Prometheus

  Ιστορία βασισμένη σε ένα παραμύθι του Σαντί του Σιράζ στο βιβλίο «Γκουλιστάν, ο κήπος με τα λουλούδια».       Κάποτε ένας βασιλιάς είχα παραγγείλει ένα δαχτυλίδι δεμένο με μια πέτρα πολύτιμη. Ένα βράδυ, βαριεστημένος από την τη ζωή του, πήγε στο τζαμί Μουσαλά, κοντά στην πόλη Σιράζ, διέταξε τους στρατιώτες του να τοποθετήσουν το δαχτυλίδι στην κορυφή ενός ψηλού ξύλινου στύλου, συγκέντρωσε το λαό και είπε: «Όποιος καταφέρει να ρίξει ένα βέλος μέσα από το δαχτυλίδι θα το κερδίσει ως δώρο, αυτό και εκατό χρυσά νομίσματα».   Μαζεύτηκαν τετρακόσιοι τοξότες να ρίξουν τα βέλη τους. Όλοι προσπάθησαν και όλοι αστόχησαν. Ένας νεαρός έπαιζε με το τόξο του εκεί κοντά, όταν ένα από τα βέλη του παρέκκλινε από την πορεία του και με την βοήθεια του ανέμου, έφτασε έως το τζαμί και πέρασε μέσα από το δαχτυλίδι. Ο βασιλιάς του έδωσε το κόσμημα και τα χρυσά νομίσματα και τον γέμισαν με δώρα. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο νεαρός, μόλις έφυγε από το παλάτι, ήταν να κάψει το τόξο και τα βέλη το

    Σε ένα χωριό ένας άνθρωπος κοιτούσε το μοναδικό πηγάδι σε όλη την περιοχή. Ένας πιτσιρίκος τον πλησίασε : -Τι έχει μέσα; ήθελε να μάθει. -Τον Θεό. -Ο Θεός είναι κρυμμένος μέσα σε αυτό το πηγάδι; -Μάλιστα. -Για να δω, είπε ο πιτσιρίκος επιφυλακτικός. Ο γέρος τον πήρε στην αγκαλιά του και τον βοήθησε να σκύψει στο στόμιο του πηγαδιού. Το παιδάκι είδε τότε το δικό του πρόσωπο.    -Μα εγώ είμαι αυτός, φώναξε. -Ακριβώς, είπε ο άνθρωπος ακουμπώντας ξανά προσεκτικά το παιδί κάτω. Τώρα ξέρεις που κρύβεται ο Θεός.  

Ήρθαν ντυμένοι «φίλοι» αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας. Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους. Έφεραν τον Σοφό, τον Οικιστή και τον Γεωμέτρη Βίβλους γραμμάτων και αριθμών την πάσα Υποταγή και Δύναμη το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας. Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους. Ούτε μέλισσα καν δε γελάστηκε το χρυσό ν’ αρχινίσει παιχνίδι· ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές. ‘Έστησαν και θεμελίωσαν στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα πύργους κραταιούς κι επαύλεις ξύλα και άλλα πλεούμενα τούς Νόμους, τούς θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας. Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους. Ούτε καν ένα χνάρι θεού στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε· ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει. Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι» αμέτρητες φορές οι εχθροί μου τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας. Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε παρά μόνο σίδερο και φωτιά. Στ ’ανοιχτά πού καρτέραγαν δάχτυλα μόνον όπλα και σίδ

  Ένας κινέζικος μύθος που μας υπενθυμίζει ότι κανείς δεν είναι τέλειος, όλοι έχουμε αδυναμίες αλλά και δυνατότητες, αρκεί να τις εκμεταλλευτούμε σωστά. Διαβάστε τον: Μια γριά γυναίκα, Κινέζα κουβαλούσε νερό με δύο μεγάλα δοχεία κρεμασμένα από τους ώμους της. Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που έπαιρνε. Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε μισοάδειο. Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γριά κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της. Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο, που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε, ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του. Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή και αποφάσισε να μιλήσει στη γριά. -Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη! -Μα γιατί; ρώτησε η γριά. -Γ

  Λένε πως μετά τη φουρτούνα έρχεται μπουνάτσα. Αυτό συμβαίνει στη θάλασσα μα και στη ζωή. Μερικές φορές ο δρόμος για το λιμάνι περνάει μέσα από την καρδιά της τρικυμίας. Ο προορισμός όμως, είναι πάντα το μέρος που κατευθύνεσαι, μερικές φορές είναι και το μέρος που καταλήγεις. Στο ταξίδι σου θα συναντήσεις πολλούς ανθρώπους. Όλοι έχουν κάτι να σου διδάξουν και αντίστοιχα να τους διδάξεις κάτι και εσύ . Στο παιχνίδι της ζωής δεν υπάρχει δράση χωρίς αντίδραση. Με άλλους θα ταιριάξεις και θα “κουμπώσεις” αμέσως –όπως τα κομμάτια του παζλ που συμπληρώνει το ένα το άλλο – με άλλους θα χαθείς ενώ άλλους θα επιλέξεις να τους διώξεις. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Όλα γίνονται για κάποιον λόγο και όλα εξυπηρετούν κάποιο σκοπό. Η φιλία αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι και παράλληλα σημαντικό τομέα στη ζωή μας. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Αριστοτέλης, “Η φιλία είναι μια βιολογική ανάγκη” . Λένε πως οι φίλοι είναι οικογένεια που εσύ επιλέγεις… όποιος καταφέρει να γευτεί το δώρο της φιλίας,

Οι άνθρωποι δεν φεύγουν ποτέ ουσιαστικά. Μένουν πάντα σκιές μέσα στο σπίτι, με τη μορφή τους να βρίσκεται πάντοτε δίπλα σου. Δε φεύγουν ποτέ, υπάρχει το αποτύπωμά τους μέσα στο σπίτι, επάνω σε αντικείμενα, δίπλα σε εσένα που θεωρείς πως είσαι μόνος. Ποτέ δεν έφυγαν ουσιαστικά, βρίσκονται δίπλα σου σε κάθε σου δύσκολη στιγμή και προσπαθούν να σε ενθαρρύνουν, θυμίζοντάς σου πως δεν πρέπει να γίνεις ένας αδύναμος και φοβισμένος άνθρωπος; γιατί εκείνοι δε σε γνώρισαν έτσι. Ακόμα κι αν δεν μπορείς να πιάσεις το χέρι τους, μη θλίβεσαι. Εκείνοι είναι δίπλα σου και περιμένουν να τους δεις με τα μάτια σου. Όχι με τα υλικά μάτια, αλλά με αυτά της ψυχής. Ακόμα και αν δεν μπορείς να τους αγκαλιάσεις, μη νομίζεις πως δεν μπορείς δίπλα σου να τους έχεις. Πάντοτε μέσα σου βρίσκονται αν τους κουβαλάς μέσα στην ψυχή σου, αν θυμάσαι τα λόγια τους, αν πιστεύεις πως μόνος σου στη δύσκολη στιγμή ποτέ δε θα βρεθείς. Οι άνθρωποι δε φεύγουν ποτέ ουσιαστικά. Το σώμα δεν αρκεί για να απομακ

  Έχετε προσέξει ότι οι άνθρωποι γύρω μας έπαψαν να κοιτάζουν ψηλά, ή έστω στο ύψος των ματιών, και έχουν σχεδόν όλοι χαμηλωμένο, τρομαγμένο βλέμμα; Και έχετε προσέξει τη διαφορά που κάνουν οι λίγοι εκείνοι που κοιτούν ερευνητικά γύρω τους, με αεικίνητη ματιά και το στόμα μισάνοιχτο στοχαστικά; Και, ΚΥΡΙΩΣ, το πώς αναγνωρίζονται μεταξύ τους; Αυτοί είναι οι λεγόμενοι Πολεμιστές… Οι Πολεμιστές έχουν ένα μικρό βιβλιαράκι σαν ασπίδα στο ύψος της καρδιάς… μια μικρή ασπίδα ικανή να σταματήσει την κάθε σφαίρα, ικανή να εμποδίσει το κάθε ξίφος να τραυματίσει το πιο πολύτιμο όργανο ενός Πολεμιστή… την Καρδιά. Το βιβλιαράκι έχει λίγες σελίδες… μα τόσο δυνατές, που τίποτα δεν μπορεί να το διαπεράσει και έτσι η Καρδιά μπορεί και χτυπά πάντα στον ρυθμό… Ρυθμό των τυμπάνων που δίνουν το Εναρκτήριο Βήμα στην υπόδουλη Ανθρωπότητα για να αρχίσει την Πορεία προς την Ελευθερία. Οι σελίδες του έχουν λίγα λόγια, μα ιερά, και λένε: « Ζήσε σαν Ήρωας, κινήσου σαν Άνεμος, Αγάπα σαν Θεός

  Ο Λέο Μπουσκάλια μέσα από το βιβλίο του «Να ζεις, ν’ αγαπάς, να μαθαίνεις» μας δίνει 10 λέξεις οδηγό για να μας συντροφεύουν στο ταξίδι της ζωής μας. 1) Ορθή γνώση , για να μας δώσει τα απαραίτητα εργαλεία για το ταξίδι. 2) Σοφία , για να χρησιμοποιήσουμε τη συσσωρευμένη γνώση του παρελθόντος με τρόπο που θα μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε την παρουσία μας, το «τώρα». 3) Κατανόηση , για να δεχόμαστε τους άλλους που έχουν ίσως διαφορετικό τρόπο από το δικό μας, με λεπτότητα και κατανόηση, καθώς προχωράμε μαζί τους ή αναμεσά τους ή γύρω τους στο δρόμο της ζωής μας. 4) Αρμονία , για να μπορούμε να δεχόμαστε τη φυσική ροή της ζωής. 5) Δημιουργικότητα , για να συνειδητοποιήσουμε και να αναγνωρίσουμε νέες λύσεις και άγνωστα μονοπάτια στο δρόμο μας. 6) Δύναμη , για να αντισταθούμε στο φόβο και να προχωρήσουμε μπροστά, παρά την αβεβαιότητα, χωρίς εγγυήσεις ή πληρωμή. 7) Γαλήνη , για να στεκόμαστε γερά στα πόδια μας. 8) Χαρά , για να είμαστε πάντα γεμάτοι τραγούδια, γέλια κα

  Καλώς ήλθες στο παιχνίδι που λέγεται αυτογνωσία.  Αυτό το θάρρος η αλήθεια σε λάθος ηλικία το παίζαμε τελικά. Ανώδυνες ερωτήσεις, ανώδυνες απαντησεις, που στο άκουσμα τους τότε κοκκίνιζες από ντροπή. Ένα γέλιο σου φέρνουν αυτές οι αναμνήσεις. Γέλιο που σου θυμίζει ανεμελιά και αθωότητα. Κοκκινιζες στην αλήθεια για το ποιον αγαπάς και στο θάρρος αν μπορείς να του το πεις. Υπέροχα χρόνια, γεμάτα όμορφες αναμνήσεις . Επιστροφή στο σήμερα και στο τωρα. Και τώρα; Ποιος έχει τη δύναμη, το κουράγιο να παίξει αυτό αυτό το παιχνίδι; Κανείς. Οι ερωτήσεις βλέπεις δεν είναι πια τόσο αθώες, δεν είναι τόσο ανώδυνες. Ακόμα και μια παρτίδα παιχνιδιού με τον εαυτό σου, είναι επώδυνη. Θα εξομολογηθείς την αλήθεια σου; Έχεις το θάρρος να παλέψεις γι’αυτη; Σου γίνεται η ερώτηση. Αλήθεια ή θάρρος; Επιλέγεις αλήθεια για αρχή με έναν δισταγμό κι ένα τρέμουλο στην φωνή σου. Σιωπή. Έλα απάντησε. Τι κοιτάζεις στον καθρέπτη θλιμμένος; Γιατί βλέπω φόβο; Τι φοβάσαι μωρέ; Μιλάμε για την αλήθεια σο

  Οι άνθρωποι  δεν είναι παιχνίδια. Αν έχεις μάθει να παίζεις, μην παραπονιέσαι που η ζωή στα επιστρέφει. Οι άνθρωποι δεν είναι αναλώσιμα. Έμαθες να παίρνεις από τα αζήτητα τον επόμενο, μα και τα αζήτητα γίνονται ζητούμενα καμιά φορά. Οι άνθρωποι δεν μένουν κοντά σου όταν τους κρατάς σε αναμονή. Δεν κρατάς έτσι το ενδιαφέρον τους αμείωτο! Οι μηχανές φθείρονται όταν λειτουργούν καιρό, άνευ λόγου. Οι άνθρωποι, είναι άνθρωποι! Αν εσύ έπαψες να αισθάνεσαι και σε ενδιαφέρει μόνο η επιδερμική σου ικανοποίηση, δεν θα ‘χεις πάντα αναλλοίωτη όψη! Οι άνθρωποι συνήθως υπομένουν. Μα η υπομονή τους δεν είναι ανεξάντλητη. Έχουν οι άνθρωποι την ώρα τους, εκείνη που χωρίς περιττά λόγια, ανακοινώσεις, εξηγήσεις, ανοίγουν την πόρτα! Τότε, δεν θα αρκούν οι δικές σου εξηγήσεις, οι δικές σου υποσχέσεις, θα ‘χει τελειώσει ο χρόνος σου. Όταν βλέπεις πως η ψυχή τους διψά για το ολόκληρο καρβέλι, μην συνεχίσεις να τάζεις ψίχουλα. Αν μέτρησες ευκαιρίες και τις έχασες, μη στέκεσαι, προχώρα παρακάτ

  Ο Κρισναμούρτι είπε κάποτε «η υγεία σου δεν μετριέται με το πόσο καλά προσαρμόζεσαι σε μια βαθιά άρρωστη κοινωνία» . Ωστόσο, γεννημένοι και μεγαλωμένοι σε μια τέτοια κοινωνία, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι είναι άρρωστη, πόσο μάλλον ότι οι ίδιοι είναι μέρος αυτής αρρώστιας. Όπως ένα ψάρι που ζει στο νερό, δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται μέσα σε αυτό και ότι είναι μέρος της θαλάσσιας ζωής. Τι σημαίνει να ζείτε μια φυσιολογική ζωή; Στον σύγχρονο κόσμο, ειδικά στην Δύση, σημαίνει να σας κάνουν πλύση εγκεφάλου από μικρή ηλικία, σε αυτό που ονομάζουμε σχολείο για να δουλεύετε αργότερα σαν σκλάβοι για τα υπόλοιπο της ζωής σας. Να ζείτε ανταγωνιστικά με τους άλλους απλώς για να επιβιώσετε, για να καταναλώσετε προϊόντα χωρίς νόημα επειδή οι χειριστικές διαφημίσεις σας έχουν πείσει ότι πρέπει να το κάνετε, ενώ ταυτόχρονα βλάπτετε ασυνείδητα τον πλανήτη στον οποίο κατοικούμε. Να δηλητηριάζετε αργά τον οργανισμό σας τρέφοντας τον με

  Είναι κάποιοι άνθρωποι ρε φίλε, παραδείγματα ζωής. Υποδείγματα αξιοπρέπειας και αντοχής. Σύμβολα επιμονής και υπομονής. Γιατί έχουν μάθει να μετατρέπουν την αδυναμία τους σε δύναμη. Τις ευαισθησίες τους σε αντίσταση. Και την καρτερικότητά τους σε ανοχή. Από ανάγκη και όχι επιλογή.  Και είναι αυτοί που σου προκαλούν δέος και θαυμασμό μαζί. Είναι εκείνοι που η ζωή δεν τους χάρισε τα πολλά και μοχθούν για τα λίγα. Τους χρεώνει με τα δύσκολα και ποτέ δεν τους ξεχρεώνει. Τους δανείζει λιγοστές χαρές και παίρνει τον τόκο από την ψυχή τους. Τους ρίχνει στον πάτο της και κολυμπούν με τα ανταριασμένα κύματά της για να αναδυθούν στην επιφάνεια. Κι όμως με την αξιοπρεπή τους στάση, το αστείρευτο σθένος τους και την άμετρη καρτερικότητα που επιδεικνύουν, γίνονται φάροι που φέγγουν και καθοδηγούν τα σκοτάδια μας. Ορθώνονται παλικαρίσια σε κάθε λάβωμα.  Κάνουν σημαία την πίστη τους και αντιμετωπίζουν με θάρρος τις κακουχίες. Πολεμούν μόνοι στην αρρένα αυτού του κόσμου και δέχονται τι

Είναι εκείνοι που συναντάς κι έχουν το βλέμμα λίγο χαμένο σαν κάτι ανεξήγητο να τους στοιχειώνει. Είναι εκείνοι που μπορούν να μιλάνε με τις ώρες γι’ αυτά που τους παθιάζουν. Είναι εκείνοι που βλέπουν ομορφιά μέσα στα πιο μεγάλα ερείπια. Είναι εκείνοι που ψάχνουνε το φως της χαραμάδας. Είναι εκείνοι που δεν φοβούνται να κάνουν λάθος. Είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η τρέλα ξεπερνάει τη λογική και μόνο μέσα από την τρέλα βλέπεις τα πράγματα ξεκάθαρα. Είναι εκείνοι που πιστεύουν στη μαγεία και δεν παύουν να την αναζητάνε σε κάθε τους βήμα. Είναι εκείνοι που δεν μπορούν να κοιμηθούν τις νύχτες γιατί το μυαλό τους κατακλύζεται από ιδέες. Είναι εκείνοι που γελάνε δυνατά και θυμώνουν σαν μικρά παιδιά μίας και ποτέ τους δεν έπαψαν να είναι. Είναι εκείνοι που ξαφνικά μελαγχολούν και σκοτεινιάζουν χωρίς να καταλαβαίνει κανείς το γιατί. Είναι εκείνοι που δεν αναπνέουν χωρίς την τέχνη τους. Είναι εκείνοι που κρατάνε τις πληγές τους ανοιχτές για να μπορούν να εμπνέονται σε δύσκολες στιγ

  Σταμάτα να είσαι ψευτο-καλούλης! Γίνε σκληρός, δηλαδή αληθινός, πρώτα με τον εαυτό σου. Συνεπής, υπεύθυνος, στοχευμένος, λιτός, φλογερός, άπληστος και μαζί ολιγαρκής. Κάθε στιγμή ζωής είναι μια μάχη, μια απόφαση, μια γεμάτη νόημα επιλογή. Μην υποτιμάς καμιά στιγμή, κανένα σου λόγο, καμιά σου σκέψη, κανέναν και τίποτα. Ζύγισε τους ανθρώπους και τα πράγματα σαν να είναι ο θησαυρός σου. Δεν υπάρχει καθόλου χρόνος και ενέργεια για πέταμα. Κάθε σκέψη και πράξη σου σε προετοιμάζει για τον σκοπό της ζωής σου. Μάθε να θέτεις συγκεκριμένους στόχους που ετοιμάζουν “άπιαστους” σκοπούς, δηλαδή σκοπούς που σε υπερβαίνουν, εσένα και τις δυνατότητές σου. Μάθε να λες πολλά “όχι”. Το «όχι» σου να είναι «όχι». Να γίνει δεύτερή σου φύση. “Όχι” ασήμαντα και σημαντικά, ανώδυνα κι επώδυνα. Στον εαυτό σου και στους άλλους. Μάθε, μέσα από τα “όχι” σου, να μην λογαριάζεις ακριβά την γνώμη των άλλων. Χτίσε με γερές πέτρες την γνώμη σου, ψήλωσε και δυνάμωσε το εγώ σου. Τόσο, ώστε να θελ

  Από την αρχή της ανθρωπότητας οι άνθρωποι αναρωτιούνταν για το νόημα της ζωής. Σε όλες τις γωνιές του κόσμου η αναζήτηση του νοήματος της ζωής έδωσε την αφορμή να γεννηθούν πολλοί φιλοσοφικοί μύθοι και διδασκαλίες με αυτό το περιεχόμενο. Δείτε παρακάτω την ιστορία της κόκκινης κλωστής. Με καταγωγή από την Ιαπωνία, ο θρύλος εξηγεί τα μυστήρια της ζωής με έναν τρόπο που είναι ταυτόχρονα τόσο πιστευτός, αλλά και απίστευτα ρομαντικός. Αν η μοίρα υπάρχει πραγματικά, ας ελπίσουμε ότι λειτουργεί ακριβώς με τον τρόπο που περιγράφεται εδώ. Κλείστε τα μάτια σας και φανταστείτε, ότι το σώμα σας είναι διάφανο. Μπορείτε να κάνετε εικόνα όλο το ατέλειωτο και πολύπλοκο δίκτυο των αιμοφόρων αγγείων, που συνδέει όλα τα μέρη του σώματος; Οφείλουμε την ύπαρξή μας σε αυτά τα αιμοφόρα αγγεία. Τώρα, δώστε ιδιαίτερη προσοχή στο αγγείο που συνδέει την καρδιά με το μικρό δάχτυλο. Σχηματισμένο από την ωλένιο αρτηρία, αυτό το αγγείο δείχνει ξεκάθαρα, ότι το μικρό δάχτυλο είναι “εκπρόσωπος” τ

Θά πενθώ πάντα μ’ ακούς; γιά σένα, μόνος, στόν Παράδεισο Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές Τής παλάμης, η Μοίρα, σάν κλειδούχος Μια στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα Μέ το δριμύ του μαύρου του θανάτου.   ΙΙ. Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τα χρόνια που έρχονται Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’ άλλα πού πέρασαν Εάν είναι αλήθεια Μιλημένα τα σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά Τά “πίστεψέ με” και τα “μή”     Μια στόν αέρα μια στή μουσική Τα δυο μικρά ζωα, τα χέρια μας Πού γύρευαν ν’ ανέβουνε κρυφά το ένα στό άλλο Η γλάστρα μέ το δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες Καί τα κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί   Πάνω απ’ τίς ξερολιθιές, πίσω άπ’ τούς φράχτες Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού Κι έτρεμες τρεις φορές το μώβ τρεις μέρες πάνω από τούς καταρράχτες Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ Τό ξύλινο δοκάρι καί το

Η ευτυχία μου είμαι εγώ, όχι εσύ.. όχι μόνο γιατί εσύ μπορεί να είσαι περαστικός.. αλλά κι επειδή εσύ θες να είμαι αυτό που δεν είμαι..” Ευτυχία; Τι είναι αυτό.. στιγμές;  Μια ζωή; Νομίζω ευτυχία είναι μονάχα και το γεγονός πως μου δίνεται η ευκαιρία να συλλογιστώ το νόημα αυτής της λέξης.. “Η λέξη ευτυχία είναι σύνθετη από τις λέξεις ευ και τύχη, δηλαδή σημαίνει καλή τύχη, η οποία οδηγεί στην ευδαιμονία και στη μακαριότητα” Ευτυχία είναι να κάθεσαι στη φωτιά με τους παππούδες σου και να ακούς παλιές ιστορίες.. Ευτυχία είναι ένα χαμόγελο.. Ευτυχία είναι μια αγκαλιά.. Ευτυχία είναι ένα απλό χάδι στα μαλλιά.. Ευτυχία είναι το βλέμμα σου, όταν με κοιτάς με τόσο καθαρά μάτια.. Ευτυχία είναι το μοίρασμα.. Ευτυχία είναι να μπορείς να δεις τα αστέρια, άλλοι δεν έχουν το δικαίωμα να σηκώσουν τα μάτια τους στον έναστρο ουρανό.. Ευτυχία είναι να ακούω τον ήχο της φωνής σου, απλά να μου λέει ένα καλημέρα.. Ευτυχία είναι το χασμουρητό ενός μωρού.. Ευτυχία είναι να είναι ελεύθ

Όλοι οι άνθρωποι κουβαλούν τη δική τους ιστορία, τα δικά τους βιώματα. Άλλοι έχουν ευτυχισμένο παρελθόν ή παρόν, και άλλους κάτι τους έχει πονέσει και υποφέρουν. Με κάποιο τρόπο, όμως, θα περάσουμε από κάποιες δοκιμασίες, οι οποίες, ως εμπειρίες ζωής, θα σχηματίσουν τον τρόπο σκέψης μας και το ποιόν του χαρακτήρα μας. Θα έχετε προσέξει πως οι πιο γελαστοί και ευγενικοί άνθρωποι συνήθως είναι οι άνθρωποι που έχουν πληγωθεί πιο πολύ. Είναι αυτοί που επειδή έχουν νιώσει πως είναι να είσαι πληγωμένος, θυμωμένος, στενοχωρημένος φροντίζουν ώστε να μη νιώσει κανείς άλλος αυτά τα συναισθήματα. Είναι αυτοί που, αν παρατηρήσουν πως τελικά κάποιος βιώνει τον πόνο, θα προσπαθήσουν να τον απαλύνουν είτε με συζήτηση είτε με κάποιο αστείο. Ο άνθρωπος που έχει στη ζωή του πολλές δυσκολίες, επιθυμία του είναι να παραμείνει καλός άνθρωπος. Αυτά που στερήθηκε από τη ζωή του και τα λαχτάρησε όπως την αγάπη, την κατανόηση και την εμπιστοσύνη, έχει θέληση να τα προσφέρει στον υπερβολικό βα

  Μα πως ζούσαμε τότε… …χωρίς κανάλια …χωρίς τάμπλετ …χωρίς πλέιστέισον …χωρίς άιφον …χωρίς εορτοδάνεια …ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ! Παλιότερα δεν υπήρχαν τηλεοράσεις, στερεοφωνικά, ή τηλεοπτικά παιχνίδια, δεν υπήρχαν χρήματα για ακριβά παιχνίδια και οι γονείς μας ήταν πολύ απασχολημένοι για να ασχοληθούνε μ΄εμάς. Ευτυχώς η κίνηση στους δρόμους ήταν μικρή η δεν υπήρχε, οπότε ο δρόμος ήταν η παιδική χαρά μας Οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, καθώς και στους μικρούς κήπους μπροστά Παίζαμε έξω έως ότου βράδιαζε και δεν βλέπαμε πια. Απο τα χαρακτηριστικά στοιχεία της παλαιότερης εποχής ήταν ότι τα πιό αγαπημένα παιχνίδια ήταν αυτά που τα φτιάχναμε μόνοι μας αφού η κατασκευή τους, η συνεχής τροποποίηση και τελειοποίησή τους αποτελούσε απο μόνη της το μεγαλύτερο ίσως παιχνίδι. Είχαμε, το παιχνίδι με τα τσέρκια. Υπήρχαν ξύλινα σε διάφορα μεγέθη για τα κορίτσια με τα ραβδιά τα κιλούσαν στα πεζοδρόμια.Τα αγόρια είχαν σιδερένια τσέρκια.Κέρδιζε το παιδί που θα έφτανε πρώτο στο προκαθορισμένο σημείο

Η μπέσα δεν έχει ηλικία, δεν έχει φύλο, ούτε θρησκεία. Δεν έχει καμιά σημασία ποιος είσαι, πόσων χρονών είσαι, πού δουλεύεις και πόσα πτυχία έχεις. Δεν έχει  καμιά σημασία αν είσαι άντρας ή γυναίκα. Ούτε το πόσες φορές έχεις πληγωθεί, πόσες φορές σε έχει γονατίσει η ζωή ή σε ποιον Θεό πιστεύεις. Ο άνθρωπος που έχει μπέσα σε κοιτάζει στα μάτια όταν σου μιλά, σου σφίγγει δυνατά το χέρι όταν σε χαιρετά και τα λόγια του είναι ξεκάθαρα και σταράτα. Για τον μπεσαλή, ο άνθρωπος έχει ανάστημα και ψυχή και ξέρει να τα σέβεται και τα δυο. Ο άνθρωπος που έχει μπέσα σέβεται και τιμά την ανθρώπινη ύπαρξη με τα λόγια και τις πράξεις του. Στέκεται περήφανος στο πλευρό του ανθρώπου πια ο ίδιος διάλεξε δίπλα του. Στέκεται με σεβασμό στο παρελθόν του. Δεν τον κοστολογεί, ούτε τον ξεπουλά στο παζάρι της ματαιοδοξίας του. Ο άνθρωπος που έχει μπέσα, ακολουθεί το δικό του μονοπάτι με το κεφάλι ψηλά και τη συνείδησή του καθαρή. Δεν αναλώνεται, δε χάνεται μέσα σε ξένα μονοπάτια που δεν του ταιρι

Είναι μεγάλο πράγμα να σε αγαπούν για αυτό που είσαι στην πραγματικότητα και όχι για αυτό που φαίνεσαι.  Είναι ωραίο να σε αναγνωρίζει κάποιος για την ποιότητα του χαρακτήρα σου και τις λεπτές γραμμές που σε διατρέχουν. Είναι μεγάλη υπόθεση να εισχωρεί κάποιος μέσα στα ύδατα της ψυχής σου και να σε εκτιμάει για την ιστορία που έχεις γραμμένη στην καρδιά σου. Είναι όμορφο γενικά να σε σέβεται κάποιος για τα όσα τρέφεις μέσα σου, να ξεπερνά τις επιφάνειές σου, αναζητώντας τους πραγματικούς θησαυρούς που κρύβεις. Δεν λέω, καλή και η εξωτερική εμφάνιση, καλό και το στυλ που προβάλει κάποιος, αλλά τι να το κάνεις αν δεν ξέρεις το τι επιφυλάσσει το μέσα του; Τι να το κάνεις αν δεν μπορείς να διαβάσεις τις αλήθειες και τις απόψεις που κρύβει; Τι να το κάνεις αν δεν μπορείς να διακρίνεις το ποιόν του σαν άνθρωπο για να είσαι σε θέση να διαμορφώσεις μια σφαιρική εικόνα γι’ αυτόν, παραμένοντας μόνο στα όσα θέλει να σου δείχνει; Πολλές φορές οι άνθρωποι, προκειμένου να μην αποκαλυφθο

    “Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική”. (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)   Oι παραινέσεις που απευθύνει ο Καβάφης αναφέρονται τόσο στον εαυτό του όσο και σε κάθε αποδέκτη του ποιήματος και υποδεικνύουν μια ηθική στάση και μια μετρημένη κοινωνική ζωή. Το ποίημα γράφτηκε το 1913.

  Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα μακρινό ψαροχώρι, ένας ψαράς πήγαινε κάθε βράδυ στη θάλασσα και έριχνε τα δίχτυα του στο νερό. Όταν ο άνεμος φυσούσε από τη στεριά, δεν έπιανε τίποτα. Όταν ο άνεμος ερχόταν από τα βάθη της θάλασσας, τότε τα δίχτυα του γέμιζαν χιλιάδες ψάρια. Ένα βράδυ τα δίχτυα του ήταν τόσο βαριά που δεν μπορούσε να τα τραβήξει πάνω στη βάρκα του. “Πω! Πω! Σίγουρα έχω πιάσει όλα τα ψάρια της θάλασσας ή κανένα μεγάλο τέρας από αυτά που μόνο σε απέραντους ωκεανούς μπορείς να βρεις.” Όταν με τα πολλά κατάφερε να φέρει το δίχτυ στην επιφάνεια, δεν είδε τίποτε άλλο παρά μια μικρή Γοργόνα που κοιμόταν, χωρίς να έχει καταλάβει τίποτα. Ο ψαράς μόλις την είδε έχασε τη λαλιά του. Ήταν τόσο όμορφη, που άλλη γυναίκα δεν είχε δει πουθενά να έχει τη δική της ομορφιά. Τα μαλλιά της υγρά και ξανθά σαν το χρυσάφι έπεφταν στους ώμους της. Το κορμί της ήταν ολόλευκο και η ουρά της σαν να ήταν καμωμένη από χιλιάδες μαργαριτάρια. Πράσινα πέπλα της θάλασσας τυλίγονταν γύρω της και σαν κορά

  Είναι και κάποιοι άνθρωποι που έρχονται να σε ξαφνιάσουν. Λες ότι τους ξέρεις καλά κι όμως δεν ξέρεις τίποτα. Γιατί σε μια στιγμή, έρχονται να σου αλλάξουν τα δεδομένα. Η πρώτη σου εικόνα είναι αυτή ενός ευαίσθητου, εύθραυστου ανθρώπου. Τη χαίρεσαι την ευαισθησία τους. Θαυμάζεις αυτή την ομορφιά της ψυχής που έμαθε να στηρίζει όλο τον κόσμο, να αγαπά τον κόσμο, να βλέπει τη φωτεινή πλευρά ακόμη και στα σκοτάδια. Ναι, τους ευαίσθητους αυτούς ανθρώπους δεν μπορείς να μην τους θαυμάσεις και να τους αγαπήσεις. Κι έρχονται ώρες δύσκολες. Κι εκεί τρέχεις να τους στηρίξεις γιατί λες ότι είναι τόσο εύθραυστοι που θα σπάσουν. Μόνο που τελικά δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι, οι φωτεινά ευαίσθητοι, κρύβουν δύναμη μέσα τους που δεν την ήξερες. Ατσαλώνουν την καρδιά τους, ισιώνουν το κορμί από το χτύπημα της ζωής και προχωρούν πεισματωμένα. Στέκουν όρθιοι και δυνατοί, αντέχουν στα χτυπήματα όσο κανείς. Ναι, σε ξαφνιάζουν γιατί άλλο περίμενες κι άλλο βρίσκεις.

Είμαστε οι μόνοι σε όλη την Ευρώπη που έχουμε το προνόμιο να λέμε τον ουρανό ”ουρανό” και τη θάλασσα ”θάλασσα”, όπως την έλεγαν ο Όμηρος και ο Πλάτωνας πριν 2.500 χρόνια. Δεν είναι λίγο αυτό. Η γλώσσα δεν είναι μόνο ένα μέσον επικοινωνίας. Κουβαλάει την ψυχή του λαού μας. Διαφήμιση Τη ζωή μου την πέρασα κλεισμένος σε 50 τετραγωνικά, παλεύοντας με τη γλώσσα. Στο βάθος αυτό είναι η ποίηση: μια συνεχής πάλη με τη γλώσσα. Τη γλώσσα την ελληνική, που είναι η πιο παλιά και η πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου. Ταπεινά εργάστηκα σε όλη μου τη ζωή. Και η μόνη ανταμοιβή που γνώρισα, πριν από τη σημερινή, ήταν να ακούσω τους συμπατριώτες μου να με τραγουδούν. Να τραγουδούν το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, που μου χρειάστηκε τεσσάρων χρόνων μοναξιά και αδιάπτωτη προσπάθεια για να το τελειώσω. Δεν το λέω για να περηφανευτώ. Δεν έρχομαι σήμερα για να σας κάνω τον σπουδαίο. Κανείς δεν είναι σπουδαίος από εμάς. Από εμάς, άλλος κάνει τη δουλειά του σωστά κι άλλος δεν την κάνει. Αυτό είναι όλο.  

  “Για αυτούς που μισούν κάτι που τυχαία δεν είναι.” Σε όλη την υφήλιο, τα ανθρώπινα όντα αντί να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν μόνο ο ένας τον άλλον, δηλητηριάζουν όπως μπορούν ο ένας τον άλλον…! Πολλές φορές έχουμε σκεφτεί την αιτία που τους οδηγεί σε αυτή την αρνητική στάση ζωής. Ευθύνεται η οικογένεια και τα πρότυπα συμπεριφοράς που προβάλλει, θα υποστηρίξει πιθανόν ένας κοινωνιολόγος. Είναι ψυχολογικό πρόβλημα, θα επισημάνει ο ψυχολόγος, αλλά όλοι πολύ καλά γνωρίζουμε ότι λόγω της ολέθριας πραγματικότητας που βιώνουμε οδηγείται κάνεις σε κάτι τέτοιο. Το άτομο δεν έχει συμπεριλάβει στο λεξικό του τις λέξεις αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Με αυτόν τον ευάλωτο ψυχισμό θα οδηγηθεί στα άκρα με σκοπό να νιώσει “καλύτερα”. Τι γίνεται; Το αίσθημα της ουτοπίας χάθηκε. Όταν δεν αντέχεις να παλεύεις με τη πραγματικότητα, σταματάς την αυτοκριτική και αρχίζεις την κριτική. Αυτό είναι το πρώτο λάθος . Άνθρωπε μου ,τι σε ενδιαφέρει το τι κάνει ο άλλος ; Στη συνέχεια, δεν αρ

  Να αγαπάς τους ανθρώπους στα σκοτάδια τους… Τότε που φαίνεται ότι το αξίζουν λιγότερο… Τότε που είναι χαμένοι στους λαβυρίνθους της ψυχής τους… Τότε που κανείς δεν θα τους απλώσει το χέρι… Γιατί ΤΟΤΕ είναι που το χρειάζονται περισσότερο από ποτέ Πριν προτρέξουμε να κατηγορήσουμε ή να κρίνουμε κάποιες συμπεριφορές,ας έχουμε στο νου μας,ότι οι άνθρωποι που μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον υγιές,με αγάπη,ηρεμία και γέλιο,δεν μπορεί να γίνουν ενήλικες με συμπλέγματα. Οι «δύσκολοι» άνθρωποι, κουβαλούν και δύσκολα βιώματα.

«Και σταθείτε ο ένας πλάι στον άλλο, αλλά όχι υπερβολικά κοντά διότι οι κολόνες τον ναού στέκουν χωριστές, και η βελανιδιά με το κυπαρίσσι δε φυτρώνουν το ένα στη σκιά τον άλλου.» ~  Kahlil Gibran Ο απόλυτος έλεγχος πάνω σε ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα δεν είναι ούτε εφικτός ούτε επιθυμητός. Και είναι πάντα καταστροφικός. Ένας από τους μεγαλύτερους μύθους που αφορούν την αγάπη θέλει δυο ανθρώπους που αγαπιούνται αληθινά να είναι συνέχεια μαζί, να ακολουθούν το ίδιο μονοπάτι, να έχουν τους ίδιους στό­χους και τα ίδια ενδιαφέροντα, οι ζωές τους είναι αιώνια συνυφασμένες και η κάθε στιγμή του ενός μακριά από τον άλλο να μοιάζει με αιωνιότητα. Ακόμα κι αν αυτό ήταν δυνατό, εμένα μου φαίνεται τρομερά ανιαρό. Είναι πολύ φυσικό να θέλουμε να μοιραζόμαστε πράγματα ή τη ζωή μας με το/τη σύντροφό μας, να θέλουμε να νιώθουμε δε­μένοι και προστατευμένοι. Αυτό γίνεται πρόβλημα μόνο όταν η αγάπη μετατρέπεται σε πλήρη και αποκλειστική απασχόληση. Όσοι επικεντρώνουν την αγάπη τους σε έν