰ ἀποθάνωμεν ὅλοι. Καλύτερον θάνατον δὲν ἠμπορεῖ νὰ ἐπιθυμήσῃ Ἕλλην καὶ χριστιανός. Ἐγώ, καθὼς γν

  Το παρακάτω σχετικά άγνωστο περιστατικό, που έλαβε χώρα λίγο πριν από τον θάνατο, και κατά άλλους τη δολοφονία, του μεγάλου ήρωα-αρχιστρατήγου Γεωργίου Καραϊσκάκη, είναι από εκείνα που τα χρωματίζει μια αίσθηση μεταφυσικής αύρας, σχετική με την αναπόδραστη εκπλήρωση του πεπρωμένου. Πρωταγωνιστές του περιστατικού είναι ο Καραϊσκάκης, ο Σουλιώτης οπλαρχηγός και υπασπιστής του Πανομάρας Γιαννούσης (1) και ένα άλογο. Το γεγονός, όπως το αφηγείται ο Δ. Κόκκινος, έγινε στο Φάληρο το απόγευμα της 22ας Απριλίου του 1827.   Το μεσημέρι έφαγε λίγο ψωμί και ξάπλωσε να ησυχάσει. Η διαταγή ήταν σαφής: να αποφύγουν οι στρατιώτες του κάθε σύγκρουση με τον εχθρό, πριν την καθορισμένη ώρα. Δεν πρόλαβε να ησυχάσει, όταν άκουσε πυροβολισμούς. Πετάχτηκε από το στρώμα του. Του μηνούν ότι οι δικοί του χτυπιούνται με τους Τούρκους. «Ο Καραϊσκάκης μόλις ήκουσε τους πρώτους πυροβολισμούς διέταξε να φροντίσουν να τους σταματήσουν, άλλ΄όταν μετ΄ολίγον η αναστάτωσις επετάθη, εσηκώθη, ίππευσε και

    « Οι Προφήτες όπως είδαν ,οι Απόστολοι όπως εδίδαξαν, η Εκκλησία όπως παρέλαβε, οι Διδάσκαλοι όπως εδογμάτισαν , η Οικουμένη όπως συγκατατέθηκε ,η χάρις όπως έλαμψε ,η αλήθεια όπως αποδείκτηκε ,το ψέμα όπως καταδικάστηκε  ,η σοφία όπως παρουσιάστηκε ,ο Χριστός όπως εβράβευσεν ».  « Αυτή είναι η πίστη των Αποστόλων ,αυτή είναι η πίστη των Πατέρων ,αυτή η πίστη των Ορθοδόξων ,αυτή είναι η πίστη που στήριξε την Οικουμένη ».    Κυριακή της Ορθοδοξίας ονομάζεται η εορτή που τελείται στην Ορθόδοξη Εκκλησία την Α΄ Κυριακή των Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής , σε ανάμνηση της τελικής νίκης υπέρ των ιερών εικόνων το έτος 843 μ.Χ. (νίκη γνωστή και ως "Θρίαμβος της Ορθοδοξίας") και κατ' επέκταση, σε ανάμνηση της νίκης της Ορθόδοξης πίστης κατά των πολλών και ποικίλων θεολογικών αντιπάλων της ανά τους αιώνες. Οι Ιερές εικόνες πολεμήθηκαν για 120 περίπου χρόνια, σε όλο το διάστημα της λεγόμενης Εικονομαχίας (727-843), από τους βυζαντινούς, εικονομάχους αυτοκράτορες (επη

''Ομως εξεχειλίσανε τα βάθη της καρδιάς μου, τ΄αδέρφια μου τα δυνατά οι Τούρκοι μου τ΄αδράξαν ,την αδερφή μου ατίμασαν κι αμέσως την ασφάξαν, τον γέροντα τον κύρη μου εκάψανε το βράδι και την αυγή μου ρίξανε την μάνα στο πηγάδι.......... ...........Εγώ από κείνη τη στιγμή δεν έχω πλια το χέρι π΄αγνάντευεν Αγαρηνό κ΄ εγύρευε μαχαίρι''    Διονύσιος Σολωμός : '' Ο Κρητικός ''     '' Μα τ΄'αρματα του του΄χανε οι γόρτάκιδες παρμένα Γιατ΄ήσαν ολασήμωτα μαλαμοσκεπασμένα''   Το Κρητικό μαχαίρι με τη μορφή την οποία διατήρησε μέχρι την εποχή μας, γεννήθηκε κατά τα τέλη του 18ου αιώνα κι έχει σχήμα που θυμίζει "σαΐτα". Το χαρακτηριστικό του σχήμα υιοθετήθηκε μ' ενθουσιασμό από τους Κρητικούς και αντιστάθηκε στο πέρασμα του χρόνου. Η κατασκευαστική ιδιομορφία της αιχμής του Κρητικού μαχαιριού, έχει ως αποτέλεσμα να του προσδίνει μεγάλη διατρητική ικανότητα Οι Κρητικοί μαχαιροποιοί την τεχνική της κατασκευής της

Τι λαός είμαστε, Θεέ μου.. ζυγό στον σβέρκο, δεν σηκώνουμε, κόντρα στη λογική, παλεύουμε δεν.. "ζυγίζουμε" πόσους έχουμε απέναντι αλλά ποτέ. Πότε και που! Αιώνες υπερασπίζουμε αυτή τη γη, που οι θεοί διαλέξανε να κάνουν το παλάτι τους..  Τι λαός είμαστε φίλε μου καλέ! Υπέροχα.. τρελοί, δαιμόνια έξυπνοι, σπίρτο σωστό.. Γεννήσαμε ήρωες, οι ήρωες, έγιναν μύθοι, οι μύθοι διαδόθηκαν στόμα το στόμα.. αιώνες επί αιώνων.. βγάλαμε όμως κι.. Εφιάλτες. Κι αυτοί, στόμα το στόμα κύλισαν με φτύμα.  Τι λαός είμαστε, αδελφέ; Περάσαμε σκλαβιά, κατοχή, και δεν.. παραδοθήκαμε ποτέ ολοκληρωτικά, μόνο.. ζυγίζαμε, μετρούσαμε, άναψε η σπίθα, πυρκαγιά γένηκε, λυτρώθηκε η χώρα.  Λυτρώθηκε.. άραγε η.. και πάλι, μπήκε τούτο το σαράκι, η διχόνοια, αδελφέ μου και.. τα καπετανάτα, βγήκαν μπροστά... Λέοντες στη μάχη, μα και αγρίμια στις.. θέσεις.. Βάναμε, λοιπόν, βασιλιά Γερμανό. Τ ακούς! Γερμανό. Εκάναμεν επανάσταση, λευτερώσαμε την πατρίδα, για να φέρομεν ξένο να.. μας.. διοικήσει..τέτοιος λαός είμαστε..

  Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό. ................. Πόσο παράξενα μας κοιτάζουν ξαφνικὰ τὰ σπίτια, τὰ χωνευτήρια τῶν ἀνθρώπων, ..... πρὸς τὴν νύχτα, ἀπὸ τὸ παράθυρο ποὺ δὲν ξέρω πῶς, βρέθηκε ἀνοιχτό. Το σπουδαίο δεν είναι ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας.. ονειροπολώντας μιαν άλλη πιο ενδιαφέρουσα.. Αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη η ζωή.. όπως μας δόθηκε... την καθημερινή... την ταπεινή... την Ανθρώπινη! Οπου το καθετί που μπορούμε να γυρέψουμε πρέπει να υπάρχει. .............. Σ’ αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται. Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Oιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Oιδίποδα. ....................... Το θαύμα δεν είναι στο πουθενά... Κυκλοφορεί στις φλέβες του ανθρώπου

Δεν είναι καθόλου εύκολο να βρει κανείς την υψηλότερη απ’ όλες τις αρετές και να της δώσει το πρωτείο και το βραβείο, όπως ακριβώς δεν είναι εύκολο να βρει μέσα σ’ ένα ολάνθιστο και μοσχοβόλο λιβάδι το πιο ωραίο κι ευωδιαστό λουλούδι, καθώς πότε το ένα και πότε το άλλο του τραβάει την προσοχή και τον προκαλεί να το κόψει πρώτο.[…] Και αν ο Παύλος, που ακολουθεί κι αυτός το Χριστό, θεωρεί την αγάπη ως την πρώτη και μεγαλύτερη εντολή, ως τη σύνοψη του νόμου και των προφητών, το καλύτερο μέρος της θεωρώ πως είναι η αγάπη στους φτωχούς και, γενικότερα, η ευσπλαχνία και η συμπάθεια στους συνανθρώπους. Γιατί τίποτα άλλο δεν ευχαριστεί τόσο πολύ το Θεό και τίποτα άλλο δεν Του είναι τόσο αγαπητό όσο η ευσπλαχνία. Αυτή, μαζί με την αλήθεια, πηγαίνει μπροστά Του και αυτή και αυτή πρέπει να Του προσφερθεί πριν από την Κρίση. Μα και σε τίποτα άλλο δεν δίνεται ως ανταπόδοση από Εκείνον, που κρίνει με δικαιοσύνη και ζυγίζει με ακρίβεια την ευσπλαχνία, όσο στη φιλανθρωπία. Σ’ όλους λοιπόν τους φτωχ

  Ἄφησε τὰ πράγματα στὸν Θεό. Αὐτὸς θὰ τὰ τακτοποιήσει πολὺ καλύτερα ἀπ᾿ ὅ,τι ἐσὺ θέλεις. Ἄφησε τὰ πράγματα στὸν Θεό. Αὐτὸς θὰ τὰ τακτοποιήσει πολὺ καλύτερα ἀπ᾿ ὅ,τι ἐσὺ θέλεις. Σὲ σένα ἔδωσε μόνο τὴν ἐντολὴ νὰ προσεύχεσαι γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ σὲ λύπησε. Τὰ ἑξῆς παραγγέλνει ὁ Θεὸς στοὺς ἀνθρώπους: «κανεὶς ἀπὸ σᾶς ἂς μὴ διατηρεῖ στὴν καρδιά του κακία γιὰ τὸν ἀδελφό του» (Ζαχ. ζ´ 10) καὶ «κανεὶς ἂς μὴν συλλογίζεται τὴν κακία τοῦ ἄλλου» (Ζαχ. η´ 17). Δὲν λέει μόνο, συγχώρεσε τὸ κακὸ τοῦ ἄλλου, ἀλλὰ μὴν τὸ ἔχεις οὔτε στὴ σκέψη σου, μὴ τὸ συλλογίζεσαι, ἄφησε ὅλη τὴν ὀργή, ἐξαφάνισε τὴν πληγή. Νομίζεις, βεβαίως, ὅτι μὲ τὴν ἐκδικητικότητα τιμωρεῖς ἐκεῖνον ποὺ σὲ ἔβλαψε. Γιατὶ ἐσὺ ὁ ἴδιος σὰν ἄλλο δήμιο ἐγκατέστησες μέσα σου τὸ θυμὸ καὶ καταξεσκίζεις τὰ ἴδια σου τὰ σπλάχνα.Ἔχεις ἀδικηθεῖ πολὺ καὶ στερήθηκες πολλὰ ἐξαιτίας κάποιου, κακολογήθηκες καὶ ζημιώθηκες σὲ πολὺ σοβαρὰ θέματά σου καὶ γι᾿ αὐτὸ θέλεις νὰ δεῖς νὰ τιμωρεῖται ὁ ἀδελφός σου; Καὶ ἐδῶ πάλι εἶναι χρήσιμο νὰ τὸν σ

Η καθαρά Δευτέρα εἶναι ἡ ἀπαρχή τοῦ προσωπικοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνα ὅλών μας, ὁ ὁποῖος ἀγῶνας ἐκτελεῖται μέ τή συμμέτοχή μας στίς ἱερές Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας, τήν προσευχή καί τήν νηστεία, σέ συνδυασμό πάντα καί μέ τήν φιλανθρωπία ἀπό τό περίσσευμά μας ἤ τό ὑστέρημά μας πρός τούς ἀνήμπορους συνανθρώπους μας.  Ἡ ἡμέρα αὐτή εἶναι τό ἀρχικό στάδιο καί ἡ ἀπαρχή τῆς κάθε εἴδους καθάρσεως τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός μας. Εἶναι μέρα περισυλλογῆς καί αὐτοκριτικῆς. Διά τόν λόγο αὐτό φέρει καί τό ὄνομα Καθαρά Δευτέρα. Τά παλαιά χρόνια συνήθιζαν τήν μέρα αὐτή οἱ νοικοκυρές νά πλένουν μέ καυτό νερό καί στάχτη ἀπό τό τζάκι τά κατσαρολικά τους, ἔτσι ὥστε νά εἰσέλθουν ὅσο τό δυνατό χωρίς νά ἀρτευτοῦν στήν περίοδο της νηστείας πού ξεδιπλωνόταν ἐμπρός τους.   Ἀξιοσημείωτο εἶναι καί τό λεγόμενο Τριήμερο τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Τριήμερο ὀνομάζεται ὁ προαιρετικός κανόνας τῶν Χριστιανῶν, κληρικῶν καί λαϊκῶν, οἱ ὁποῖοι κατά τίς τρεῖς πρῶτες ἡμέρες τῆς Καθαρᾶς ἑβδομάδος δέν τρώγουν τίποτε, π

  Ο Αίσωπος ήταν αρχαίος Έλληνας μυθογράφος. Ο πρώτος που ασχολήθηκε με αυτό το λογοτεχνικό είδος, ενώ θεωρείται ο πατέρας της διδακτικής μυθολογίας. Γεννήθηκε τον 7ο αι. π.Χ., αν και οι μύθοι του γίνονται γνωστοί έναν αιώνα αργότερα. Όσο για το πού γεννήθηκε, πολλές πόλεις τον διεκδικούν, με πρώτη όμως και κυριότερη την Φρυγία. Αυτό ερμηνεύεται με το επιχείρημα ότι ταξίδευε πολύ, επομένως ήταν φυσιολογικό να τον διεκδικεί η Σάμος ή η… Αιθιοπία. Ο Ηρόδοτος τον χαρακτήριζε «λογοποιό», ενώ ο Πλούταρχος τον περιέγραφε ως έναν άσχημο δούλο, είχε πολύ μεγάλο κεφάλι σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα, πλακουτσωτή μύτη, φουσκωτά χείλη, καμπουριασμένο σώμα και μεγάλη πεταχτή κοιλιά, χαρακτηριστικά που του απέδωσαν το όνομα «Αίσωπος», δηλαδή «Αιθίοπας». Μάλλον ήταν και κουτσός.    Πράγματι, ο Αίσωπος ήταν δούλος! Δηλαδή, μάλλον προήλθε από αιχμαλωσία και δούλευε στα κοπάδια του αφέντη του. Ύστερα πουλήθηκε σε ένα σκλαβοπάζαρο στην Έφεσο και τον αγόρασε ο Ξάνθος από την Σάμο, ένας φιλόσ